خط قرمز ما «خط مرز» است

به گزارش پارس ، به نقل ازفارس- اواخر خردادماه سال ۹۰ بود که نیروی زمینی سپاه دست به یک سلسله عملیات برای برقراری امنیت در منطقه شمالغرب زد.

اگرچه سابقه جهاد برای برقراری امنیت در مناطق کردنشین در انقلاب اسلامی به ماه های اول پیروزی انقلاب بر می گردد اما این بار با وجود گذشت بیش از سه دهه از آن سالها، یک بار دیگر پاسداران انقلاب باید خون خود را برای امنیت هموطنان کُرد می دادند.

فتح قله های امنیت در شمال غرب البته به راحتی نبود چراکه گروهک های ضدانقلاب با حمایت های همه جانبه اطلاعاتی و حتی لجستیکی غرب (به سردمداری آمریکا) این بار با تمام توان آمده بودند تا خاک بخشی از ایران را به توبره بکشند.

این عملیات ها که در نیمه اول سال ۹۰ انجام شد، تا اواخر شهریور به طول انجامید تا نهایتا با تقدیم ده ها شهید و جانباز در این عملیاتها، بار دیگر امنیت به منطقه بازگشت و گروهک های ضدانقلاب مجبور به ترک خاک ایران شدند.

در دومین سالگرد این عملیات در نظر دارد تا طی سلسله مطالبی تحت عنوان « فتح قله های امنیت» به بررسی جنبه های مختلف و اقدامات صورت گرفته در جهت ایجاد امنیت در این مناطق شمالغرب بپردازد؛ امنیتی که نه با زور اسلحه، بلکه با رویکرد بکارگیری توان مردم منطقه و سازندگی و آبادانی مناطق، بومی شده است.

آنچه در زیر می خوانید روایت سردار محمد تقی اوصانلو فرمانده قرارگاه حمزه (ع) سپاه در شمالغرب از درگیری با گروهک تروریستی پژاک است؛ قرارگاهی که در این عملیات ها در خط مقدم درگیری حاضر بود.

***

* نگاه شهید کاظمی به شمالغرب

منطقه شمالغرب شرایط خاص خودش را دارد. شهید کاظمی شش هفت سال اینجا بود، فرمانده هم بود. زمانی تشریف آوردند اینجا در قرارگاه حمزه گفت باید بررسی کنم. گفت: « اینطور نیست که یک نفر چند سال مسئول قرارگاه حمزه باشد برود مدتی بعد برگردد. باید به روز باشد. »

آن زمان من فرمانده لشکر و فرمانده قرارگاه استانی بودم، هر چند بی ارتباط با اینجا نبودم و رفت وآمد داشتم، وقتی آمدم بررسی کردم و متوجه شدم که چه مشکلاتی باید برطرف شود.

سردار اصانلو در کنار سردار پاکپور فرمانده نیروی زمینی سپاه در حال بازدید از منطقه

* ضربات مهلک سپاه به ۳ تیم سلفی و پ ک ک در فروردین ۹۰

از جمله این مشکلات وجود خلاءهایی بود که در منطقه داشتیم. سابقا در منطقه طوری رفتار می کردیم که دشمن اول هر سال ما را دنبال خود می کشید و این کش و قوس تا آخر ادامه داشت.

باید کار اساسی و زیربنایی انجام می شد. ما در سال ۸۹ خلاءهای خودمان را پیدا و نسبت به آن برنامه ریزی کردیم.

خوشبختانه در سال ۹۰ اقدامات جامعی انجام دادیم. هر چند آنها طبق سال های قبل از ۳ فروردین، ۳ تا تیم فرستادند و درگیری را آغاز کردند که این هم برای آن بود تا ما را در انفعال قرار بدهند.

مثل سال های قبل در اول کار ضربات مهلکی هم به تیمهای سلفی و هم پ. ک. ک زدیم و تلفات خوبی هم گرفتیم اما برنامه خودمان را به همین محدود نکردیم و برنامه های اساسی و زیر بنایی را انجام دادیم.

* غارهای زیرزمینی بزرگتر از یک میدان فوتبال

در بورالان ماکو، منطقه ای داریم به وسعت حدود ۳۰ کیلومتر در ۳۰ کیلومتر که همه اش سنگ های آذرین است و غارهای بزرگی در زیر زمین دارد که وسعت بعضی از آنها از یک میدان فوتبال بزرگتر است ولی رها شده است. ورودی غارها به اندازه یک انسان هم نیست. سنگ های آذرین هم جزو سنگ های بسیار سخت است یعنی بالاتر از گرانیت و کمتر از الماس.

