شعارهای انتخاباتی بوی عملگرایی نمی دهد

به گزارش خبرنگار سیاسی پارس ، مردم این روزها متفاوت ترین بهار دوران زندگی خود را سپری می کنند، در حالی که هر روز اخبار ضد و نقیضی از کمبود داروهای بیهوشی در مراکز درمانی گرفته تا افزایش بی رویه قیمت مواد غذایی شنیده می شود که در کنار بیکاری، افزایش امار طلاق و البته تعطیلی برخی کارخانجات یا معوق شدن حقوق کارکنان، به دغدغه مردم تبدیل شده است و

به هر حال واقعیت این روزهای کشور این است که مردم هر روز خود را برای شنیدن موج تازه از گرانی اماده می کنند که از ان به نام تورم انتظاری یاد می شود.

اما تنها این مسائل عامل متفاوت بودن بهار ۹۲ نیست؟ در کمتر از دو ماه دیگر انتخابات ریاست جمهوری یازدهم برگزار می گردد و قرار است مردم رئیس جمهور اینده کشور را انتخاب کنند.

فضای متلاطم اقتصادی را می توان در فضای سیاسی کشور هم مشاهده کرد، در حالی که مردم در انتظار شنیدن راهکارها و برنامه های کاندیداهای ریاست جمهوری برای برطرف کردن مشکلات هستند اما در عمل چیزی جز سیاست زدگی و شعار در صحبت های کاندیداها نمی یابند.

درست بر خلاف دیدگاه جامعه دغدغه کاندیداها بیشتر حول این موضوع متمرکز است که رقبای احتمالی اش چه کسانی خواهند بود تا تیم برنامه ریزی اش بتواند برای جلب ارای بیشتراقدام کند.

در یک ماه اخیر ترافیک اعلام حضور و یا مدعیان صندلی پاستور بسیار سنگین بوده است و هر روزی که کاندیدای جدیدی اعلام امادگی می کند در تلاش است که حرف ها و صحبت هایش با سایر کاندیداها متفاوت باشد و شاید غیر قابل عملی شدن.

بسیاری بر این باورند که حضور احمدی نژاد با شعار های عامیانه همچون برگرداندن پول هایی که عمدتا توسط باند یک خانواده خاص بوده و ایجاد فضایی که مردم تصور کنند وی تنها حامی عدالت در جامعه است باعث شده است کاندیداها بیشتر شعار بدهند تا برنامه.

به طوری که در مراجعه به سایت های شخصی کاندیداها به جای برنامه های معقول و قابل انجام شاهد شعارهای هستیم که به نظر بیشتر برای جلب نظر توده مردم موثر است تا نظر کارشناسان.

همه می توانند یارانه را افزایش دهند اما برنامه برای کنترل تورم دارند؟

شاید این احمدی نژاد بود که در اسفند ۹۱ اولین کلید واژه انتخابات را مشخص کرد. وی ازاعلام توانایی دولت برای ۵ برابر کردن یارانه ها در صورت همکاری سایر قوا گفت اهمیت این وعده به حدی بود که رسانه های دولت ان را با تیتر درشت منتشر کردند.

در روزهای اخیر برخی کاندیداها وعده افزایش یارانه ها و نیز نوع دیگری از یارانه ها را داده اند. در حالی که بیشتر کارشناسان و نیز عموم مردم می دانند که که اجرای هدفمندی یارانه ها چیزی جز پرداخت مستقیم ان و تعطیلی واحد های تولیدی نبوده است.

بر اساس گزارش نمایندگان مجلس و برخی مقامات دولتی نه تنها سهم ۳۰ درصدی تولید از محل درامد یارانه ها پرداخت نشده است بلکه دولت بابت پرداخت نقدی یارانه ها هنوز به بانک مرکزی مقروض می باشد. حال با توجه تحریم های گسترده و کاهش فروش نفت سخن از افزایش یارانه به نظر بدون کارشناسی و وعده سرخرمنی بیش نیست که عزت الله یوسفیان عضو کمیسیون برنامه و بودجه هم بر ان صحه می گذارد.

« مثلا درباره وعده پرداخت یارانه بیشتر که از سوی برخی افراد مطرح می شود بهتر است به منابع درآمدی این وعده هم اشاره شود و تنها به دادن وعده اکتفا نشود»

لغو تحریم ها و مذاکره با امریکا در حیطه قدرت رییس جمهور نیست

در صورت انتخاب من تحریم ها برداشته می شود و دولت من اماده مذاکره با امریکاست، اظهارات اخیر یک کاندیداست که البته در کنار صحبت های سایر نامزدهای احتمالی قابل توجه است. صحبت از داشتن انرژی هسته ای بدون تحمیل شدن تحریم ها و انجام مذاکره برد برد با امریکا در حالی مطرح می شود که رهبر انقلاب در صحبت های اخیر خود در مشهد مقدس سیاست امریکا در برابر ایران را همان سیاست پنجه ی چدنیِ زیر دستکش مخملی نامیدند.

از طرف دیگر در حالی که مسولین و کارشناسان سوء مدیریت و عدم اقدامات کارشناسی شده را نقطه ضعف دولت دهم می دانند که در سال سوم قانون پنجم توسعه باعث شده به حداقل اولویت های این قانون در برخی زمینه ها نرسیم.

به طوری که بر اساس بند های الف و ب ماده ۸۰ این قانون، که حمایت های دولت از بنگاه های کوچک و رفع موانع از سر راه این بنگاه ها برای تبدیل شدن این بنگاه های به لنگاه های بزرگتر و رقابت پذیر دیده شده بود نه تنها محقق نشده بلکه هر روز بر مشکلات انها افزوده شده است.

به هر حال در صحبت های نامزد های احتمالی برنامه و برنامه محوری جای خود را به وعده و وعید از بازگرداندن زمین های ایران ۱۵۰ سال پیش گرفته تا تشکیل صندوقی برای واریز پول نفت.

اما در این میان غلامعلی جعفرزاده عضو کمیسیون برنامه و بودجه مجلس نبود احزاب را عامل این وعده های غیر عملی می داند: « متاسفانه چون در ایران حزب وجود ندارد در زمان انتخابات افراد شروع به دادن شعارها و وعده هایی می کنند که بعدا هم می توانند به راحتی فرافکنی کرده و با بهانه هایی همچون نداشتن اختیارات و امکانات و عدم همکاری با وی از زیر بار مسئولیت فرار کنند»

و در اخر شاید بتوان وعده ها و برنامه های در میتینگ انتخاباتی نامزدها قرار داد که در پایان دولت مجبور نباشیم برای سرپوشی بر محقق نشدن وعده ها، خواستار شرایطی باشیم که به مردم بگوییم در دولت چه گذشته است.