فرصت المپیک را از والیبال نگیریم

پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- فریدون حسن- شکست در رقابت‌های ورزشی امری بدیهی و غیرقابل پیشگیری است، بزرگ‌ترین تیم‌های دنیا در رشته‌های گوناگون ورزشی می‌بازند اما نکته اینجاست که با درس گرفتن از شکست و ترمیم نقاط ضعف خود برای جلوگیری از تکرار آن تلاش می‌کنند.

آنچه این روزها از والیبال ایران دیده و شنیده می‌شود اما چیزی خلاف این واقعیت مهم دنیای ورزش است. به نظر می‌رسد تیم‌ملی والیبال ایران بعد از حضور نه چندان موفق در رقابت‌های لیگ جهانی 2015 و سه شکست در جام واگنر حالا در سراشیبی سقوط قرار گرفته و این نگرانی وجود دارد که عدم تدبیر این مسئله والیبال ایران را دوباره به قهقرا ببرد. شنیده‌ها حاکی از آن است که اختلاف شدیدی میان بازیکنان و سرمربی تیم‌ملی وجود دارد. اختلافاتی که پایه و اساس اصلی شکست‌های اخیر بوده و اینقدر پررنگ شده که حالا حتی این خطر را به وجود آورده که والیبال به عنوان یکی از رشته‌های تیمی امیدوار به کسب سهمیه المپیک ریو از نظر روحی و روانی اینقدر ضربه خورده که بعید نیست این فرصت طلایی را به راحتی از دست بدهد.

دیروز صحبت‌های رئیس فدراسیون در خصوص اهمیت نداشتن نتیجه مسابقات جام واگنر در حالی چاپ شد که سرمربی تیم‌ملی مبهوت از سه شکست تیم در خصوص آینده پیش‌رو کاملاً ناامید صحبت می‌کند. کاپیتان تیم‌ملی به عملکرد بد یارانش اعتراف می‌کند. اینکه والیبال رو به رشد و ترقی ایران به ناگاه و با چند شکست در سراشیبی سقوط و بازگشت به سال‌های سیاه قبل قرار گیرد نکته‌ای است که باید سخت مورد توجه کارشناسان، منتقدان، دلسوزان و مدیران والیبال قرار گیرد.

فراموش نکنیم که والیبال ایران زمانی به سطح یک والیبال دنیا رسید که بزرگانی چون برزیل، کوبا، ایتالیا، صربستان و روسیه را از پیش‌رو برداشت اما آیا این تیم‌ها بعد از شکست مقابل ایران به عنوان پدیده لیگ جهانی و مسابقات جهانی مثل امروز ما دچار اختلاف، سردرگمی و غرور شدند؟ به طور حتم پاسخ منفی است، آنها با نگاهی دقیق به ساختارهای والیبال خود شرایط خود را بهبود بخشیدند و دوباره و خیلی زود با برنامه‌ریزی دقیق بازگشتند و اجازه خودنمایی به بقیه تیم‌ها را ندادند.

اتفاقات تلخی که این روزها شایعه آن شنیده می‌شود، می‌تواند والیبال ایران را خیلی زودتر از آنچه تصور می‌کردیم از گردونه و جمع مدعیان بین‌المللی خارج کند. اینکه به ژاپن سه بر صفر باختیم یا مقابل فرانسه و لهستان ضعیف ظاهر شدیم، مهم نیست چراکه از ابتدا هم قرار بر این نبود که ما همیشه مقابل این تیم‌ها پیروز باشیم اما اینکه با چند شکست به جان هم بیفتیم و فراموش کنیم که با همدلی و هماهنگی به این قله رفیع دست پیدا کرده‌ایم بسیار زشت و عامل اصلی سقوط والیبال است. سقوطی که اگر اتفاق بیفتد شرایط والیبال را بسیار بدتر از سال‌هایی می‌کند که اصلاً نام و نشانی از والیبال ایران حتی در آسیا هم دیده نمی‌شد چه برسد به اینکه در جهان حرفی برای گفتن داشته باشد.

به نظر می‌رسد باید زود دست به کار شد، 15 روز بیشتر فرصت باقی نیست و تیم‌ملی والیبال نیازمند آرامش و همدلی بیشتر است، باید شرایطی را فراهم کرد که بزرگان والیبال، بزرگان تیم‌ملی، مدیران فدراسیون و کادر فنی کنار هم جمع شده و اگر اختلافی هم وجود دارد کنار گذاشته شود تا والیبال ایران دوباره در سطح قاره جهان اوج بگیرد، فراموش نکنیم که المپیک ریو چشم به راه والیبال ایران است. این فرصت را از خودمان نگیریم.