این مشکل باعث شده بود آنجا جاده نباشد و تردد امکان نداشت. برای تردد در میان آن سنگ ها نیاز به اعزام نیروی پیاده داشتیم که این هم آسیب پذیر بود و هم امکان پشتیبانی از آنها را سخت می کرد.

داخل آنجا، هم غار بود هم کانال های متعدد. سنگ ها هم طوری بود که هر کس اولین اقدام را می کرد، کاری نمی شد انجام داد.

پس اولین کار ما این بود که در این منطقه جاده بکشیم و فرمانده نیروی زمینی هم تاکید داشت که این کار انجام شود. برای همین گروهی از مهندسی وارد شد و احداث جاده را در دل این سنگ ها شروع کرد.

در آغاز، کار بسیار سخت بود و دو سه روز اول پیشرفتی حاصل نشد. چیزی نگذشت که ضدانقلاب متوجه شد که ما داریم سنگ ها را می شکافیم و جلو می آییم.

این منطقه موقعیت بسیار مهمی دارد چون بین ترکیه، ایران و ارمنستان واقع شده. یعنی از اینجا هم می توانستند به ارمنستان بروند، هم داخل ایران شوند و هم به ترکیه بروند.

* ۲۶ اقدام خرابکارانه و بمبگذاری برای جلوگیری از اقدامات مهندسی سپاه

ضدانقلاب وقتی این موضوع را دید، درگیری ها را شروع کردند البته ما هم می دانستیم که دست به این کار خواهند زد.

تیپ ۳۶ انصار المهدی (عج) زنجان از قبل آنجا مستقر بودند. ضدانقلاب هر کاری کرد و به هر دری زد نتوانستند پیشروی کند و به در بسته خوردند.

حتی حدود ۲۶ اقدام خرابکارانه و بمبگذاری انجام دادند که جلوی این کار بگیرند، اما نتوانستند و در کل، موفق به انجام ۲ عملیات شدند که یکی از آنها هیچ تلفاتی نداشت و در یکی دیگر هم فقط ۲ نفر مجروح داشتیم. این در حالی بود که هر روز مردم محلی را تهدید می کردند، بسیج را آزار می دادند، عشایری را که به کارگیری کرده بودیم، آزار می دادند و مدام تهدید می کردند اما باز هم نتوانستند مانع کار شوند.

خلاصه جاده را به داخل سنگ های آذرین بردیم و در مهمترین نقطه آن منطقه پاسگاه احداث کردیم. در بزتپه ۵۰ کیلومتر جاده احداث شد و مردم منطقه را هم بسیج کردیم.

* بیمارستان صحرایی سپاه با پذیرش ۱۵هزار نفر

همزمان، خدمات مردم یاری به مردم بومی منطقه هم انجام می شد. در واقع قبل از این کارها، آمدیم بیمارستان صحرایی زدیم تا به مردم آنجا که خیلی هم محروم هستند، خدمات رسانی کنیم.

امکانات حمل و نقل هم برای آنها فراهم شد تا مردم را از روستاهای اطراف به بیمارستان منتقل کنند. بیمارستان هم کامل بود و همه امکانات تخصصی را داشت. حتی عمل جراحی هم می توانستند انجام دهند.

کار بیمارستان که شروع شد، قرار بود ۵ روز فعال باشد که ۳ روز دیگر هم تمدید کردیم.

در این مدت، ۱۵ هزار نفر مراجعه کننده داشتیم. اغلب مردم، مشکلات پوستی و مشکل قلب و عروق داشتند که رسیدگی می شد.

* کشف و انهدام ۵۰ تونل ضدانقلاب

این کار که انجام شد، همان مردم که تا پیش از این، به سوال بچه ها در مورد حضور ضدانقلاب جواب سربالا می دادند بعد از درگیری و دادن تلفات، به ضدانقلاب برای انتقال مجروحین، ماشین نداده بودند.

این نشانگر این است که وقتی با مردم کار کنید، نتیجه می بینید. یک عده از ضدانقلاب، جوانان این منطقه را جذب کرده بودند اما این اقدام سپاه موجب شد پدرها و مادرها بروند دنبال فرزندانشان و آنها را برگردانند.

