غرضی خاطرات انقلاب را بازگو کرد

به گزارش پارس به نقل از شرق، سیدمحمد غرضی کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری در گفتگویی به بازگویی تاریخ انقلاب و حضورش در انتخابات پرداخت. در ادامه گزیده گفتگوی" شرق" با محمد غرضی را می خوانیم:

آقای رجایی گفت: وزیر نفت میشی؟ گفتم آره هرکاره ای که شما بگید میشم. دعوت کردند. رفتم وزیر نفت شدم. بعد اتفاقاتی افتاد و گفتند تو دیگه نباش. گفتم خب باشه دیگه نباشیم. ما از کابینه رفتیم و شب رفتیم خانه. احمد آقا ساعت ۱۰ بود به من زنگ زد و گفت آقای منتظری از قم راه افتاده و رفته پیش امام. من هم نفهمیدم. رفته گفته غرضی وزارت نفت نباشه یه جای دیگه باشه. امام هم به احمد آقا گفتند برو به فلانی زنگ بزن بگو هر جایی می خواهی بری، برو. من هم به احمد آقا عرض کردم صبح بهت خبر می دم. شب با خودم فکر کردم که گفتند بالاخره برو یه جایی. به میز دولت نگاه کردم دیدم اونی که از همه گرفتارتره وزارت پست و تلگراف و تلفن. به احمد آقا گفتم میرم وزارت پست. آن موقع آقای مرتضی نبوی وزیر پست بود که مورد تایید مهندس موسوی نبود، عزل و عوض می شد. من گفتم میرم پست و تلگراف احمد آقا گفتند اونجا که جا نیست. گفتم اونجایی که جا نیست برای من خوبه. من میرم اونجا.

برای اینکه من و آقا مرتضی سال ها در کنار هم مبارزه می کردیم، ایشان زندان بودند. من فراری بودم. از جایگزین شدن من در وزارت پست ناراحت نبود. ایشون هم چون با مهندس موسوی درگیری سیاسی داشت، پیدا بود که دیگه بالاخره ایشان ناراحت نیستند من هم ناراحت نبودم. وقتی آقای منتظری این کار رو کردند و احمد آقا فرمودند، آقای مهندس موسوی هم اطاعت کردند. والا آقای مهندس موسوی هم خیلی دلش نبود البته معارض هم نبود به هر حال ما رفتیم و بسیاربسیار خوب بود. اینکه می فرمایید چطور شد آمدید، احساس کردم ستادها یک قدری سست از انقلاب و استقلال و امام حمایت می کنند، آمدم چهار تا حرف نو بزنم و اصلا احساس غرابت نمی کنم.

برای ثبت نام در انتخابات ریاست جمهوری به خانواده اطلاع نداده بودم. بحث می کردیم که اگر فلانی بیاید چه می شود و اینها. نظر می دادند. یه جورایی بو برده بودند ولی من بهشان اطلاع نداده بودم. روز ثبت نام رفتم مدارک را بردم. آخر مدارکی نمی خواهد چهار تا عکس و کپی شناسنامه و اینها. رفتم ثبت نام کردم و آمدم. بعد خانواده​ام افتادند به جونم که چرا مشورت نکردی.

وقتی از خود مناظره بیرون آمدم و عزیزان صداوسیما را دیدم خیلی بهتر من را تحویل گرفتند، فهمیدم که حرفم را زدم.

امروز صبح رفته بودم همین سلمونی که نزدیک مان است. از سلمونی که داشتم برمی گشتم تا برسم اینجا شاید ۵۰۰متر هم راه نبود، ده ها جوان ایستادند و با ما عکس انداختند.

بیشترین توجه مردم به این است که چه کسی حرف دلشان را می زند، این پیام همیشه با من بوده و در جریان انتخابات هم ادامه داشت و نکته مهم این بود که مردم حرف های من را هم قبول می کردند ولی شاید گفتند چون غرضی نمی تواند رای بیاورد، بهتر است برویم و به کس دیگری که رای می آورد رای بدهیم.

