مصاحبه منتشرنشده از عسکراولادی
مرحوم عسکراولادی گفته بود بنده همان طور که در دوران نهضت و پس از انقلاب گوش به فرمان رهنمودهای حضرت امام بودم، اکنون هم اطاعت از امر ولیفقیه را بر خود لازم و واجب و ایشان را یگانه محور وحدت مسلمین میدانم.
به گزارش پارس ، ماهنامه پاسدار اسلام نوشت: مرحوم حبیب الله عسگراولادی از جمله شخصیت های جامع الاطرافی است که متانت، انصاف، سعه صدر، مقاومت در برابر سختی ها و کمک به محرومین در او چنان بارز و آشکار بود که دوست و دشمن را به احترام وامی داشت. وی که تا آخرین لحظه عمر با تحمل زخم زبان های فراوان از دوست و دشمن، با پایداری بی وقفه بر اصول، تتمه آبرویش را نیز صرف ایجاد وحدت بین نیروهای معتقد به نظام کرد، با قلبی مطمئن به رحمت واسعه الهی زیست و با دلی که تا آخرین نفس برای محرومین و خدمت به آنان می تپید، به سوی معبود پر کشید.
یادش گرامی و راهش پر رهرو باد
گفت و شنودی که پیش رو دارید، گزیده ای است که از گپ و گفت هایی چند با آن بزرگوار. با این امید که نمی باشد از یمی.
* چگونه وارد عرصه سیاست شدید؟
بسم الله الرحمن الرحیم. و لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم. با استدعای صلوات و سلام بر حضرت ولی عصر (عج) و با درخواست علو درجه برای امام راحل، شهدای انقلاب اسلامی و عرض ادب و سلام به محضر ولی امر مسلمین و با استدعا از درگاه احدیت که جز حق نگوییم و جانب انصاف را نگه داریم، در ابتدای عرایضم به نکته ای اشاره می کنم و سپس به سئوال شما پاسخ می دهم.
خداوند در آغاز سوره یوسف آیه ۱۱۱ میفرماید: « لَقَدْ کَانَ فِی قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِّأُوْلِی الأَلْبَابِ» . به درستی که در قصص آنان برای صاحبان خرد و اندیشه عبرت هائی قرار دادیم و از این دست تذکرات در قرآن کریم فراوان است. بنابراین بررسی احوال گذشتگان می تواند چراغ راهی برای آیندگان باشد.
این را عرض کردم تا بر این نکته تأکید کنم که در پاسخ به سئوالاتتان متوقع نباشید آنچه را که شما می پسندید بگویم، بلکه متوقع باشید واقعیت ها را بیان کنم، زیرا معتقدم برای تک تک حرف هایی که می زنم، فردای قیامت باید پاسخگو باشم.
نقل وقایع تاریخی در کشور ما متأسفانه غالباً بر اساس تعصب و به شکلی غیرمنصفانه صورت می گیرد. برای مثال در موضوع ملی شدن صنعت نفت، عده ای طرفدار متعصب دکتر مصدق هستند، عده دیگر با تعصب از آیت الله کاشانی طرفداری می کنند. یک عده توده ای و چپی و عده ای سلطنت طلب هم به دنبال منافع خود هستند و لذا هر دوی آنها را می کوبند. گروه پنجمی هم که با انصاف واقعیت ها را بیان می کنند، در این میان گم شده اند!
در پاسخ به سئوال شما باید عرض کنم بنده در سال ۱۳۲۷ که مرحوم آیت الله کاشانی از مردم برای تظاهرات علیه اشغال کشور فلسطین توسط دولت صهیونیست های غاصب، مردم را به راه پیمائی دعوت کردند، در آن تظاهرات شرکت کردم.
* در قالب حزب و گروه یا مستقل؟
نخیر، بنده تا قبل از تشکیل حزب مؤتلفه اسلامی در هیچ حزب و گروهی عضو نبودم. اگر هم آن روز در راه پیمایی اعتراضی شرکت کردم به خاطر ماهیت مذهبی آن و دعوت از سوی یک شخصیت مذهبی بود.