۵۰ تونلی که ضد انقلاب به عنوان سنگر از آن استفاده می کردند، کشف و منهدم شد. آنها تجهیزات و سلاحی داشتند که با این اقدام سپاه از بین رفت.

ضدانقلاب بعد از این کار ما، وقتی دید کاری از دستش بر نمی آید، منطقه را رها کرد و رفت.

امروز جذب مردم توسط ضدانقلاب تقریبا از بین رفته و امنیت بر منطقه حکمفرماست و دیگر درگیری رخ نداد.

* محدود شدن جذب ضدانقلاب با اقدامات خدماتی سپاه

در مناطق دیگر مثل خوی و سلماس که مناطق محرومی دارند و زمین کشاورزی کم و منطقه صعب العبور است و دشمن هم به این مناطق علاقه دارد، ما در منطقه رازی، قطور و سلماس بیمارستان صحرایی راه انداختیم که به ۸ تا ۱۰ هزار نفر خدمات داده می شد.

در روستاها کارهای خدماتی خوبی انجام دادیم از جمله تهیه خانه برای علمای آنجا. غسالخانه هم نداشتند که احداث کردیم. مساجد را مرمت کردیم. جاهایی نیاز به پل داشت که بچه های ما احداث کردند. جاده ها محدود و صعب العبور بود که انجام شد.

این کارها باعث شد جذب نیروی ضدانقلاب محدود شود در عوض، جذب بسیج زیاد داشتیم که این هم خیلی مهم بود.

* احداث پایگاه های مختلف بسیج در روستاهای مورد علاقه ضدانقلاب

به بسیجیان بومی هم آموزش دادیم و هم کارها را به خودشان سپردیم. امنیت را هم به دست خودشان دادیم. البته در بعضی جاها ضدانقلاب درگیر شد و بسیجیان از آنها تلفات گرفتند.

الان پای ضدانقلاب از این روستاها قطع شده. یعنی امکان ماندگاری آنها در این روستاها از بین رفته است.

در یکی از روستاها، ضدانقلاب با بچه های بسیج درگیر شد که مردم هم به پشتیبانی بسیج وارد شدند. درواقع دیگر صف ضدانقلاب از مردم جدا شده بود.

در روستاهایی که مورد علاقه ضدانقلاب بود، پایگاه بسیج زدیم. اوایل تهدید می کردند اما دیدند فایده ای ندارد چون مردم می آیند، پایگاه را تحویل می گیرند و مسلح می شوند.

ضدانقلاب در دو راهی قرار گرفت. اگر می خواست درگیر شود، باید با مردم روبرو می شد که پایگاه قبلی اش را از دست می داد، اگر هم درگیر نشوند باز هم کاری از پیش نمی برند، چون ما آنجا پایگاه داریم.

* دشت های حاصلخیز و مهم زیر دید و تیر ضدانقلاب

در منطقه ارومیه، بین اشنویه و ارومیه خلاءهایی داشتیم که سراغ آنها رفتیم. در اشنویه خلاءهایمان در مرز بود. از روزی که کار را شروع کردیم تا پایان سال ۹۰ هیچ درگیری نداشتیم و توانستیم جاده احداث کنیم و جاده های نامناسب را هم آسفالت کنیم. همین موجب می شد جلوی مین گذاری آنها گرفته شود.

با این کار، ۴۰ کیلومتر از مشکلات مرزی پر شد.

خلاء بزرگی هم در سردشت و پیرانشهر وجود داشت که در حین کار در اشنویه متوجه آن شدیم. دیدیم استفاده زیادی از منطقه سردشت می کنند. از کترال تا جاسوسان منطقه بزرگی بود. دشمن بر صفر مرزی متمرکز داشت و ۱۵ الی ۲۰ کیلومتر از خاک ما را زیر دید و تیر خود می گرفت.

دشت های حاصلخیز و مهم را زیر دید و تیر داشتند. ما در دشت وزینه در منطقه کترال یک پاسگاه داشتیم. پاسگاه می گفت، مهمات که می آمد، ضدانقلاب بلند می شدند و اسلحه هاشان را بلند می کردند و با این کار قصد تحقیر ما را داشتند. کاری هم از دست شان بر نمی آمد. در مقابل این همه مرز یک پاسگاه بود آن هم با فاصله ۶-۷ کیلومتر از صفر مرزی. اسم پاسگاه، پاسگاه کنه مشکه بود.

