شادی که پرسپولیس به جامعه تزریق کرد مرهون نگاه مردی به نام برانکو است

یادداشت، سیدمصطفی صابری: «بیل شنکلی» مربی انگلیسی معتقد است: «بعضی از مردم فکر می‌کنند فوتبال مسئله مرگ و زندگی است. من از چنین طرز فکری ناامید می شوم. می توانم به شما اطمینان بدهم که [فوتبال] مسئله خیلی خیلی مهم تری است.»

البته ساده اندیشی است اگر فکر کنیم اهمیت فوتبال فقط و فقط خلاصه در نتایج است، اهمیت فوتبال که یک وقت هایی مثل مرگ و زندگی می شود به دلیل چیزهایی است که فوتبال را به چیزی فراتر از یک ورزش تبدیل می کند. فوتبال آدم ها را به هم نزدیک می کند؛ نسل ها، طبقه ها، عقاید و حتی ملیت ها را. بعد از صعود پرسپولیس به فینال لیگ قهرمانان اشک های بشار رسن بازیکن عراقی پرسپولیس قاب شگفت انگیزی بود از فوتبال. به یاد داشته باشیم که پیش از بازی هزاران هوادار پرسپولیسی با طرح موزاییکی شان به بشار تسلیت گفته بودند و این از ظرفیت های فوتبال است که این امکان را به جوانی عراقی می دهد که محبوب قلب میلیون ها ایرانی باشد.

معجزه فوتبال آن جا بود که نوک انگشتان بیرانوند، کسی که تا قبل از جام جهانی سوژه لطیفه ها بود توانست امید و نشاط را به قلب میلیون ها نفر بیاورد؛ آن هم در برابر ضربه سر ژاوی یکی از بهترین های تاریخ فوتبال جهان. فوتبال به چیزی فراتر از یک ورزش تبدیل می شود وقتی ضربان قلب میلیون ها آدم در دقایق سخت و کشدار آخر بازی پرسپولیس و السد با هم تنظیم شده و به تپش افتاده بود. فوتبال بهتر و بیشتر و فراگیرتر از هرچیزی رویاها را تبدیل به واقعیت می کند و شبیه قصه هایی می شود که برخلاف زندگی زمخت و روزمره ما آخرشان زیباست. 

حتی اگر این تیم دوست داشتنی در فینال هم موفق نباشد باز هم به واسطه این اتحاد، جنگندگی و شور بی پایانش در قلب ها ماندگار است. مثل خیلی از موقعیت های زندگی که به هدفت نمی رسی اما راضی هستی از این که جانانه تلاش کرده ای و چیزی کم نگذاشته ای.

شاید کمتر اتفاقی باشد مثل فوتبال که همزمان آدم های مختلف از طبقات اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی را شاد کند اما این شادی، امید و نشاط که پرسپولیس به جامعه تزریق کرد مرهون نگاه دقیق و رفتار حرفه ای مردی است به نام برانکو که کم حرف می زند و بیشتر عمل می کند. در روزهایی که کی روش سرمربی گران قیمت تیم ملی در مصاحبه با رسانه ای خارجی بابت این که امکان استفاده بازیکنان تیم ملی از برند خاصی از کفش فراهم نیست فوتبال، فدراسیون و جامعه ما را تحقیر کرد برانکو به رغم آن که پنج ماه است خودش حقوقی نگرفته، حاضر شد همان مقدار کم ارز را که به تیم تزریق شده بود به بازیکنان اختصاص دهد تا انگیزه آن ها برای این بازی حساس بیشتر شود؛ برانکو بابت کمبودهای فراوان تیمش حرفی نزد؛ بدون آن که پاسخی به برخی رفتارهای مغرضانه بدهد تمرکز خودش و تیمش را حفظ کرد. به یاد داشته باشید سید جلال حسینی چند هفته قبل در برنامه 90 فرصت داشت درباره کی روش و حذفش از تیم ملی صحبت کند اما به عذرخواهی از همسرش بابت خط خوردن از تیم اکتفا کرد و وارد حاشیه ها نشد و این میراث رفتار برانکو برای فوتبال ایران است. یعنی «حرفه ای فکر کن حرفه ای رفتار کن» بشار رسن در گفت وگو با تلویزیون عراق وقتی در برابر این سوال قرار می گیرد که چرا به رغم نگرفتن دستمزدش همچنان در کنار تیم است می گوید سرمربی تیم هم پولی نگرفته اما همچنان با انگیزه به کارش ادامه می دهد و... و همه این هاست که فوتبال را با ارزش می کند و این ورزش می شود درس آموز زندگی و چالش هایش. رفتار حرفه ای برانکو این روزها امید را بعد از سال ها ناکامی فوتبال ملی و باشگاهی در مسیر قهرمان شدن به زندگی فوتبال دوستان هدیه کرد تا سال ها بعد برای فرزندانشان از تیمی بگویند که با دست های خالی برابر بهترین ها بهترین بود، از نظم و رفتار حرفه ای برانکو، غیرت سید جلال، شجاعت شجاع و معجزه دستان بیرانوند. بازیکنانی که رنگ پیراهنشان قرمز بود اما قهرمان یک کشور هستند؛ قهرمان ایران که امید گمشده این روزهای بسیاری از مردمانش بود، اما این تیم به هواداران فوتبال ثابت کرد برای خوشحالی و خوشبختی لازم نیست همه چی داشته باشی، کافی است رویاهای بزرگت را باور داشته باشی و اجازه ندهی مشکلات یک قدم تو را از آن ها دور کند.

انتهای پیام/