برای نمایندگانی که دنبال امتیاز ویژه هستند

به گزارش پارس به نقل از الف،   ماجرا چیست؟ بگذارید این داستان را از روزهایی پیشین آغاز کنیم از ۲۰ شهریور سال ۱۳۸۹ که حمید رسایی نماینده تهران پس از جار و جنجال های پیش آمده بر سر تعطیلی سه روز عید فطر با انتشار یادداشتی به تعطیلات زیاد دوستانش در مجلس شورا اعتراض کرده بود و نوشته بود: واقعیت تلخ است اما نمی توان انکارش کرد و عیب بودن تعطیلات یک ماهه ما نمایندگان یک واقعیت تلخ است. تا ما نمایندگان مجلس نسبت به حذف این تبعیض آشکار از آیین نامه داخلی که از مجلس سوم پایه گذاری شده، اقدام نکنیم، مردم نیز بسیاری از داد و فریادهای ما را حمل بر غرض ورزی و سیاسی کاری می کنند.

این صدا گرچه آن روز نشنیده گرفته شد. پس از چندی اما ماجرای تسهیلات مجلس شورا به نمایندگان در ابتدای هر دوره نیز سر و صدای رسانه ها را بلند کرد. به این مورد باید طرح موسوم به مادام العمر شدن حقوق نمایندگان را نیز اضافه کرد. اما این پایان ماجرای غم انگیز اشرافیت در مجلس اصولگرا نبود چرا که در میان بهت و حیرت ناظران خبر از امضای طرحی عجیب توسط برخی از نمایندگان مجلس بر روی سایت های خبری قرار گرفت که یقینا اگر تاریخ بالای خبر نبود می توانستید آن را به نمایندگان مجلس پهلوی هم نسبت دهید.

اما این طرح چیست؟ نام این طرح استمرار حقوق مکتسبه غیرمالی نمایندگان است و در آن اجازه حمل سلاح، پاویون و طرح ترافیک به نمایندگان داده می شود. احمد بخشایش اردستانی با ذکر این موارد گفته است که البته نماینده ها باید هزینه این طرح ها را خود بپردازند و تاکید کرده است که این طرح هیچ بار مالی ندارد با وجودی که این طرح امتیاز خاصی برای نمایندگان ندارد ولی بیشتر نمایندگان سابق به دنبال آن هستند تا استفاده از این امکانات برای آن ها استمرار یابد؛ طرحی که در آن هیچ گونه فواید مالی نیست.

اردستانی البته هیچ توضیحی نداد که اگر این طرح امتیازات خاصی ندارد پس به چه دلیل برخی از نمایندگان سابق و حاضر در مجلس به دنبال تصویب آن هستند؟

این وجیزه در پی ذم این نماینده یا دیگر نماینده های طراح این طرح نیست بلکه تلنگری ست به ما که چگونه با کوتاه آمدن و بی تفاوت گذشتن از کنار ویژه خواری های نمایندگان باعث شده ایم این گونه هم و غم آنان مجوز اسلحه شود!

نمایندگان محترم مجلس اما حق دارند که فکر و ذکرشان این طرح باشد چرا که ساعتی در میان حمل ونقل عمومی له نشده اند و دقیقه ای مجبور نیستند غصه نان و مسکن داشته باشند!

شهید بهشتی: (پس از قرار دادن محافظ برای ایشان)

« ما این را نخواسته بودیم. اصلاً نخواسته بودیم. از آن هم بیزار هستیم. منهای این قسمت، دیگر بقیه کارهای ما می تواند عادی و معمولی باشد. همه چیز آن معمولی باشد. این گوشه را هم باید معمولی کنیم. نمی شود که به این صورت بماند. من اصلاً می ترسم این مسأله ما را منحرف کند… . من الان در رابطه با خودمان همین را می گویم. عرض کردم که امیدوارم به زودی بتوانیم این مسأله را تمام کنیم. اگر هم حادثه‏ ای پیش بیاید هیچ طور نمی شود! ما به افتخار شهادت می رسیم، و این سعادت ماست! جامعه هم جای ما را پر خواهد کرد. دیگران مسئولیت های ما را به عهده خواهند گرفت. من با تمام وجودم از این گوشه انحرافی اضطراری که الان در زندگی‏ ام و روابطم با مردم پیش آمده بیزار هستم. »