* تصرف کترال ظرف یک روز و غافلگیری ضدانقلاب

قرارگاه های دوله کوکه یکی از مراکز مهم پژاک بود چون آموزش های نظامی آنها در این منطقه انجام می شد و تشکیلات فرماندهی شان هم آنجا قرار داشت.

ما هم می دانستیم دوله کوکه مقر مهمی برای پژاک است. وقتی هم که وارد شدیم، اطلاعات مهم و زیادی به دستمان آمد.

خدا رحمت کند، شهید موسوی مسئول اطلاعات لشکر ۱۷ که روی مین رفت، در عرض ۱۵ روز اطلاعات و گزارش های مهمی به دست آورد.

با این تفاسیر، مسیرمان را از اشنویه تغییر دادیم و به سراغ کترال آمدیم و تقریبا سه چهار روز بعد از دستیابی به اطلاعات منطقه در آنجا مستقر شدیم.

کترال منطقه وسیع و پرفراز و نشیبی بود که کاملا به محل های ورودی ضدانقلاب اشراف داشت. توانستیم از اول صبح و بعد از ظهر، یعنی در یک روز، کترال را تصرف کنیم.

دشمن چون غافلگیر شده بود، زیاد درگیر نشد و عقب نشینی کرد. در واقع این اولین درگیری ما بود. اصلا آنها فکر نمی کردند ما این همه مسیر طولانی منطقه را رها کنیم و به سراغ کترال برویم.

عقبه بین قندیل و دوله کوکه بسته شد. این خیلی کار مهم بود. با تصرف کترال، ارتفاعات پیش رو هم عملا به تصرف ما درآمد و با این کار توانستیم حدود ۱۸ تا ۲۰ کیلومتر از منطقه در عمق را تصرف کنیم.

بلافاصله جاده ها را آماده کردیم، پایگاه زدیمو به سراغ ارتفاعات مروان که الان به نام شهید رحمت است رفتیم. قسمتی از ارتفاع که سمت راست زیروینه بود، با درگیری محدود و بدون تلفات فتح شد.

* درگیری ۱۲ ساعته و انهدام یک واحد نظامی ضدانقلاب

در سمت چپ که در قسمت اصلی زیروینه بود، درگیری سختی رخ داد به شکلی که از ساعت ۹ صبح تا تا ۸: ۳۰ شب یعنی حدود ۱۲ ساعت طول کشید.

ضدانقلاب با تمام وجود در حال مقاومت بود. بعد از این ساعت، آنجا سقوط کرد و بچه ها توانستند قله اصلی را تصرف و تونل ها را کشف کنند.

آنها تا آخرین لحظه مقاومت کردند و هرچه در توان داشتند گذاشتند. دست آخر ۴ نفر باقی مانده بودند که آنها هم خودکشی کردند و یک نفر را هم توانستیم زنده دستگیر کنیم. ضدانقلاب تقریبا یک واحد نظامی کاملش را از دست داد و حدود ۳۸ نفرشان هم کشته شدند.

نیروهای زخمی و کشته را به دوله کوکه می بردند و از آنجا نیروهای تازه نفس را می فرستادند. نفری که دستگیر کردیم هم این را تائید کرد.

تا آن موقع ما دوله کوکه را نمی دیدیم. وقتی منطقه شهید رحمت را تصرف کردیم، تنها یک نفر شهید دادیم و ۵ نفر مجروح.

شهید رحمت اواخر درگیری تیر خورد و شهید شد. قاتلش هم به محض تیراندازی، توسط دوست شهید رحمت به هلاکت رسید.

* شهید رحمت، اولین شهید عملیات در درگیری مستقیم بود

با وجود پرتاب ۲۰۰ نارنجک و مصرف بالای مهمات، ما تنها یک شهید دادیم. این دقت و هوشیاری بچه ها را نشان می داد که با دشمن درگیر می شدند.

بالا که رسیدیم، دوله کوکه زیر پای ما افتاد. آنها حتی نمی توانستند تکان بخورند. بعد از حضور ما، آنجا را هم تخلیه کردند. زاغه مهمات، قرارگاه و… داشتند که همه را رها کردند و رفتند.

فردای آن روز به سمت بال جاسوسان رفتیم که الان به آن موقعیت شهید جان نثاری می گوئیم.

