گروه تحلیلی خبری "پارس"_ زهرا سعیدی: در چند هفته اخیر نمایشگاه موزه لوور پاریس با نمایش چندین اثر تاریخی از ایران و چند کشور دیگر در محل موزه ملی ایران افتتاح شده است. در این نمایشگاه که نتیجه رایزنی و همکاری مسئولان موزه لوور و موزه ملی ایران است، 50 اثر تاریخی از سراسر جهان به نمایش گذاشته شده است. تبر مفرغی با کتیبه شاه ایلامی اونتاش ناپیریشا و یک شیء مفرغی از لرستان از جمله آثار تاریخی ایران در این نمایشگاه است.

اما همزمان با افتتاح این نمایشگاه در روز 14 اسفند، یک نشست خبری کوتاه نیز با حضور دو کشور ایران و فرانسه از جمله رئیس موزه لوور نیز برگزار شد. از نکات جالب و جنجالی این نشست، سؤال یک خبرنگار در رابطه با تخریب آثار باستانی ایران توسط فرانسوی‌ها بود. این خبرنگار در نشست مربوطه اظهار داشت تحقیقات صورت گرفته حکایت از آن دارد که فرانسوی‌ها برای اینکه سرستون‌های کاخ آپادانا به دست انگلیسی‌ها نیفتد آن را با پتک تخریب کردند. سؤالی که رئیس موزه لوور از پاسخ به آن طفره رفت. این سؤال و علل طرح آن در این نوشته کوتاه تنها بهانه‌ای است تا نگاهی به سرقت و تخریب گسترده کشورهای خارجی از جمله فرانسه به آثار تاریخی کشور داشته باشیم.

فرانسه برخلاف قرارداد، اولاً تمام آثار کشف شده را از کشور خارج و به نوعی سرقت کرد و در ثانی در مواردی نیز باعث تخریب آثار باستانی شد. موضوعی که به خوبی میزان تخریب، سرقت، تأثیر و نقش بیگانگان و استعمارگران را در حیات سیاسی و فرهنگی کشور در گذشته‌ای نه چندان دور نشان می‌دهد

در باب سرقت متعدد آثار تاریخی ایران شاید ذکر همین نکته به خوبی گویای فاجعه باشد که یکی از بزرگترین مجموعه آثار تاریخی ایران در موزه لوور فرانسه قرار دارد. چنانچه طبق آمارها تعداد این آثار چیزی بالغ بر 2500 اثر تاریخی است. اسب دوسر یکی از سرستون‌های تخت جمشید، تندیس ناپیرآسو، فلزنگاره نیایش آفتاب، نقش برجسته آجری شیر کاخ آپادانا شوش، کتیبه داریوش بزرگ، تخته بازی با ۵۸ خانه از آثار دوره هخامنشی، دستبند زرین هخامنشی با سر شیر، سنگ نگاره زن ایلامی و ندیمه  تنها چند اثر تاریخی مهم از آثار تاریخی سرقت شده ایران در لوور است.

متأسفانه غفلت دولتمردان ایران در گذشته و سؤاستفاده بیگانگان از وضعیت سیاسی ایران، بهترین فرصت را جهت دست‌اندازی به این آثار ایجاد کرد. آثاری که بخش مهمی از هویت و تاریخ ایران را شکل می‌دهد و حال با قرار گرفتن در موزه کشورهایی چون فرانسه و جذب بازدیده کننده‌های میلیونی، درآمد فراوانی را نصیب این کشور کرده است.

 البته فرانسه مدعی است که در سال 1884 طی قراردادی امکان کاوش‌ در زمینه آثار تاریخی در ایران را به دست آورده است. اشاره فرانسه به این قرارداد، مربوط به تفاهم نامه‌ای است که این کشور در دوره ناصرالدین شاه منعقد کرد و براساس آن مجاز به کاوش در برخی از نقاط تاریخی کشور بدون آسیب رساندن به بناهای تاریخی شد. همچنین طبق قرارداد، این کشور متعهد بود در صورت یافتن هر گونه اثر تاریخی آن را با ایران تقسیم نماید. یعنی 50 درصد آن به ایران و 50 درصد به فرانسه تعلق بگیرد. طلا و جواهرات کشف شده نیز طبق قرارداد به ایران تعلق می‌گرفت.

در باب سرقت متعدد آثار تاریخی ایران شاید ذکر همین نکته به خوبی گویای فاجعه باشد که یکی از بزرگترین مجموعه آثار تاریخی ایران در موزه لوور فرانسه قرار دارد

ادعای فرانسه در رابطه با حق کاوش و حفاری بر پایه قرارداد 1884 در نشست خبری اسفند ماه نیز مطرح شد و واکنش خبرنگار میراث فرهنگی را به دنبال داشت. چرا که فرانسه برخلاف قرارداد، اولاً تمام آثار کشف شده را از کشور خارج و به نوعی سرقت کرد و در ثانی در مواردی نیز باعث تخریب آثار باستانی شد. موضوعی که به خوبی میزان تخریب، سرقت، تأثیر و نقش بیگانگان و استعمارگران را در حیات سیاسی و فرهنگی کشور در گذشته‌ای نه چندان دور نشان می‌دهد.