موانع بزرگ در راه بازگشت رضاییان

رامین رضاییان پیچیده‌ترین شرایط ممکن را سپری می‌کند. او حتی یک دقیقه هم برای پرسپولیس بازی نکرده اما در ماه‌های گذشته، دوبار به اردوی تیم ملی دعوت شد. بار اول، در دو بازی برابر قطر و چین به صورت کامل بازی کرد و عملکردش چشمگیر نبود و حالا برای دومین بار دعوت شده و امکان دارد در بازی مقابل ازبکستان و سپس کره‌جنوبی نیز فیکس باشد زیرا رقیب قدرتمندی را در کنار خود نمی‌بیند.

کارلوس کی‌روش عادت کرده بدون اینکه یک بازیکن را در آیینه لیگ ببیند، نامش را در لیست تیم‌ملی بنویسد اما این موضوع در مورد رضاییان کمی متفاوت است. او سخت‌تر از فصل قبل تمرین می‌کند اما مربی باشگاهی که در آن فعالیت دارد، این بازیکن را نیمکت‌نشین کرده و سپس،‌ همین بازیکن نیمکت‌نشین، به تیم‌ملی دعوت می‌شود.

پیش‌تر از این، خیلی‌ها به رضاییان توصیه کردند قید بازگشت به پرسپولیس را بزند چون برانکو دیگر تمایلی به کار کردن با او را ندارد و از سوی دیگر، هواداران هم به سادگی او را نمی‌بخشند ولی رضاییان هیچ کدام از این حرف‌ها را نشنید و با قراردادی پرسر و صدا، به پرسپولیس برگشت.

در مورد قرارداد جدید رضاییان حرف و حدیث‌های زیادی مطرح می‌شود که به خاطر کثرت اخبار، نمی‌توان تا زمان شفاف‌سازی باشگاه، در خصوص آن قضاوت کرد اما اگر نیمی از این شایعات هم حقیقت داشته باشد، رضاییان را حسابی دچار مشکل می‌کند.

به عنوان مثال، اگر شایعه قرارداد بازی به بازی باشگاه پرسپولیس با این بازیکن صحت داشته باشد، موضوع کمی عجیب می‌شود. یا شایعات دیگر از این دست که هر کدامش می‌تواند رامین را در موقعیت جدیدی قرار دهد. فراموش نکنید او اتفاق تلخی را رقم زد و به صورت یکطرفه، قراردادش با باشگاه پرسپولیس را لغو کرد. موضوعی که قبل از او، کسی جرات و توانایی انجامش را نداشت.

جعفر کاشانی رئیس هیئت مدیره باشگاه در گفت‌وگو با خبرگزاری تسنیم، پیش‌تر به این موضوع اشاره کرده و گفته بود: «اگر رامین را ببخشیم، به باشگاه توهین کرده‌ایم و راه را باز می‌کنیم تا بازیکنان دیگر هم بیایند و با لغو یکطرفه قراردادشان به باشگاه توهین کنند.» البته رامین بخشیده شد اما نه از سوی برانکو ایوانکویچ. او به تمرین رفت اما بازی نکرد، رضاییان هر کاری که فکرش را بکنید انجام داد ولی هنوز تحت تاثیر تصمیمات برانکو است.

کمتر کسی بود که نیمکت‌نشینی این بازیکن در دربی را حدس بزند اما رضاییان در تمام طول 90 دقیقه روی نیمکت نشست. در بازی با سپاهان نیز با اینکه تصور می‌شد رضاییان بالاخره به میدان برود، باز هم او را در جمع یازده بازیکن اصلی ندیدیم. حتی زمانی که برانکو نیاز به مدافع جدیدی داشت، این صادق محرمی، مدافع راست دیگر پرسپولیس بود که وارد زمین شد تا به کمک حسین ماهینی، سمت راست را برای نفوذ احسان حاج‌صفی و سایر بال‌های سپاهان ببندد.

در نگاه کلی، حق را باید به برانکو داد. از یک سو، سرمربی یک تیم، مغز و تصمیم‌گیرنده اصلی آن تیم است و باید خودش در مورد بازیکنان مورداعتماد جهت حضور در میدان حق‌انتخاب داشته باشد و از طرف دیگر، تیمی که ساخته حداقل در خط دفاع، عملکرد بی‌نظیری داشته و در 7 بازی گذشته از لیگ، تنها 2 گل دریافت کرده است.

مربیان باتجربه، دست به ترکیب چنین تیم موفقی نمی‌زنند. همچنین در فوتبال روز دنیا، مربیان از مدافعانی سود می‌برند که نیازی به تعویض‌شان نباشد زیرا ایجاد تغییر در خط دفاع به غیر از مواقعی که بازیکنی مصدوم می‌شود، از دست رفتن یک برگه تعویض است.

از میان صحبت‌های اخیر برانکو، باید دو نکته مهم را استخراج کرد. برانکو گفته تعداد جلساتی که رضاییان با تیم تمرین کرده، کم بود و او بیشترین زمان را در اردوهای تیم ملی پشت سر گذاشته است. این حرف‌ها از طرف سرمربی سرخپوشان، اعتراض خفیف او به دعوت شدن رامین به تیم ملی است. اینکه کی‌روش چطور بازیکنی را دعوت کرده که تنها 8 جلسه در تمرینات پرسپولیس بوده و هرگز برای این تیم به میدان نرفته است.

سرمربی سرخپوشان در خصوص بازگشت رامین به ترکیب اصلی هم حرف مهمی به زبان آورده و گفته است: «حالا می‌بینید که این بازیکن، چه زمانی برای پرسپولیس به میدان خواهد رفت.» شاید این جمله، یک تهدید باشد. شاید برانکو با بیان این حرف‌ها می‌خواست نشان دهد در کارش ثبات‌قدم دارد. مطمئناً پیام‌های دیگری نیز از حرف‌هایش خارج می‌شود.

به هر حال آخرین مصاحبه برانکو، چندان به سود رضاییان نبود و خبرهای خوشی برای این بازیکن نداشت. باتوجه به این حرف‌ها، نمی‌توان شانس زیادی برای رامین قائل بود که خیلی زود به ترکیب برگردد چون موانع زیادی بر سر راه بازگشتش وجود دارد: عملکرد خوب خط دفاع، بی‌نیازی به نیمکت‌نشین کردن حسین ماهینی، مسائل انضباطی که در گذشته رخ داد، ثابت‌قدم بودن برانکو در تصمیم‌گیری، غیبت‌های مکرر رضاییان در تمرینات پرسپولیس و در جریان نگذاشتن باشگاه، حضور در اردوی تیم‌ملی و در نهایت، شاید نارضایتی از بازگشت بازیکنی که با لغو قرارداد یکطرفه با باشگاه، پل‌های بازگشت آسان به ترکیب اصلی را خراب کرد.