با تصرف و تثبیت این موقعیت، دشمن امکان دور زدن ما را از دست می داد. ساعت ۳ بعدازظهر و بعد از درگیری زیاد و سنگین، آنجا را تصرف کردیم و ۸ کیلومتر پاکسازی شد.

دشمن یک گروهان دختر داشت و بقیه شان پسر بودند. تلفات محدودی دادند، اما بیشترشان مجروح شدند، ما اصلا در تصرف موقعیت شهید جان نثاری تلفاتی ندادیم.

نهایتا مجبور شدیم ۳ پایگاه احداث کنیم، که خیلی سریع این کار انجام شد. روی ارتفاعات زیروینه و شهید رحمت هم پایگاه زدیم و منطقه تثبیت شد.

* تانک ها را شبانه به منطقه گسیل دادیم

به سراغ ارتفاع کناری کترال و زیروینه به نام گوئیدزه رفتیم. این محل ارتفاع مهم و تیزی بود که دشمن از آنجا تسلط کافی بر جاده های ما داشت. وقتی می خواستیم به کترال برسیم باید از زیر پای آنها رد می شدیم.

گاهی تیراندازی می کردند، گاهی هم می ترسیدند. ولی خب، محدودیت زیادی برای عبور از پایگاه داشتیم.

پشت آن هم پایگاه دوله کوکه ۲ و ۳ دشمن فعال بود. سراغ گوئیدزه آمدیم و از بچه های بومی لشکر ۳ استفاده کردیم. یک تیم هم از صابرین تهران آمدند که با شهید جعفرخانی آنجا بودند. ولی یکی از کارهای مهم، استفاده از تانک بود. شبانه تانک ها را به منطقه آوردیم و آماده کردیم، که فردا صبح برای عملیات آماده باشند.

تانکه در درگیری خیلی موثر بودند. دشمن مقاومت سختی می کرد اما ما هم آتش خوبی روی ارتفاع داشتیم.

آنها روی ارتفاع بودند و تونل های دست نیافتنی داشتند. تقریبا سه بار ارتفاع دست به دست شد و ما در آن درگیری یک شهید دادیم، از ساعت ۶ صبح تا ۲: ۳۰ بعدازظهر طول کشید.

* شهید جعفرخان جلوی دهانه تونل ضدانقلاب ایستاد تا ارتفاع را تصرف کردیم

در گوئیدزه مسایلی دست مان آمد. اول اینکه توانمندی های بچه های ما فوق العاده بود. از حیث آمادگی جسمانی و آمادگی روحی روانی بچه های ما دست بردار نبودند. ۳ بار قله را از دست دادیم ولی دوباره برگشتند که این خیلی موضوع مهمی بود.

بعد از ۳ بار متوجه خلاءها شدیم. شهید جعفرخان خیلی خوب عمل کرد. چون متوجه مسیر عبوری آنها شد و جلوی دهانه تونل عبورشان ایستاد تا اینکه ساعت ۳ بعدازظهر ارتفاع گوئیدزه تصرف شد. دشمن حدود ۳۸ نفر تلفات داشت. ما هم روی هم رفته ۳،۴ مجروح و یک شهید داشتیم.

* تصرف دوله کوکه پس از ۴۰ تا ۵۰ سال

این باعث شد کل دوله کوکه به دست ما بیفتد. دوله کوکه ای که از ۴۰ تا ۵۰ سال پیش دست اینها بود.

جلال طالبانی از پیش از انقلاب اینجا پایگاه داشت. بارزانی ها یک مدت اینجا بودند. بعد از انقلاب هم دمکرات و کومله بود. خیلی منطقه مهمی است. منطقه پیچیده ای است و نمی شود آن را بمباران کرد. مشکلات زیادی دارد و ارتش کلاسیک هم نمی تواند وارد آن شود. توپخانه هم تاثیر ندارد. به شکلی است که شلیک های توپ را رد می کند. آنجا ضدانقلاب امکانات زیادی از جمله نیروگاه برق، زاغه مهمات و… داشتند ومحل زندگی خوبی هم برای خودشان درست کرده بودند.

* هلاکت ۴ فرمانده ضدانقلاب در جاسوسان

بعد از آن سراغ جاسوسان رفتیم. در مرحله اول، تیپ ۴۸ اقداماتی را شروع کرد که ۲ شهید هم دادند. چون قبل از طرح ریزی تپه جلویی شهید جان نثاری کار را شروع کردند. ما اینها را عقب کشیدیم و در ادامه طرح ریزی کردیم تا جاسوسان را تصرف کنیم.

