پايگاه خبري تحليلي «پارس»-، ما اولین کشور آسیایی بودیم که به جام جهانی فوتبال راه پیدا کرد و همچنین در فوتبال تعداد رقبا و مدعیان بیشتر از والیبال است، در والیبال فقط 5یا 6 کشور در سطح جهانی خوب عمل کرده‌اند، اما در فوتبال همه کشورها تلاش می‌کنند تا خوب ظاهر شوند، اما به فرض اینکه این مقایسه و موفقیت نسبی والیبال به فوتبال را بپذیریم، سه دلیل

 

1- کثرت متغیرهای موجود در فوتبال نسبت به والیبال

 

2- تفاوت ماهیتی فوتبال و والیبال

 

3- وجود انحصار در فوتبال، به ذهن من می‌رسند که با کمک این دلایل عدم شکوفایی نسبی فوتبال نسبت به والیبال تاحدودی توجیه می‌شود.

 

یک تفاوت ماهیتی که فوتبال و والیبال دارند وجود عوامل مختلف‌تر و زیادتر بودن پارامترهای متغیر و تاثیرگذار بر ورزش فوتبال است که باعث می‌شود نتوانیم به صورت کوتاه‌مدت از فوتبال انتظار نتیجه داشته باشیم، در حالی که در والیبال می‌توان به صورت کوتاه‌مدت و گلخانه‌ای عمل کرد. به این معنی که می‌توان تعدادی از استعدادهای والیبال را شناسایی کرد و آموزش داد و از آنها در کوتاه‌مدت نتیجه گرفت. و در نهایت اینکه در فوتبال یک نوع انحصار شکل گرفته که در آن مدیران باشگاه‌ها نمی‌خواهند که افراد دیده شوند و استعداد‌ها شناسایی شوند و همین باعث می‌شود که برخی بازیکنان تا سنین بالا مورد استفاده قرار نگیرند و به جای آن از یکسری بازیکنان خاص بیشتر استفاده شود.

 

ریشه اصلی موفقیت‌ها و عدم موفقیت‌های فوتبال را باید در سرمایه انسانی جست وجو کرد که یک مساله فردی است. مثلا ما هم در بازه‌های زمانی خاصی شاهد درخشش‌های فردی بوده‌ایم و این استعدادها گهگاه در کشور به وجود می‌آیند، مثلا مهدی مهدوی‌کیا که سال‌ها در سطح اول فوتبال اروپا بازی کرد، البته نباید آن نکته‌ای را که یک بار گفتم فراموش کنیم که مدیران باشگاه‌ها مانع از این می‌شوند که تعدادی از استعداد‌های فردی در سطح کشوری شناسایی شوند. 

 

در نهایت اگر بخواهیم فوتبال را با گذشته‌اش در طول زمان مقایسه کنیم به نظر می‌رسد پیشرفت‌های خوبی داشته‌ایم، اینکه فوتبال توانسته تا این حد محبوبیت پیدا کند و مورد توجه قرار گیرد، می‌تواند یک امتیاز مثبت قلمداد شود.