* فداییان اسلام چطور؟
خیر، عضو فداییان اسلام هم نبودم، هر چند بسیاری از آنها را می شناختم و به برخی هم علاقه داشتم. به هر حال آن روز در تظاهرات شرکت کردم و دستگیر هم شدم و چند روزی بازداشت بودم.
* شما که از نزدیک با طیف های مختلف فعال در نهضت ملی آشنا بودید، آن گروه ها را چگونه ارزیابی می کنید؟
جبهه ملی به اعتقاد بنده طیف گسترده ای از گروه های مختلف و حتی متضاد بود و در بین آنها از مذهبی متعصب تا لیبرال بی قید را می شد پیدا کرد. حزب توده هم که در مقابل جبهه ملی ایستاده بود و تلاش می کرد نفت شمال را به روس ها بدهد.
* دکتر مصدق و آیت الله کاشانی چه نقشی داشتند؟
دکتر مصدق با حزب توده و شوروی مماشات می کرد. به انگلیس بدبین و به امریکا خوش بین بود، به همین دلیل هم افراد متدین به او خوش بین نبودند. آیت الله کاشانی بسیار شجاع و بصیر بودند و قصد داشتند کاری کنند که شاه فقط سلطنت کند و کاری به اداره کشور نداشته باشد، اما برای این کار به نیرو نیاز داشتند که وجود نداشت. ایشان خیلی خوب می دانستند در آن شرایط امکان تشکیل حکومت اسلامی وجود ندارد و همین که اختیارات شاه محدود شود، می توان به تدریج زمینه های حکومت اسلامی را فراهم کرد، اما متأسفانه یاران و طرفداران ایشان تحلیل درستی از شرایط نداشتند و تا جایی که توانستند آبروی ایشان را بردند، از جمله پسرشان سید مصطفی و شمس قنات آبادی که ابتدا گروه مسلمانان مجاهد را راه انداخت، ولی سرانجام سر از دربار درآورد.
* پس شما علت شکست نهضت ملی را ناهمگونی جبهه ملی می دانید؟
قطعاً. در این جبهه آیت الله کاشانی حضور داشتند که یک روحانی بصیر و سیاستمدار به تمام معنا بودند. آن سوی طیف دکتر مصدق بود و یارانش که ملی گرا و لیبرال بودند و اعتقادات دینی محکمی نداشتند. از سوی دیگر هم نواب صفوی و یارانش بودند که فکر می کردند با شاه فقط باید با زبان گلوله حرف زد.
* یادی هم از روز ۳۰ تیر بکنید.
دکتر مصدق در روز ۲۵ تیر ۱۳۳۲ از شاه خواست وزارت دفاع را به او واگذار کند. شاه قبول نکرد و دکتر مصدق هم استعفا داد و به احمدآباد رفت. شاه هم بلافاصله به قوام دستور داد کابینه را تشکیل بدهد. قوام هم اعلامیه های پر از توپ و تشری را صادر می کرد. آیت الله کاشانی که وضع را این طور دیدند، در ۲۷ تیر اعلامیه دادند و گفتند روز ۳۰ تیر روز مقاومت ملی است و اعتراض به قوام و مقاومت در برابر او تا بازگشت دکتر مصدق ادامه خواهد داشت.
یادم هست در روز ۲۹ تیر با برادربزرگم که به حزب توده گرایش داشت از خیابان پامنار به طرف بازار می رفتیم که دیدیم مردم جلوی نانوایی ها صف بسته اند. برادرم پرسید: « چه خبر است؟ » جواب دادم: « فردا به دستور آیت الله کاشانی همه مغازه ها تعطیل خواهند بود» . ایشان معتقد بود چنین نخواهد شد، ولی من تردید نداشتم مردم به ندای آیت الله کاشانی پاسخ مثبت خواهند داد.
