احساس روحانی به شخصیت ها در یک جمله

به گزارش پارس ، به نقل ازعصر ایران: هفته نامه « چلچراغ» در گفت وگویی با حسن روحانی که هفته گذشته منتشر کرد، نظر رئیس جمهور منتخب را درباره برخی چهره های تاریخی و فرهنگی جویا شد و از او خواست با یک کلمه احساسش را دربارۀ آن ها بگوید.

بخش های دیگری از این گفت وگو که از دکتر روحانی درباره سرود « ای ایران» و ترانه های شجریان پرسیده شده است نیز در ادامه می آید:

امام خمینی (ره) : میراث او یعنی جمهوریت و اسلامیت را باید به یک اندازه پاس داشت.

آیت الله طالقانی: کاش همگان به اندازه او اهل تساهل و مدارا بودند.

مهندس بازرگان: مسلمان متخصص که همواره در مسیر اعتدال بود.

شهید چمران: کسی که معتقد بود تقوی مهم تر از تخصص است، اما آن کس که تخصص نداشته باشد و کاری را بپذیرید، بی تقواست.

شهید مطهری: کاش امروز بود تا از آزادی اندیشه منتقد و مخالف دفاع می کرد.

شهید همت: سرمایه ای برای ملت ایران که متعلق به هیچ جناحی نیست.

دکتر شریعتی: او از امام حسین (ع) آموخته بود که آزادگی مقدمه دین داری است.

دکتر بهشتی: روحانی دوراندیشی که دین، سیاست و جهان مدرن را خوب می شناخت.

اصغر فرهادی: سینماگر جامعه شناس، که نامش در تاریخ مشاهیر ایران می ماند.

علی کریمی: طغیان تکنیک که رفتارهای اخلاقی اش هم به یادگار می ماند.

سهراب سپهری: او قطاری می دید که سیاست می برد و چه خالی می رفت.

امیرکبیر: اسطوره سیاست ورزی در چارچوب منافع و دنبال کردن اقتدار ملی است.

علی حاتمی: دیالوگ های فیلم « حاجی واشنگتن» او بازنمایی برهه هایی از سیاست داخلی و خارجی ماست.

تخت جمشید: ذخیره ای ماندگار برای افتخار کردن و فرصتی برای توسعه توریسم و رساندن پیام عظمت ما به دنیاست.

دماوند: این غول سفید پای در بند، نشان آن است که در پس هر فراز و فرودی، می توانیم به قله های بلند نظر داشته باشیم.

مشهد: جایگاه تجلی کردن عمق احساس مذهبی و روحیات معنوی ایرانیان است.

دریاچه ارومیه: نگین آبی آذربایجان که با بی تدبیری، از فرصت به تهدید تبدیل شده و باید نجاتش داد.

خلیج فارس: یکی از بزرگترین فرصت های استراتژیک ایران و شناسنامه حضور تاریخی ما در جهان است.

فردوسی: هویت ایرانی را زنده نگه داشت.

سرود « ای ایران» : مدتی است می بینیم و از دوستان هم شنیده ام که در مراسم مختلف، حتی مراسم عروسی، سرود « ای ایران» خوانده می شود. حس من موقع شنیدن کلمه ایران، مانند حس همان آدم هایی است که در یک حرکت جمعی هماهنگ نشده، خواندن و شنیدن سرود « ای ایران» را دوست دارند. حس غریبی است، مثل اینکه یک باره چند میلیون ایرانی به فکر مظلومیت وطن افتاده اند و از آنچه بر سرش می آید ناراضی اند.

گویی غرور و افتخار را طلب می کنند. نمادهای غرور ملی و فرهنگ ایرانی را باید از دست تخریب ها دور داشت. اگر این ها بناهای معماری هستند، باید حفظ کرد. اگر دانش و ادبیات است، باید آموخت و گسترش داد؛ و باید به یاد داشت که سرمایه غرور و فرهنگ یک ملت اگر به شیوه درست استفاده شود، هر قدر بیشتر استفاده شود، زاینده تر و اثربخش تر می شود.

ترانه های شجریان: تعداد ایرانیانی که صدای شجریان را نشنیده باشند زیاد نیست و شاید اصلا کسی نباشد که صدای او را نشنیده باشد. حداقل همه ایرانیان صدای ربنای او را بارها بر سفره افطار شنیده اند. من نیز به نوای موسیقی او گوش داده ام.

هم شکوه و گلایه او در « بیداد» را شنیده ام، هم به « دستان» او گوش داده ام، هم شعر سعدی را در « نوا» و مرکب خوانی او شنیده ام، و هم به هشدار او که « تفنگت را زمین بگذار» باور دارم. او هنرمند بزرگی است و عصاره دو قرن موسیقی ماست، با هنرمندان بزرگی کار کرده و آثار ماندگاری خلق کرده است. باید به او و خدماتش احترام گذاشت. هر چند برخی از سلایق سیاسی او خوششان نیاید.