عکس دیده نشده پرویز پرستویی در دوران کودکی

این بسیـار عجیب است، اما زندگى همین است! بسیـار متناقض نما ست... بـراى اینکه به زیبایى واقعى دوران کودکى ات پى ببرى، اول باید آنرا گم کنى، وگرنه هیچوقت آن زیبایى را نخواهى شناخت..! ماهى هـرگز نمـى داند اقیانوس کجاست مگر آنکه آنرا از اقیانوس بیرون بیاورى در زیر آفتاب سـوزان بـر روى شنهاى داغ ساحل بیندازى تا دریابد که اقیانوس کجاست. اکـنون ماهى در آرزوى بازگشت به اقیانوس مى سوزد و به هـر درى مى زند تا به اقیانوس بازگردد؛او به داخل اقیانوس شیـرجه مى رود.

او همان ماهى است، ولـى ماهى اول نیست.

اقیانوس همان اقیانوس است، ولى اقیانوس اول نیست.

 

چرا که ماهـى درس جدیدى آموخته است، اکنون آگاه است، مى داند که این اقیانوس است و این هم زندگى من، من بدون اقیانوس هیـچم، من ذره کوچکى از آنم، کودکى هم همین است، تا از دستش ندهى نمى دانى چه نعمتى بوده، ولى زمانى که کودکى از دست رفته ات را بازیابى مى کنى تفاوتى به وجود مى آید؛ کـودکیه معمولى تو محکوم به تباهى است، اما وقتى کودکى ات را از نو به دست مى آورى، خدشه ناپذیر مى شوى، هیچکس نمى تواند تو را به تباهى بکشاند... تـو به اندازه کافى باهوش مى شوى اکنون مى دانى که اجـتمـاع چه بر سرت آورده است! دیگر هـوشیار و آگاه هستى و اجازه نمى دهى که این اتفاق تکرار شود..!