دشمن هم در صورت تصرف، جنوب قندیل را از دست می داد. آنها سراغ اقلیم کردستان عراق، ترکیه و سوریه رفتند که بیائید به دادمان برسید، نگذارید درگیر شویم و پادرمیانی کنید. اما حرف ما این بود که از مرز ما عقب بنشینید نیاز به صحبت ندارد.

خلاصه گفتند ما تخلیه نمی کنیم و ما هم طرح ریزی عملیات را آغاز کردیم. بچه های صابرین وارد عمل شدند که موجب شهادت جعفرخان و چند نفر از دیگر از بچه های صابری شد.

ساعت ۲ بعدازظهر، جاده را که بالا برده بودیم، ادامه دادیم و قوطمان را تصرف کردیم،

دستگاه های زرهی را هم برده بودیم و شروع کردیم جاسوسان را از پشت زدن. خلاصه کاری نمی توانستند بکنند و تلفات سنگینی دادند. سنگین به این معنا که ۴ فرمانده شان را از دست دادند و این خیلی برایشان سنگین بود. نیروهایی که برای نجاتشان می آمدند هم کشته می شدند.

* مداوای مجروحین پژاک در بیمارستان صحرایی سپاه

فردایش یک بیمارستان صحرایی به داخل روستای دولتو فرستادیم که مورد استقبال مردم واقع شد. جایی که ۸-۷ سال بود کسی از مسئولین دولتی پایش را نگذاشته بود، بیمارستان مستقر شد و ترددها هم به حالت عادی برگشت.

جالب است که برخی از مجروحین پژاک که به خانه هایشان برگشته بودند هم برای مداوا به بیمارستان مراجعه کردند. کاری با آنها نداشتیم و همین برخورد خیلی موثر بود.

با این کار، پای ضد انقلاب از روستا قطع شد و یک جزیره ای در وسط ماند. وقتی عملیات را می خواستیم انجام دهیم، بهترین مسیر را شناسایی کردیم. بچه های صابرین با وجود اینکه وضعیت هوا تاریک مطلق بود، از امکانات دید در شب استفاده کردند و مسیر را شناسایی کردند.

* تخلیه جاسوسان کمر ضذانقلاب را شکست

اولین شلیک را آنها کردند و همین اشکال ما بود چون در مرحله اول عملیات جاسوسان، تعدادی از بچه ها تا دهانه سنگر ضدانقلاب رفتند و متاسفانه اولین شلیک را آنها انجام دادند و بچه ها شهید شدند.

ضدانقلاب اصرار ما را برای تصرف آنجا دید و مجددا تلاش کرد واسطه بیندازد که درگیر نشود. خودشان هم اولین قدم را برای آتش بس برداشتند.

ما گفتیم تنها راه آتش بس این است که اینجا را تخلیه کنید. تنها راهش همین است. می دانستند که ما اصرار داریم که اینجا را بگیریم و بالاخره هم می گرفتیم.

۲۴ ساعت به آنها فرصت دادیم کهمنطقه را تخلیه کنند. روز موعد که شد عمل نکردند. ما هم در همان روز روشن همه بلدوزرها و تانک ها راحرکت دادیم. باز ۵-۶ ساعت مهلت خواستند و گفتند ما فردا صبح اینجا را تخلیه می کنیم. همین برای نیروهای رزمی شان شکننده بود. وقتی منطقه تخلیه شد، از چهره هایشان معلوم بود که چقدر ضربه خورده اند.

بعد از تخلیه در ۲۶ شهریور، ما در منطقه مستقر شدیم که عملا از کترال تا جاسوسان آزاد و مقرهای دوله کوکه ۱ و ۲ و ۳ آزاد شدند.

جاسوسان منطقه بسیار مهمی بود. ۵۰ سال است که تمام سیاست های کردستان عراق در آنجا رقم می خورد. هر گروهی با دولت به مشکل برخورد کرده، اینجا بود. این شکست برای ضد انقلاب هم از نظر سیاسی و هم از نظر نظامی شکست بزرگی محسوب می شد.

