چرا آقای درخشان، چرا؟ / زندگی شیرین می شود؛ گاهی با بخشش گاهی با اخراج

حمید درخشان در فوتبال ایران نامی شناخته شده است؛ یک هافبک طراح که به گفته قدیمی ترها در فاز حمله رودست نداشت. بازیکنی که مدیریت پرسپولیس در میانه میدان را در دست داشت و مغز متفکر تیم بود. او آخرین مربی سرخپوشان بود که موفق شد استقلال را در یک دربی معروف با اختلاف سه گل شکست دهد. درخشان به همراه یک سونامی بزرگ به پرسپولیس آمد و جانشین علی دایی شد و جالب اینکه دو هفته قبل از سرمربی گری در پرسپولیس در مصاحبه ای معروف گفت:«این پرسپولیس می تواند قهرمان لیگ شود.» جمله ای که شاید به خاطر آن، رئیس هیات مدیره باشگاه، درخشان را سرمربی و جانشین علی دایی در پرسپولیس کرد.
حالا درخشان نفر اول کادرفنی سرخپوشان است اما برای به دست آوردن این جایگاه، چیزهای دیگری را از دست داد. مثلا قدرت مواجهه با بازیکنان زیاده خواه را. درخشان مانور روی مسائل اخلاقی را از دست داد، قدرت تصمیم گیری در مورد بازیکنان معترض را و شاید مدیریت بحران را نیز از دست داد. او در این شرایط نمی توانست از تیمش بازی زیبا همراه با کسب نتایج کامل بگیرد و رفاقتش با بازیکنان هم کمرنگ و در برخی مواقع بی رنگ شد. درخشان هم دیگر آن درخشان سابق نیست همان طور که پروین آن پروین نبود و دایی هم همین طور. 

نسل فوتبالیست ها عوض شده و دیگر مسائل اخلاقی در اولویت نیست، این را قبول می کنیم اما چرا درخشان باید به این بازیکنان بی کیفیت بها بدهد؟

اگر قرار است پرسپولیس با تیم قعرنشین گسترش فولاد در تهران و در ورزشگاهی خالی از تماشاگر به تساوی برسد، بهتر نیست سرمربی این تیم به بازیکنان جوان میدان بدهد؟ به استعدادهایی که پشت سر این بازیکنان مدعی خشک می شوند. درخشان شاید خیلی مسائل را فراموش کرده باشد، اینکه همیشه بخشیدن نمی تواند راهگشا باشد، گاهی برای آرام کردن اوضاع باید فرد خاطی را کنار گذاشت. گاهی نیاز است تا با یک تصمیم مدیریتی، خودی نشان داد، گاهی یک مربی نیاز دارد صدایش را بالاتر ببرد، گاهی باید برای رساندن یک تیم به آرامش، قید یک ستاره را زد.

شاید درخشان این مسائل را فراموش کرده باشد اما واقعا چرا آقای درخشان؟ تو که می دانستی پرسپولیس بیش از مربی، نیاز به یک مدیر در داخل تیم دارد، چرا گذاشتی کار به اینجا بکشد؟ ای کاش روز اول خودی نشان می دادی نه حالا که هر بازیکنی به خودش جرات می دهد علیه ات مصاحبه کند.