وحید امیری؛ ستاره‌ای که شبیه هیچ فوتبالیست دیگری نیست

خوشبختانه امیری از آن دست فوتبالیست‌هایی هم نیست که اگر مدام تمجیدش کنید ذره‌ای به خودش غره شود یا فکر کند به جایی رسیده و تحویل‌تان نگیرد. یا بیرون از زمین فوتبال چهره واقعی‌اش را به خلق‌ا... نشان دهد. وحید امیری مثل کف دست صاف است اما قبل از اینکه خصایص اخلاقی‌اش جلوی چشم‌مان باشد، فوتبالش و آنچه در زمین چمن نشان‌مان می‌دهد باعث شده هر روز از او تعریف کنیم و باز هم احساس کنیم که حق مطلب را درباره‌اش نگفته‌ایم یا درست ادا نکرده‌ایم.

دوشنبه شب وقتی نظرسنجی بهترین بازیکن فصل پرسپولیس در برنامه نود برگزار شد منتظر بودم ببینم جایگاه امیری در بین سه نفر اول این تیم کجاست. وحید با اختلاف کمی نسبت به دو نفر دیگر سوم شد اما مطمئنم بیشتر آنهایی که به دو گزینه دیگر رای دادند تصمیم قاطعی برای رای دادن به گزینه دیگر نگرفتند و با مرور توانایی‌های بروز داده شده توسط شماره 19 قرمزها تردید کرده بودند. وحید امیری آن شب نفر سوم شد اما در بارسای طلایی پپ هم ژاوی و اینیستا در جدال توپ طلا به مسی باخته بودند. نه اینکه بخواهیم بگوییم سیدجلال حکم مسی پرسپولیس را دارد و امیری تنه به تنه اینیستا می‌زند. این را آن جهت گفتم که در آن سال‌ها همه آن مربیان و بازیکنانی که به مسی رای می‌دادند قابلیت‌ها و توانایی فوق‌العاده دو بازیکن دیگر را هم باور داشتند.

وحید امیری فوتبالیست فوق‌العاده‌ای است. در زمین فوتبال بازیکنی با قامت متوسط، با سینه کفتری، شانه‌های عقب و ظاهری که به نظر می‌رسد کتک خورده و مظلوم است، با تنی نسبتا نحیف پیش روی شماست اما نفر مقابل را آنقدر می‌دواند که انگار یک هیولا پیش روی‌تان است. وینگری توقف ناپذیر با انواع و اقسام تکنیک‌ها. امیری شاید بازیکن باتکنیک و فانتزیستی به نظر نرسد اما در سخت‌ترین شرایط و تنگ‌ترین فضاها با توپ همه کار می‌کند. امروز خیلی‌ها دویدن‌های بیش از حد و تلاش بی‌شائبه‌اش در زمین را می‌بینند و مثال می‌زنند اما یک بار با دقت به فن فوتبالش توجه کنید. در ظاهر امر و با بولد کردن ویژگی برجسته او یعنی دوندگی‌ها و خستگی‌ناپذیری‌اش شاید بگویید امیری یک فوتبالیست کارگر است که به لطف همین ویژگی بازیکن ثابت پرسپولیس شده و به تیم ملی هم رسیده اما او فن فوتبال را هم خوب می‌داند.

شاید پذیرفتنش دشوار باشد؛ بازیکنی که فوتبال را از رده دانشگاهی یعنی 18 سالگی به بعد آغاز کرده و اصلا به مدرسه فوتبال نرفته تا بغل پا زدن اصولی را یاد بگیرد یا در رده‌های پایه حضور نداشته تا با نیمچه کارهای تاکتیکی و تیمی آشنا شود، چطور یکباره در فوتبال ایران سر برمی‌آورد و می‌شود بهترین بازیکن دو فصل اخیر پرسپولیس؟

باز هم تاکید می‌کنم به فن فوتبال وحید دقت کنید. شاید یک ماهی می‌شود که کمی افت کرده اما همچنان در تیم خودش بهترین است. نوع لمس کردن توپش شبیه بازیکنی نیست که از دانشگاه فوتبال را آغاز کرده باشد. موفقیت در غالب کارهای ترکیبی و تاثیرگذاری در روند تهاجمی تیم از تکنیک نهفته اوست که فقط به اندازه کافی از ساق‌هایش بیرون می‌آید. او نه اهل تحقیر حریف است نه نمایش پیش چشم تماشاگر. برای همین کار خودش را به بهترین شکل ممکن انجام می‌دهد و همین شده که سختگیرترین مربیان همیشه رویش حساب می‌کنند. وقت‌شناسی‌اش و مدل ضربه زدنش به توپ هم نشانه‌های دیگری است از اینکه فوتبال در خون او می‌جوشد و هر بار نشانه‌هایش را در مسابقه بروز می‌دهد.

بسیاری برای دادن لقب «بهترین» به امیری خصوصیات اخلاقی‌اش را هم در نظر می‌گیرند که من هم از همان دسته‌ام. وحید یک پکیج درست و حسابی از مجموعه خوبی‌هاست. البته نه اینکه بدی نداشته باشد؛ مثلا همین که در موقعیت قطعی گل باز هم پاس می‌دهد یا از پای راستش نمی‌تواند خوب استفاده کند اما اینها برای کوچک کردنش کافی نیست. برای پی بردن به اینکه او آدم درست و حسابی هم هست لازم نیست از نزدیک با او ارتباط بگیرید یا مصاحبه‌هایش را رصد کنید. فقط یک تصویر می‌تواند او را همانی که هست در ذهن‌تان ترسیم کند. بعد از سوت پایان بازی با پدیده، ماساژور تیم آمد و وحید را قلمدوش کرد. وحید خیلی زود پایین آمد و اصرار داشت که چنین اتفاقی نیفتد اما بهروز (همان ماساژور) باید برای زننده گل قهرمانی کاری می‌کرد. وحید وقتی آن بالا بود از خجالت مثل بستنی قیفی آب می‌شد و سرش را بالا نمی‌آورد. همین که شماره پیراهنش بعد از دو سال در اوج و حضور در تیم ملی از 19 پایین نیامده نشانه دیگری است برای تک بودن.

باور کنید همین که ستاره پرسپولیس باشی برای جدا کردن خودت از بقیه کافی است. وقتی ملی‌پوش می‌شوی احتمال این جداسازی دوبل می‌شود اما باور کنید وحید امیری شبیه هیچ فوتبالیست ایرانی دیگری نیست. نمی‌توانم بگویم دقیقا چیست و چه کارهایی می‌کند اما می‌دانم در این تیم پرسپولیس بهترین است.

محمد قراگزلو