* هوشیاری رزمندگان در قبال عملیات غافلگیرانه ضدانقلاب

اقداماتی هم در پیرانشهر انجام دادیم. از منطقه بردناز تا حاج ابراهیم، منطقه حساس و پیچیده ای بود که ضدانقلاب تسلط کاملی روی آن داشت.

گفتیم باید جاده بکشیم، پاسگاه بزنیم و مستقر شویم. در داخل صخره ها که کار را شروع کردیم، ضدانقلاب شروع کرد به تیر اندازی. این کار همزمان با کارهایی بود که در سردشت و اشنویه انجام می دادیم.

بچه های سپاه پیرانشهر در آنجا درگیر شدند. یک گروه مهندسی هم می خواست این جاده را در مدت ۴۵ روز تا ۲ماه ببرد تا قله حاج ابراهیم که این کار را کرد.

ضد انقلاب، در مسیر با آنها درگیر شد و به پایگاه ما حمله کردند ولی کاری نتوانست بکنند. بلافاصله مستقر شدیم و لشکر ۱۴ را در منطقه استقرار دادیم.

ما در این درگیری یک شهید دادیم و ۵ مجروح و ضد انقلاب ۸ کشته داد.

سعی کرده بودند تا عملیاتشان غافلگیر کننده باشد. طوری هم حرکت کرده بودند که اول صبح و طلوع آفتاب عملیاتشان را انجام دهند که با هوشیاری بچه های ما نقشه شان شکست خورد.

* سه شهید در زمستان برای کار عظیمی که در دفاع مقدس هم نشد

ما تا زمستان آنجا بودیم. یکی دو تا از پایگاه های بالا را تخلیه کردیم، اما پایگاه های پایین را تحت حفاظت داشتیم. واقعا در زمستان کار عظیمی انجام شد کاری که در دوران دفاع مقدس هم نشده بود.

در طول زمستان برف سنگینی می بارید اما بچه ها مقاومت کردند و در منطقه مستقر ماندند. البته در طول زمستان سه تن از رزمندگان را از دست دادیم و شهید شدند.

در منطقه حاج ابراهیم، بچه های سپاه پیرانشهر و لشکر ۳ مستقر بودند که الحمدالله توانستند زمستان را به سر کنند. مطمئن بودیم اگر ۱۰ متر هم برف می آمد و ما یک قدم عقب می گذاشتیم، آنها دوباره برمی گشتند.

اینجا برایشان خیلی مهم بود. ضدانقلاب هم می دانست جایی که ما مستقر بودیم، پشتش از لحاظ برفگیر بودن، بسیار خطرناک است.

جایی که مستقر شده بودند، بهمن آمده بود و ۱۶ نفر همزمان کشته شدند. ۳-۴ نفر هم در مسیر پایگاه هایشان کشته شدند. به خاطر اینکه ما مستقر بودیم و انها سرگردان و جایی را هم پیش بینی نکرده بودند چون سال های قبل اینجا تونل داشتند و حالا ما تونل های آنها را گرفته بودیم.

* ۱۵ ساعت پیاده روی در برف برای تصرف شیخان

سال ۹۱ کارمان انجام شد. برنامه ریزی اساسی کردیم و کارهای آموزشی انجام دادیم.

با وجود اینکه برف سنگینی باریده بوداما ما کارمان را شروع کردیم. بعضی از نقاط را ضدانقلاب از سالهای گذشته به عنوان نقاط طلایی حفظ کرده بود و نمی گذاشت لو برود و در آن مناطق هم درگیر نمی شد، چون محل ترددشان بود.

سال ۹۱ سراغ آنها رفتیم و آنها را تصرف کردیم. منطقه وسیعی بود به نام شیخان که همه اش به تصرف ما در آمد.

منطقه حدود ۴۰۰ کیلومتر مربع وسعت داشت و بعضی از جاها، بچه ها ۱۵ ساعت پیاده روی در برف داشتند که توانستند به آن پایگاه ها برسند.

پیش دستی انجام دادیم و قبل از اینکه ضد انقلاب در منطقه بتواند حضور پیدا کند، آنجا مستقر شدیم و جاده هایمان را احداث کردیم.

الحمدالله در سال ۹۱ اقداماتی که کردیم از لحاظ حجم تصرفاتمان حدود ۲ برابر سال ۹۰ و با کمترین تلفات بود.

