به گزارش پارس نیوز، بزرگ کردن حریفان یک جا‌هایی جواب می‌دهد و یک جا‌هایی نه تنها جواب نمی‌دهد بلکه همه چیز را خراب می‌کند. مثلاً برانکو قبل از بازی با الهلال در فصل گذشته آسیا گفت: ما با رئال‌مادرید آسیا بازی داریم. آن بازی را پرسپولیس ۴ بر صفر باخت و برانکو می‌توانست بگوید دیدید به رئال‌مادرید آسیا باختیم؟ از طرفی منتقدان این مربی گفتند چرا او با این مقایسه در دل شاگردانش وحشت انداخت؟ امسال هم برانکو گفت: الدحیل بهترین تیم آسیاست و ما پس از آنالیز فیلم بازی‌های این تیم هیچ نقطه ضعفی پیدا نکردیم!

فتحی مدیرعامل استقلال قبل از بازی با السد از روش دیگری استفاده کرد. او گفت: اگر السد یک ژاوی دارد ما ۱۱ ژاوی داریم! در میدان عمل، اما استقلالی‌ها نه تنها ژاوی نداشتند بلکه یکی در حد همان جپاروف را هم نداشتند و در نهایت متحمل یک باخت بد شدند. منطق می‌گوید نه باید تیم حریف را بیش از حد بالا برد و بازیکنان خودی را ترساند و نه طوری حرف زد که بعداً پشیمانی به بار بیاید. شما به ادبیات جان توشاک توجه کنید. دقیقاً همانی را که می‌بیند، می‌گوید و منطق و عدالت در تمام جملاتش هویداست؛ مثلاً او بعد از بازی با استقلال خیلی صادقانه گفت: من اشتباه کردم این قدر زود به شجاعی و دژاگه بازی دادم و یا بعد از همین شهرآورد تبریز گفت: اگر بازی ۵ دقیقه دیگر ادامه پیدا می‌کرد شاید مساوی می‌شد. توشاک که سال‌ها در سطح اول اروپا مربیگری کرده در همین چند هفته اگر هیچ چیز به فوتبال ایران یاد نداده باشد، خوب حرف زدن و صادقانه موضع گرفتن را به ما یاد داده است.