ویروس کرونا با احساسات ما چه می‌کند؟

بر اساس گزارش سی ان ان از مأموریت‌های محلی تهیه غذا در آتلانتا برای همسایگان سالخورده تا خدمات پرستاری از بیماران و کودکان را می‌توان از همین نوع محبت‌ها دانست. گرچه این داستان‌های سخاوت و دلسوزی در سرتاسر جهان دیده می‌شود و با تکرار این اقدامات کوچک می‌بینیم که  عادت مهربانی روزانه در سطح جهان پدیدار می‌شود.

همه ما معتقدیم مهربانی همان چیزی است که ما را در این زمان دشوار نجات خواهد داد. این اجتماعات محلی ما را در کنار هم قرار می‌دهد و روحیه ما را بالا می‌برد.

پیشنهادات کمک در فضای مجازی روندی صعودی دارد و غریبه‌ها برای سازماندهی و تأمین کمک‌های پزشکی، پزشکان و پرستاران را  گرد هم می‌آورند. بسیاری از افراد نیز در کمپین‌های حمایت از مشاغل محلی خود عضو هستند. در پلتفرم Nextdoor، برنامه‌ای وجود دارد که به همسایگان کمک می‌کند تا در ارتباط باشند. این ابراز حتی دارای یک شاخص قابل اندازه گیری مهربانی است. درواقع سیگنالی مبنی بر اینکه ما به یکدیگر کمک می‌کنیم و بیش از هر زمان دیگری از اطرافیان خود قدردانی می‌کنیم.

تحقیقات نشان می‌دهد که هنگام قرنطینه ناشی از کرونا می‌توانیم به مهربانی یکدیگر تکیه می‌کنیم. مطالعه‌ای در مورد پیامدهای طوفان کاترینا در سال ۲۰۰۸ نشان داد که بیشتر مردم به طور مثبت و سخاوتمندانه به فجایع پاسخ می‌دهند. با این حال می‌دانیم که مهربان بودن فقط مختص شرایط اضطرری نیست. در حقیقت ممکن است ما با مهربانی زاده شده باشیم. مطالعات نشان می‌دهد که برخی از صفات مانند مهربانی در DNA ما برنامه ریزی شده است.

از نظر تاریخی، اعتماد به افرادی که در مجاورت جغرافیایی برای زنده ماندن تلاش می‌کردند، نوعی از همین مهربانی بود. تمام انگیزه‌های انسان‌ها بر پایه مهربانی بود از قبایل باستانی شکارچیان تا همسایگان حومه شهرها در دهه ۱۹۵۰ که شاید نیاز به قرض گرفتن یک فنجان شکر از یکدیگر داشتند می‌توان ردپای محبت را دید.

در کتاب "قبیله"، سباستین جونگر نسبت به از دست دادن "ارتباط قبیله ای" در جامعه مدرن ابراز تاسف کرده است. وی در مصاحبه ای، درباره افکار خود صحبت کرد و گفت: «شما بخشی از قبیله هستید. همان جایی که شما در آن زندگی می‌کنید و افرادی که با آن‌ها زندگی می‌کنند. احساس ارتباط و سرمایه گذاری در قبیله را به شما می دهند. همه این موضوعات از یک هدف مشترک تبعیت می‌کنند و کمک می‌کنند از نظر روانی سالم‌تر باشید.».

اما شواهد نشان می‌دهد که انزوا و تنهایی گسترده‌تر شده است. در ایالات متحده، یک مطالعه Cigna نشان داد که بیش از ۴۰ ٪ از بزرگسالان احساس تنهایی می‌کنند. در این تحقیق آمده است: تنهایی تأثیر زیادی بر مرگ و میر دارد، همانطور که کشیدن ۱۵ سیگار در روز دارد و حتی از چاقی خطرناک‌تر است.

اکنون زمان آن است که مجدداً به جامعه خود وصل شویم و به یکدیگر کمک کنیم البته از یک فاصله امن اجتماعی. در دنیای دیجیتال ما شاهد هستیم که افراد از پلتفرم‌های آنلاین استفاده می‌کنند تا بتوانند فاصله‌ها را از بین ببرند. اما ملاقات آنلاین نمی‌تواند باعث  کمک به سالخوردگان یا تحویل مواد غذایی به آن‌ها بشود. تقویت پیوندهای جامعه همان چیزی است که ما را به عنوان اجتماعی از افراد سالم و قوی به لحاظ عاطفی، جسمی و حتی مالی حفظ می‌کند.

یک گزارش بنیادین به بررسی ارتباط بین سلامت روانی جوانان در سنین ۱۵ تا ۲۴ سال پرداخته و نشان می‌دهد افرادی که به یکدیگر محبت می‌کنند، از سلامت روانی بهتری برخوردارند و نشان دهنده اهمیت مهربانی در سلامت روان است. به نظر می‌رسد که این رابطه بین مهربانی و سلامت روان، که در طول سال‌ها ایجاد شده است و  بخشی از شرایط ما در بزرگسالی است.

اکنون چگونه می‌توانید با افراد در قرنطینه مانده روابط برقرار کنید؟ در اینجا چند ایده برای افراد سالم و توانمند آورده شده است:

_نسخه داروهای همسایه سالخورده را بخرید

_با همسایه‌های بیمار یا کهنسال خود تماس بگیرید تا احساس تنهایی نکنند

_برای افراد بیمار و سالخورده غذا بپزید.