در روز ۳۰ تیر در مسجد جامع تهران در محضر شیخ مرحوم محمدحسین زاهد مشغول درس بودیم که صدای تیراندازی بلند شد. کلاس تعطیل شد و بنده همراه عده ای به سمت میدان بهارستان رفتیم و دیدیم مردم را به رگبار بسته اند. خود بنده با عده ای دیگر تعدادی از مجروحین و شهدا را به منزل آیت الله کاشانی بردیم. مردم شعار « مرگ بر قوام» می دادند و آیت الله کاشانی با لحنی قوی و محکم می گفتند: « چرا خود شاه را نمی گویید؟ » برای همین آن شعار معروف: « ما بنده یزدانیم، ما پیرو قرآنیم، ما شاه نمی خواهیم» ، خیلی زود ساخته و ورد زبان همه شد.
* قیامی چنین گسترده و مردمی چرا سرانجام به کودتای ۲۸ مرداد ۳۲ ختم شد؟
چندین دلیل داشت. یکی این که فداییان اسلام که در روز ۳۰ تیر هم شرکت نداشتند، به دلیل مخالفت با دکتر مصدق به تدریج با آیت الله کاشانی هم بنای مخالفت را گذاشتند و حرف های تندی را به ایشان زدند که حقیقتاً اسباب شرمندگی است. تفرقه ای که به تدریج بین آیت الله کاشانی و دکتر مصدق شکل گرفت، مردم را پراکنده کرد، در حالی که همه حقیقتاً با دل و جان به میدان آمده بودند. دکتر مصدق به تدریج فراموش کرد مردم در پاسخ به دعوت یک رهبر دینی آمدند و مجروح و کشته دادند و این گونه تصور کرد که مردم به خاطر شخص او به میدان آمدند. حزب توده هم تا جایی که توانست جریان مذهبی نهضت را تخریب کرد. هم جناح ملیون و هم جناح مذهبی ها در آن جریان بسیار بد عمل کردند، به همین دلیل یک سال بعد یعنی در ۲۸ مرداد ۳۲ عملاً کسی برای دفاع از نهضت ملی به میدان نیامد و شاه و دربار بدون آن که با مقاومت جدی از سوی مردم روبرو شوند، با کمک امریکا بر ایران مسلط شدند و برای یک ربع قرن خفقان و اختناقی بی سابقه را بر این کشور مستولی ساختند. آتش تفرقه همواره بلای جان نهضت هاست که در ۲۸ مرداد هم دامان کشور ما را گرفت.
* عده ای معتقدند شاه تا قبل از ۲۸ مرداد قدرتی نداشت و بعد از ۲۸ مرداد قدرت یافت.
بنده چنین اعتقادی ندارم، چون به نظر من ارتش و نیروهای نظامی کاملاً زیر نفوذ و اختیار شاه بودند و از دکتر مصدق فرمان نمی گرفتند. اگر غیر از این بود در ۲۸ مرداد باید درگیری مهمی پیش می آمد که نیامد. ساده لوحی است اگر تصور کنیم با حضور عده ای از قبیل دار و دسته مرحوم طیب و شعبان بی مخ و شلوغ کردن چند خیابان و میدان می شود کودتا کرد. واقعیت این است که تعبیر و تفسیرهایی که از حوادث ۳۰ تیر و ۲۸ مرداد می شود بیش از آنچه که متکی بر واقعیت های تاریخی باشند، حاصل تعصبات فردی و گروهی هستند.
* شما بسیار به امام نزدیک بودید. تفسیر ایشان از این وقایع چه بود؟
امام با تجربه ای که از این حوادث به دست آورده بودند، زمانی که دستور فرمودند ما هیئت مؤتلفه را تشکیل بدهیم، گفتند به جای عضوگیری به دنبال برادریابی باشید و مطلقاً کسانی را که سابقه فعالیت حزبی داشته اند نپذیرید.