از برنامه هیچ کدام کاندیدا از نامزدها خوشم نمی آید. چون هیچ کس برنامه ای در مورد تورم و اشتغال که با آن می توان عیار دولت را سنجید ارایه نکرد و به مردم تعهدی نداد. گفتمانشان را برای اداره کشور می پسندم ولی برای توسعه قدرت سیاسی ضعیف می دانم.

{در پاسخ به اینکه اگر به شما در این دولت پیشنهاد وزارت بشود می پذیرید؟ } من خیلی کار فیزیکی کرده ام، اما بهتر است کارهای فیزیکی را به جوان ها بسپاریم و ما برویم دنبال اینکه بتوانیم این ۳۸میلیون را به ۶۰-۵۰ میلیون رای برسانیم.

{شما به صرف مردمی بودنتان بود که به مردم یک روستا افتخار دادید که در گاوداری غذا بخورید؟ } نه انها به ما افتخار دادند. هرگز در طبقه صاحب منصبان و متکبران نبودم. هرگز با مردم فاصله نداشتم.

تا بتونم و جون داشته باشم اخبار را به زبان های مختلف رصد می کنم. هم به فرانسه، انگلیسی و عربی. بعضی وقت ها دلم می سوزد که ترجمه ها درست نیست. این قسمت مغفول موند. سه هزار نفر برای این رسانه ها شبانه روز کار می کنند تا اسناد منتشر شود. یه ۱۰هزار نفری هم در داخل کشور شاید هم بیشتر به صورت مجانی دارند کار می کنند که هر وقت واقعه ای در کشور رخ می دهد قبل از اینکه اطلاعات بفهمد، نیروی انتظامی بفهمد، قبل اینکه رهبری بفهمد، قبل اینکه مجلس بفهمد اینها در رسانه هایشان منتشر می کنند که دل مردم را خالی کنند. جایی هم گفتم الان هم عرض می کنم که ۵۰سال است که بی بی سی گوش می دهم. در تمام زمان محمدرضا یک حرف مثبت نشنیدم. تماما می رفت سراغ مشکلات و گرفتاری هایی که دولت و محمدرضا با اونها روبه رو بودند. حمایت سیاسی می کردند ولی مستقیم توی این بی بی سی من نشنیدم.

{شب شمارش آرا راحت خوابیدید؟ } بله عزیز دلم. من طوری ام که هرجا باشم، خوابم راحته. باور کن من نسبت به آینده هیچ نگرانی ندارم. ممکن است یه سری بگن غلو می کنی. باور نمی کنند، خب نکنند. چون من یک دهه فراری بودم در این مدت حتی یک بار هم ندویدم و مثلا توی خیابان احساس کنم که می خوان بگیرنم و بدوم. یک بار هم ندویدم. حالا سینما، سطل آشغال، قهوه خانه، زیرزمین ها، بالاخره به یکجا پناه می بردم. می رفتم توی حموم یه صبح تا عصر کیسه می کشیدم تا ساواک نفهمه که من اونجا هستم کسی به کسی نبود. یا مثلا می رفتم نجاری روزی پنج تا کمد می ساختم روزی ۳۰تومن هم می گرفتم تا کسی شک نکنه.

از نتیجه سیاسی انتخابات راضی ام ولی از نتیجه اجتماعی اش نه. به این دلیل که این گروه های مدعی، این انتخابات را به راحتی از سر گذروندند. سر و صداشون رو توی خیابون کردند. الحمدالله پلیس هم معارضشون نشد، این جای شکر دارد ولی نتایج اجتماعی اش نه. من بچه مسلمونم. این کشور مسلمان است. بقیه هم خداپرستند. اینکه نشد ۵۵میلیون نفر بیان پای صندوق. دلم چرکین است و به خودم نفرین می کنم که چرا نمی تونیم رضایت مردم رو به دست بیاوریم که رای بدند و بعد بالاخره یه عده سر و صداشون به پا می شد که ۱۵میلیون نیامدند. من از این دل چرکینم.