تو صعود نکردی چون تو منچستریونایتد نیستی!

پرده اول

منچستریونایتد را تصور کنید. تیمی به قدمت تاریخ فوتبال. تیمی سراسر شور و هیجان و افتخار که در توصیف بزرگی اش همین بس که اولین تیمی است که موفق به فتح سه گانه در فوتبال اروپا شده.

در بزرگ بودن منچستر همین بس که سر الکس فرگوسن 27 سال روی نیمکت این تیم نشسته و سال به سال تیمی قوی تر را روانه میدان کرده.

این منچستر با عقبه ای غنی اما در بازی رفت مقابل پاریسن ژرمن در اولدترافورد تسلیم شده. دو گل خورده و حالا در ورطه سقوط قرار دارد. منچستری که پس از دوران سیاه مورینیو با اوله گنار سولسشر، مردی از جنس پسران فرگی کبیر دوباره جان گرفته بود، در لیگ قهرمانان به زمینی سفت برخورد کرد و کاری از پیش نبرد. آن ها حالا باید به پاریس بروند و به فکر خلق یک حماسه باشند. حماسه ای که باید آن را در حالی رقم بزنند که 10 بازیکن مهم و تاثیرگذار خود را در اختیار ندارند. از لینگارد و مارسیال و ماتا گرفته تا هررا و ماتیچ و پوگبا. یک ماموریت غیر ممکن.

پرده دوم

پاریس خرج می کند و خرج می کند.آن ها برای اینکه در جمع بزرگان اروپا قرار بگیرند نمی توانند به گذشته خود ببالند زیرا چیزی برای ارائه ندارند اما می توانند آینده را بخرند. می توانند ستاره ای چون نیمار را از چنگ بارسا دربیاورند و ام باپه آینده دار را هم پاریسی کنند. آن ها حتی می توانند جان لوییجی بوفون 41 ساله را هم متقاعد کنند که سال های آخر فوتبالش را زیر سایه برج ایفل بگذراند و میلیون ها یورو هم خرج نگه داشتن ستاره هایی کردند که خیلی از تیم های اروپایی مشتری دست به نقدشان بودند. لیگ فرانسه خیلی وقت بود که برای آن ها کوچک شده بود و دیگر هدفی جز فتح چمپیونزلیگ نداشتند.سرمایه گذاری های کلان و آوردن مربی ای چون توماس توخل هم فقط برای دستیابی به پروژه اروپایی بود.

پروژه ای که طی دو سال گذشته در نطفه خفه شده بود. یک بار با معجزه نیوکمپ و دیگر بار هم با درخشش کریستیانو رونالدویی که آن موقع در رئال مادرید بازی می کرد.

حالا دیگر وقت شکوفایی بود. وقت رهایی از نحسی یک هشتم نهایی که گریبان پاریس را همواره می گرفت. صعود از گروهی سخت با حضور ناپولی و لیورپول و بعد هم برد مقتدرانه 2-0 در اولدترافورد نوید یک صعود راحت و بی دردسر را به جمع 8 تیم برتر فوتبال اروپا می داد و فقط مانده بود 90 دقیقه در پارک دو پرنس.

پرده آخر

یک طرف لیندلف،مک تومینی،فرد،پریرا،چونگ و میسون گرینوود و در طرفی دیگر بوفون،تیاگو سیلوا،وراتی،دیماریا،دنی آلوز و ام باپه.

نیمه اول این لیست را کمتر کسی می شناسد و نیمه دوم لیست را همه می شناسند. منچستریونایتد دیشب با این نفرات توانست از پس تیم پر مدعای پاریسی بربیاید. تیمی که انگار از فوتبال فقط خرج کردن را یاد گرفته.

بعضی ها همیشه می گویند که شخصیت تیم ها در رقم خوردن نتیجه یک مسابقه فوتبال موثر است و این فقط بازیکنان نیستند که نتیجه را رقم می زنند. دیشب منچستریونایتد از لحاظ مهره دست بسته تر از همیشه بود اما نیرویی فراتر از آن 11 بازیکن در زمین و مربی روی نیمکت شان آن ها را به سمت کامبکی تاریخی و به یاد ماندنی سوق داد. نیرویی که یک بخش از آن را می شد روی سکوهای پارک دو پرنس جست و جو کرد. جایی که امثال سر الکس و اریک کانتونا نشسته بودند. برای یافتن بخشی دیگر از این نیرو باید در تاریخ سفر کرد و به فینال جام باشگاه ها در سال 1968 رفت. به اولین قهرمانی منچستر در اروپا با جرج بست. یا مثلا به نیوکمپ در فینال 1999. به آن بازگشت جادویی مقابل اف سی هالیوود با نقش آفرینی اوله گنار سولسشری که دیشب با جلیقه زردی بر تن پاریس را فتح کرد.

پیروزی در فوتبال گاهی فقط مربی و بازیکن و پول نمی خواهد. گاهی اصالتی می خواهد که حتی ممکن است تیم های پر ستاره هم از آن بی بهره باشند. روح و ریشه ای می خواهد که پاریسن ژرمن برای داشتنش هنوز باید تلاش کند.

پاریسن ژرمن دیشب حذف شد چون با پول نتوانسته بود اصالت را بخرد. پاریسن ژرمن دیشب صعود نکرد چون منچستریونایتد نبود.