* دلیلشان چه بود؟
می فرمودند آنهایی که مخالف شما هستند، تلاش می کنند زیر پوشش حزب شما به اهداف خود برسند. عده ای هم نفوذی و عامل دشمن اند. یک عده را هم پلیس می شناسد و ردشان را می گیرد و به شما می رسد. عده ای هم که اکثریت را تشکیل می دهند، با اولین کتک همه چیز را لو می دهند. امام به آیت الله کاشانی علاقه زیادی داشتند و لذا پس از آن همه بی حرمتی ای که به ایشان شد، در واقع ایشان بودند که به دفاع از مرحوم کاشانی پرداختند و به عالی ترین وجه از ایشان اعاده حیثیت کردند.
* شما چگونه با امام آشنا شدید؟
بنده در مسجد امین الدوله نزد مرحوم شیخ محمد زاهد درس می خواندم. مرحوم آیت الله حق شناس از شاگردان حضرت امام بودند و شب های شنبه در آن مسجد حلسه داشتند و در درس اخلاق مکرراً نام حاج آقا روح الله خمینی را می بردند. از اینجا بود که با نام امام آشنا شدم.
در سال های ۳۹،۴۰ در مسجد امین الدوله کتاب یا وجوهات را به ما می دادند که به قم و خدمت امام برسانیم. در آن سال امام برای تابستان به امامزاده قاسم و منزل آیت الله رسولی محلاتی تشریف آوردند. ما هم در آن موقع در آنجا سکونت داشتیم و این آشنایی عمیق تر شد.
ما در مسجد امین الدوله هیئتی به اسم هیئت مؤید درست کرده بودیم و تقریباً ۲۶ نفری می شدیم. من و مرحوم آقای شفیق انتخاب شدیم که رابط هیئت با امام باشیم و از آن به بعد ارتباط رسمی ما با امام شروع شد.
هر بار که خدمت امام می رسیدیم، ایشان سعی می کردند با صحبت یا با سئوالات دقیقشان توجه ما را به نکات مهم جلب کنند، از جمله یک بار از ما پرسیدند: « آیا امر به معروف و نهی از منکر جزو فروع دین هست؟ » جواب دادیم: « بله» ، فرمودند: « پس چرا در رساله های عملیه نیست؟ توسط چه کسانی و با چه هدفی برداشته شده است؟ امر به معروف صرفاً این نیست که به کسی که به خدا، معاد و نبوت معتقد است بگویید نماز بخوان. برای انجام این واجب الهی باید تشکیلات قوی داشت» .
* تشکیلات مورد نظر امام چه ویژگی هایی داشت؟
امام معتقد بودند ابتدا باید نحوه بحث کردن درست را یاد بگیریم و در بحث به دنبال یافتن پاسخ برای سئوال خود باشیم، نه صرفاً به دنبال جواب دادن، چون اسم این دیگر بحث نیست، جدل است.
دومین نکته ای که تأکید می فرمودند این بود که اهل ایمان نباید متفرق باشند بلکه باید دور هم جمع شوند. اساساً تشکیل هیئت های مؤتلفه بر همین اساس بود. ایشان می فرمودند در حوزه های حزبی بحث کنید و اکثریت سعی کند اقلیت را قانع کند. اقلیت هم بداند که اگر روش درستی را در پیش بگیرد، در آینده اکثریت می شود، لذا هرگز نباید اقلیت را با فشار تسلیم اکثریت کرد.
دیگر توصیه ایشان این بود که همواره خدا را ناظر و حاضر بدانید و می فرمودند عالم محضر خداست و آن کسی که اخلاق را رعایت نمی کند، غافل است از این که در محضر خداست. در محضر خدا نباید معصیت کرد.
یکی دیگر از روش های امام این بود که همواره سعی می کردند به طور مستقیم با مردم سخن بگویند و سخنان آنان را بشنوند و همواره می فرمودند من می دانم این مردم چه می گویند، آنها هم می دانند من چه می گویم و لذا امام هیچ وقت سخنگو نداشتند.
در حال حاضر هم مقام معظم رهبری این نقش را به عهده دارند و به مردم پیام می دهند و از خود مردم هم پیام می گیرند.
