سردرگمی برانکو در نیم‌فصل دوم

در این بین شاگردان برانکو در جام حذفی موفق شدند در یک نبرد سخت، پدیده مشهد را در ضربات پنالتی از پیش رو بردارند و راهی مرحله نیمه‌نهایی شوند. جامی که در کمال تعجب قرار است بعد از اتمام بازی‌های لیگ، مرحله نیمه‌نهایی‌‌اش بین پرسپولیس و سپاهان برگزار شود تا حریف داماش گیلان در فینال مشخص شود. روی کاغذ شاید نتوان خیلی محکم و مستقیم گفت که پرسپولیس افت کرده؛ چراکه این تیم دو بار موفق شده پدیده قدرتمند را از پیش رو بردارد و برای بازی‌هایی که در آن امتیاز از دست داده، بازی با فولاد در غدیر اهواز و نفت مسجدسلیمان در زمین نفت، توجیهات زیادی در آستین دارد. پنالتی اشتباه مقابل فولاد و زمین عجیب مسجدسلیمان. با این وجود اگر کمی از آمار و ارقام فاصله بگیریم و وارد زمین بازی شویم، افت پرسپولیس توی چشم می‌زند.

پرسپولیس قرار بود با اضافه کردن مهدی ترابی و سروش رفیعی و بودیمیر و مهدی شیری، تبدیل به تیمی شود که بهتر از نیم فصل اول بازی می‌کند؛ اتفاقی که رخ نداده و تیم برانکو با وضعیت مطلوب فاصله زیادی دارد. اولین واکنش‌های منطقی به افت پرسپولیس می‌تواند جمله تکراری «بازیکنان جدید هنوز با تیم هماهنگ نشده‌اند» باشد؛ گزاره‌ای که تا حدودی درست است؛ به شرط اینکه مشخص شود مربی از بازیکنان جدید چه انتظاری داشته که آنها نتوانسته‌اند برآورده کنند. مثلا مهدی ترابی که قرار بود بار هجومی تیم را چند‌برابر کند، بلاتکلیف‌ترین بازیکن این روزهای پرسپولیس در مرکز زمین است. وینگر؟ مهاجم سایه؟ هافبک بازی‌ساز؟ گلزن؟ همه اینها شرح وظایف متفاوتی دارد. نمی‌توان از یک بازیکن انتظار داشت همه این کارها را با هم انجام دهد مگر آن بازیکن مسی باشد. حال ترابی با چنین وظیفه‌ای در پرسپولیس این روزها مواجه است. نتیجه‌اش هم شده سردرگمی بازیکنی که یکی از امیدهای عصر جدید فوتبال ایران است. در کنار ترابی، سروش رفیعی به چشم می‌خورد. فوتبالیستی که فرسنگ‌ها از رفیعی چند سال پیش فاصله دارد، با آن بازیکنی که دو فصل پیش راهی قطر شد تا عنوان لژیونر را برای خودش به دست آورد. ماریو بودیمیر هم گل سرسبد ناامید‌کننده‌های اردوی سرخپوشان است. نمایش‌های او در چند دقیقه‌ای که بازی کرده آن قدر بی‌تاثیر بوده که می‌توان گفت بود و نبود این مهاجم بلندقد تاثیری در بازی پرسپولیس ندارد. مهدی شیری نیز گرچه بسیار با‌انگیزه نشان می‌دهد باید روی مهارت‌های فردی و به‌خصوص ارسالش از جناحین کار بیشتری انجام دهد تا به فرم مطلوب برسد.

برانکو مشخصا این روزها دچار سردرگمی در استفاده از مهره‌های جدیدش است. برانکو از یک طرف می‌خواهد از همه ستاره‌هایش استفاده کند و از طرفی هنوز دقیقا نمی‌داند چطور باید این استفاده انجام شود. شاید به همین دلیل است که در بازی‌های نیم‌فصل دوم پرسپولیس معمولا از دقیقه ۶۰ یا ۷۰ بازی شاهد بازگشت پرسولیس به ترکیب نیم فصل اول هستیم. آمدن بشار رسن و امید عالیشاه و سیامک نعمتی در کنار دستور به نوراللهی برای نفوذ بیشتر. از همین‌جا می‌توان به شلختگی این روزهای پرسپولیس رسید. دیگر آن نظم و تاکتیک مشخص و بازی مالکانه در حرکات سرخپوشان به چشم نمی‌خورد و تمام توجیهات از جمله داور و زمین و مصدومیت بازیکنان پیش بی‌نظمی ذهنی پروفسور رنگ می‌بازد. کما‌اینکه پرسپولیس هر فصل با همین مشکلات مواجه بوده و از دل همین مشکلات توانسته به موفقیت دست پیدا کند.