مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: کلام و سخن مربوط به بعد از موت است؛ موت اختیاری. اگر نمازی را که بعد از موت اختیاری می‌خوانی ببینی، حاضر نیستی آن را بفروشی. اگر همه آسمان و زمین هم مال من باشد می‌دهم و نماز می‌خرم. این نمازی که من دیدم یعنی محمد(ص) نمازی که انسان خودش را در آن می‌بیند نور است.

چگونه روزه را بفروشم و مزدی بگیرم؟ مگر عقلم کم است؟! علی(ع) را بفروشم؟ نماز چون بعد از موت است پیامبر(ص) شده است. وقتی نماز می‌خوانی جمال پیامبر(ص) را می‌بینی که بین آسمان و زمین است. وقتی به روزه‌ات توجه می‌کنی هرچه چشم می‌اندازی علی(ع) را مشاهده می‌کنی.

بعد از مردن دین فروشی برافتاد. خرید و فروش نیست. چون اساس معامله دو چیز است؛ یکی پول و دیگری نفس انسان، که هر دو را داده است و چیزی برای خرید و فروش ندارد. در مقابلِ این موت، نور خودشان، حیات خودشان، عزّت خودشان را به تو داده‌اند. چون نفس و پول و زن و بچه‌هایت را که نفس تو بودند همه را گذاردی و آمدی موت را اختیار کردی و مرحوم شدی. این بدنی که الان داری، مال شما نیست. خداوند دوباره زنده کرده است. فهم و عقل و شعور تو را نیز عوض کرد.