حضرت امام هرگز یادگیری را تعطیل نکردند. وقتی کسی صحبت می کرد، ایشان دقیقاً گوش و همواره از آدم های متخصص و باتجربه استفاده می کردند.
* جنابعالی با شهید حاج آقا مصطفی خمینی هم آشنایی داشتید. ارزیابی شما از شخصیت ایشان چیست؟
بنده در سال ۴۱ در بیت حضرت امام با ایشان آشنا شدم. در جریان انجمن های ایالتی و ولایتی که امام اعلامیه دادند، سخنان امام برای مردم عادی نیاز به تفسیر داشت که حاج آقا مصطفی این وظیفه را به عهده گرفت. توضیحات ایشان به قدری مؤثر بود که بسیاری از افراد تحت تأثیر و جهت دهی ایشان به میدان مبارزه آمدند. یادم هست از روزی که رفت و آمد مردم به بیت امام شروع شد، حاج آقا مصطفی در بین مردم محبوبیت خاصی پیدا کرد، به طوری که اغلب مشکلات و درددل هایشان را از طریق ایشان به حضرت امام می رساندند.
شهید حاج آقا مصطفی حوصله و شرح صدر عجیبی داشت و بسیار خوشرو و خوش مشرب بود. امام به ما فرموده بودند اگر به من دسترسی پیدا نکردید، مسائل را به مصطفی بگویید. او هم حرفتان را خوب می فهمد و هم درست به من منتقل می کند، لذا با حضور ایشان کارها بسیار سرعت گرفتند.
حضور ذهن شهید حاج آقا مصطفی در امور سیاسی و اجتماعی کم نظیر و فاصله ایشان از هر نظر با امام بسیار کم بود و لذا بسیاری از مسائل را بدون مراجعه به حضرت امام و شخصاً حل می کردند.
* اشاره کردید اولین بار در سال ۱۳۲۷ دستگیر و زندانی شدید. دستگیری های بعدی شما به چه دلیل بود و چقدر طول کشید؟
بار دوم در خرداد ۴۲ دستگیر شدم که باز چند روز بیشتر در زندان نبودم. سومین بار در ۱۱ بهمن سال ۴۳ و پس از اعدام انقلابی حسنعلی منصور بود و از سال ۴۳ تا ۵۶ در زندان بودم.
* ظاهراً در طی نزدیک به سیزده سال غیر از زندان تبعید هم می شدید.
بله، یک بار در سال ۴۸ یا ۴۹ به زندان برازجان تبعید شدم که یک سال طول کشید. یک بار هم در سال ۵۰ به زندان مشهد که سه سال و خرده ای طول کشید.
* علت تبعیدتان چه بود؟
چهار نفر از زندان قصر فرار کردند که داخل باغ دستگیر شدند. بعد شرایط را برای همه بسیار دشوار کردند. ما هم اعتصاب غذا کردیم. روز دهم بالاخره رئیس زندان آمد و گفت: « حرفتان چیست؟ » گفتیم: « یک زندگی انسانی» . گفت: « فرار می کنید زندگی انسانی هم می خواهید؟ » گفتیم: « یک عده دیگر فرار کرده اند، چرا ما باید تاوان پس بدهیم؟ » گفتند: « شما کمک کرده اید» . خلاصه هر چه خواستند اعتصابمان را بشکنیم زیر بار نرفتیم. بالاخره هم بنده، شهید عراقی و مرحوم انواری را به زندان برازجان فرستادند.
* در زندان مشهد با چه کسانی هم سلول بودید؟
شهید لاجوردی و آقای ابوالفضل حاج حیدری، چند تن از اعضای حزب ملل اسلامی و عده ای از مجاهدین خلق و چریک های فدایی خلق هم بودند.
