روایت جرس از کینه‌توزی BBC و نشریات اصلاح‌طلب علیه اسلامگرایی

به گزارش پارس به نقل از کیهان، جرس در تحلیلی اذعان کرد شبکه هایی مانند بی بی سی با حقد و کینه تمام درباره اسلامگرایی و بیداری اسلامی گزارش می دهند. نویسنده خاطرنشان می کند: سالهاست که شبکه های فارسی زبان خارج از کشور را پیگیری و مقاله های زیادی را در این سایتهای متعدد مطالعه کرده ام، آما آنچه را بسیار نایاب دیدم انصاف آنان نسبت به اسلام گرایان و بیداری اسلامی است. این صرفا به بی بی سی و صدای آمریکا و به اصطلاح اپوزیسیون نظام محدود نمی شود بلکه حتی در سایتهای وابسته به جنبش اصلاحات نیز دیده می شود.

وی می افزاید: من، هم بی بی سی عربی و هم فارسی را مشاهده کرده ام که در اصل منابع خبری آنها یکی است. اما بی بی سی فارسی بسیار یک جانبه و از سر حقد قضایا را بررسی می کند. حسیب عمار وقتی گزارش می دهد نمی تواند جلو بیننده حقد خود را مخفی کند. و به یک حزب چند میلیونی فرقه اخوان المسلمین می گوید، من نمی دانم در کدام قاموس فارسی به چند میلیون، فرقه می گویند. بسیاری از تحلیلگران روزنامه های معتبر دنیا مثل گاردین، نیویورک تایمز و… این رخداد اخیر مصر را کودتای نظامی می نامند نه انقلاب و بسیار منصفانه درباره آن قضاوت می کنند. اما رسانه های فارسی زبان حتی نمی توانند نظرات تحلیل گران منصف را مانند یک دیدگاه و وجه نظر بازگو کنند.

این نوشته خاطرنشان می کند: کسانی که در تاریخ، کودتای ۲۸ مرداد را بررسی کرده اند و نحوه شکل گیری آن و کشاندن مردم به خیابان را ملاحظه کرده باشند در می یابند که شباهت بسیار نزدیکی بین کودتای ۲۸ مرداد و آنچه که در مصر رخ داده وجود دارد. اما چرا آن را کودتا می نامند و این را انقلاب؟ در ۲۸ مرداد مردم نیز خانه دکتر مصدق را گرفتند و به رادیو و ساختمانهای دولتی حمله ور شدند و ارتش در زیر پوشش مردم کودتا نمود و حقیقت امر بعدا آشکار گردید.

جرس می نویسد آیا تظاهرات در خیابان به کودتا مشروعیت داد؟ کدام عاقل آن را انقلاب مردمی می نامد؟ آیا آمریکا پشت قضیه نبود و خود مسئولین آمریکا بعدا اذعان نکردند؟ یا آمریکای آن روز غیر از آمریکای امروز است و امروز سردمدار دمکراسی جهان است و حق آن چیزی است که او می گوید و حق می داند یا امروز پشتیبان فکر خاصی است و برای رعایت بعضی خاطرها نمی توانیم او را متهم کنیم؟ اگر استراق سمع می کند و مکالمات را نه فقط در کشور خود بلکه در ده ها کشور دیگر کنترل می کند، ایرادی ندارد چون مبارزه با تروریسم است و کاری صحیح می باشد. ولی همان کار در کشورهای دیگر محدود کردن آزادیهای شخصی بوده و مغایر با دمکراسی است.