از لحاظ وضعیت کیفی، نقاطی که تصرف کردیم خیلی مهمتر از نقاط سال گذشته بود. در اصل با تصرف پانه سر، قندیل جنوبی را تصرف کردیم که خیلی برای ما ارزش داشت. ما الان در پانه سر جاده کشیدیم و پایگاه زدیم؛ جاده ای که از پایین تا بالا در میان صخره ها راه دارد.

این کار در طول ۳۰ سال گذشته بعد از انقلاب اتفاق نیفتاده بود. در آنجا هیچوقت در طول تاریخ اصلا جاده وجود نداشت.

حتی در این نقطه میله مرزی هم نبود و در خاک خودمان و مرز خودمان میله مرزی نصب نکرده بودیم. یک میله داشتیم و آن هم روی یک یال بود.

* خط قرمز ما « خط مرز» است

اگر همه کارهایی که ما پیش بینی کردیم، تحقق پیدا کند، آینده شمالغرب را متحول خواهد کرد و امنیت آنجا را به صورت کامل و دائمی رقم می زند زیرا مناطق بسیار مهم و ارزشمندی است و تمام تشکیلات پژاک و پ. ک. ک هم در همین نقطه بود.

الحمدالله توانستیم قسمت زیادی از اینها را تصرف کنیم. ضدانقلاب هم به این رسیده که چه بخواهد و چه نخواهد، ما دیگر در این نقاط مستقر هستیم.

گفتیم استثنائی نداریم. خط قرمز ما خط مرز است. این پیام را عملا به ضدانقلاب دادیم که اجازه نمی دهیم دشمن یک متر هم در خاکمان مستقر شود.

* ایجاد ۱۰ پایگاه سپاه در دل صخره ها

منطقه شهیدان کاملا بر منطقه ارومیه تسلط دارد و در مرز ترکیه است. جزو مناطق مهمی است که پ. ک. ک از سالهای ۷۲ به بعد آنجا بوده و ما هیچ وقت آنجا جاده و پایگاه نداشتیم و حدود ۳۵ کیلومتر کاملا خالی بود.

خلا مهمی بود که نه تنها ارتفاعات بلکه عمق آن هم خالی است، به همین دلیل قاچاق سوخت و… به وفور انجام می شد. روزانه بیش از ۷-۸ هزار اسب و قاطر آنجا تردد می کرد. از برنامه هایمان هم حل خلاء شهیدان بود.

الحمدالله از وقتی که اینکار را شروع کردیم، مقرهای ضدانقلاب کاملا دستمان افتاد و امروز قاچاق مطلقا قطع شده و خیلی ها هم ناراحت شدند.

اینجا حدود ۴۰ کیلومتر در دل صخره ها جاده زدیم که جزو جاهای باور نکردنی بود که کسی بتواند جاده بزند. همچنین ۱۰ پایگاه زدیم و بچه های لشکر ۳ را آنجا مستقر کردیم. ماشین آلات مهندسی سپاه هم فعال شدند، چون این کار، امنیت را به منطقه می آورد.

* امنیت با زور سرنیزه به دست می آید، اما پایدار نمی ماند

مقام معظم رهبری در کردستان فرمودند: « امنیت پایدار مردمی در منطقه باید ایجاد شود» . ایشان سه کلمه گفتند اما دنیایی از مطلب در این سه کلمه نهفته است.

امنیت با زور سرنیزه به دست می آید، اما پایدار نمی ماند. پایداری امنیت، کارهای دیگری لازم دارد. امنیت پایدار مردمی، کارهای زیادی می خواهد.

ما اقدامات نظامی را انجام دادیم و گام اول را برداشتیم اما ادامه اش این است که امنیت را پایدار و مردمی کنیم.

تازه گام اول را برداشتیم و درست است که حساس و خطرناک بود اما ادامه کار خیلی سنگین تر است. برای پایدار بودن امنیت، دولت باید وارد شود و کارهای توسعه ای انجام شود ما حاضریم کمک کنیم. بستر آماده است و ما نقاط ضعف و قوت را می شناسیم.

دشمن به خیلی از این مناطق چشم دوخته، همه باید کمک کنند که نتیجه بگیریم، اگر کار نیمه کاره رها شود، زحمات به باد می رود.

این امنیت شکننده است، باید کارهای زیادی انجام شود، وظیفه داریم دستور آقا را اجرایی کنیم. حالا ببینید آقا چقدر دستور دادند که هنوز اجرایی نشده، سه کلمه اش (امنیت پایدار مردمی) این همه پیگیری داشت.