شما به انصاف حتی در باره دشمن خود شهرت دارید. آیا در طول این مدت طولانی، زندانبان خوب هم داشتید؟
بله، در زندان قصر که بودیم، رئیس بند سیاسی، سرهنگ تیموری آدم خوبی بود و با زندانیان سیاسی رفتار خوبی داشت. دیگری افسر نگهبان زندان شماره ۳ قصر سروان اسدی بود که بعدها سرهنگ شد. یکی هم سرهنگ کوهرنگی بود، به همین دلیل من، شهید عراقی، آیت الله طالقانی و مهندس بازرگان پس از پیروزی انقلاب شهادت دادیم که اینها آدم های خوبی بودند و در زندان با زندانی ها رفتار بدی نداشتند و همین شهادت ما و برخی دیگر از زندانی ها باعث شد آنها به شغل خود ادامه بدهند و به بازنشستگی برسند.
* ظاهراً شما در زندان ادامه تحصیل دادید. چگونگی این امر را بیان بفرمایید.
موقعی که به زندان رفتم دیپلم نداشتم و طلبه بودم. من در زندان به برادرها گفتم بیایید پانزده سال زندانی بودن را قطعی بگیریم و آن را سه قسمت کنیم. در پنج سال اول هر کدام دیپلم نداریم، بگیریم. در پنج سال دوم دروس دانشگاهی بخوانیم و پنج سال آخر را صرف تحقیق و مطالعه کنیم. من واقعاً تصمیم داشتم در عرض پنج سال دیپلم بگیرم که اجازه ندادند و ما اعتصاب غذا کردیم. بعد اجازه دادند در سال بعد امتحان بدهیم که این کار را کردند و من در ظرف هر سال دو تا امتحان را گذراندم و سه ساله دیپلم گرفتم.
بعد با دانشگاه مکاتبه کردم، اما در زندان اجازه تحصیل دانشگاهی به ما ندادند و ما باز اعتصاب غذا کردیم. بعد تصمیم گرفتند اجازه بدهند، ولی من به زندان مشهد تبعید شدم و در آنجا نتوانستم به تحصیلات دانشگاهی ادامه بدهم، اما در تمام این مدت نزد علما تحصیلات طلبگی ام را ادامه دادم و انگلیسی را هم سه ساله آموختم. در زندان یک ترجمه از قرآن هم نوشتم.
در زندان برازجان شانس آوردم و دو انبار کتاب پیدا و حس کردم خواست خدا بود که مرا به آنجا تبعید کنند. به شهید عراقی و مرحوم انواری گفتم: « از امروز دیگر مرا نخواهید دید. یک انبار کتاب پیدا کرده ام و دیگر جز خواندن آن کتاب ها هیچ کاری نخواهم کرد» .
* چه شد که آزادتان کردند؟
در سال ۵۶ شعار فضای به اصطلاح باز سیاسی مطرح شد. ما در زندان اوین بودیم. یک روز چشم های ما را بستند و برای بازجویی بردند و به من گفتند باید همه چیز را بگویی وگرنه چنین و چنان. گفتم: « من دوازده سال است که اینجا هستم. از چه چیزی خبر دارم که بگویم؟ مگر همین امروز مرا از وسط خیابان گرفته اید؟ هر چه می دانستم همان دوازده سال پیش به شما گفتم» . بعد مرا به اتاق دیگری بردند و دیدم مرحوم آقای طالقانی، آقای مهدوی کنی و عده دیگری نشسته اند. بسیار خوشحال شدم و خواستم راه بیفتم و برگردم که آقای طالقانی فرمودند: « نمی خواهد بروید، همین جا بنشینید» . رسولی هم که آمد حرفی بزند، آقای طالقانی به او نگاه تندی کردند که حساب کار دستش آمد و رفت.
* و سال ۵۶ بود و آزادی از زندان. پس از آزادی چه کردید؟
در کمیته استقبال بودم و دو بار هم برای امام که در پاریس تشریف داشتند پیام بردم و بار آخر هم در خدمت ایشان به تهران برگشتم.
* محتوای پیام ها چه بودند؟
یکی در مورد حزب الله بود و دیگری در باره تشکیل شورای انقلاب که نظر امام خواسته شده بود و ایشان فرمودند: « ان شاءالله به زودی به ایران می آیم و صحبت می کنیم» . بعد تعدادی بسته را از قفسه پایین آوردند و باز کردند و فرمودند: « اینها جواهر و زینت های خانم هاست که داده اند تا صرف نهضت شود» . عرض کردم: « ما نگران شما هستیم. اینها بماند. شما در اینجا نیاز دارید» . فرمودند: « توکل من به خداست. کار من با این چیزها حل نمی شود. شنیده ام وضع اعتصابیون در ایران خوب نیست و کشاورزان، کارگران و اصناف در زحمت هستند. اینها را ببرید و بفروشید و صرف آنها کنید. من نگران آنها هستم» .
دوم یا سوم بهمن به فرودگاه رفتم تا به ایران برگردم و پیام های امام را بیاورم، اما گفتند فرودگاه مهرآباد بسته است و به ناچار برگشتم و به امام عرض کردم می خواهم به یکی از کشورهای عربی بروم و از آنجا از مرز زمینی وارد ایران شوم و اوامر شما را برسانم. فرمودند: « بمانید. ان شاءالله با هم می رویم» .
امام در شرایطی این را فرمودند که مطلقاً هیچ امیدی برای باز شدن راهی نبود. چند روز بیشتر طول نکشید و امام در روز دهم بهمن تصمیم گرفتند به هر نحو ممکن به کشور بازگردند.
صبح روز یازدهم شهید عراقی به من گفت: « متأسفانه اسم من، تو و عده دیگری را حذف کرده اند» . قطب زاده دو سه هواپیما کرایه کرده بود که امام فرمودند: « یکی کافی است» . گفتند: « تعداد افراد زیاد است» . امام فرمودند حذف کنید و آنها هم ما را حذف کردند. شهید عراقی گفت: « امکان ندارد بگذارم هواپیمای امام بدون من پرواز کند» .
قلب من آرام بود و مطمئن بودم چون امام فرموده بودند با هم می رویم. امام فهرست نام ها را خواستند و نام من و شهید عراقی را به جای چند نفر دیگر نوشتند.
سفر که آغاز شد در چهره همه غیر از امام نگرانی موج می زد. امام با آرامش تمام نماز شب را خواندند و کمی استراحت کردند، بعد نماز صبح را خواندند و آرام نشستند. خبرنگاری پرسید: « احساس شما از این ورود قدرتمندانه به کشور چیست؟ » امام فرمودند: « هیچ» . خبرنگار تصور کرد یا امام متوجه سئوال او نشده یا سئوال او درست ترجمه نشده است، لذا دو باره سئوال کرد. امام زیر لب فرمودند: « الا ان اقیم حقا و ابطل باطل: نمی روم مگر برای ابطال باطلی و استقرار حقی» .
ذکر خدا و آرامش و ارتباط امام با خدا به همه ما آرامش می داد. بقیه ماجرا را هم که می دانید. امام در میان آن استقبال باشکوه پس از پانزده سال به کشور بازگشتند و نظام مقدس جمهوری اسلامی با عنایت الهی و به دست ایشان و با یاری و ایثار مردم مستقر شد.
* در انتهای این گفتگو اشاره ای هم به ارتباط خود با مقام معظم رهبری داشته باشید.
پس از ارتحال جانسوز حضرت امام، شایسته ترین فرد برای به عهده گرفتن این مسئولیت بزرگ، ایشان بودند که مجلس خبرگان با درایت تمام این نکته را تشخیص داد. نقش یگانه ایشان در طول این سال ها و به خصوص در نجات کشور از ورطه هولناک قضایای سال ۸۸ بر هیچ اهل انصافی پوشیده نیست. تا زمانی که مردم متدین ما همراه با آهنگ ولایت حرکت کنند، به فرموده امام به این نظام آسیبی نخواهد رسید.
بنده هم همان طور که در دوران نهضت و پس از انقلاب گوش به فرمان رهنمودهای حضرت امام بودم، اکنون هم اطاعت از امر ولی فقیه را بر خود لازم و واجب و ایشان را یگانه محور وحدت مسلمین می دانم.
ارسال نظر