نامه سرگشاده سلیمی‌نمین به هاشمی

به گزارش پارس به نقل از تسنیم، متن کامل نامه عباس سلیمی نمین به شرح زیر است:

« سرور ارجمند جناب آقای هاشمی رفسنجانی

ریاست محترم مجمع تشخیص مصلحت نظام

با سلام

به عنوان فردی خیرخواه آن عزیز که همواره در گذشته نسبت به برخی لغزش ها بدور از حب و بغض های جناحی، نظرات خویش را حضورا یا کتبا خدمتتان عرضه داشته ام امروز نیز بر خود لازم می بینم تا ضمن تشکر از تمکین به جایگاه قانونی شورای نگهبان نکاتی را خدمتتان معروض دارم:

۱- همانگونه که واقفید انقلاب اسلامی ماهیتا یک نهضت فرهنگی است که الگویی جدید را عرضه داشته است. از این رو نسل اول این تحول عظیم می بایست بیشترین اهتمام خود را به تقویت مبانی نظری آن مبذول می داشت اما شرایطی به ویژه در سال های ۶۰ - ۵۹ (ترور و نفوذ) رهبری را بر آن داشت تا با عدول از نظر خود اجازه دهد تا پیشقراولان فکری نظام جدید به امور اجرایی بپردازند، ضمن آنکه متاسفانه به دلایل عدیده، پایانی بر این شرایط ویژه اعلام نشد؛ لذا به طور ناصوابی امور اجرایی بر امور فکری برتری یافت. البته باید اذعان داشت به دلایلی که در ادامه به آن اشاره خواهد شد حضرتعالی در این ماجرا نقش موثری داشتید.

۲- حلقه نزدیک به جنابعالی در آستانه پایان دوران قانونی تصدی گری امور اجرایی کشور توسط شما، بر خلاف قانون خواستار تداوم حضورتان در این عرصه شدند که متاسفانه با سکوت شما مواجه بود. خوشبختانه رهبری ضمن مخالفت با این زیاده خواهی، حضرتعالی را در جایگاهی فراجناحی برای تقویت توان نظری نظام قرار دادند که می توانستید با استفاده از این موقعیت بیشترین نقش را در هدایت فکری جامعه به طور اعم و قوای سه گانه به طور اخص داشته باشید اما تمایل غیر قابل درک شما به تصدی گری امور اجرایی و ورود مستقیم و غیر مستقیم به عرصه رقابت جریانات سیاسی در انتخابات ریاست جمهوری چند دوره لطمات جبران ناپذیری به جایگاه ملی مجمع تشخیص مصحلت نظام وارد ساخت زیرا شان و منزلت آن را از موقعیتی فراجناحی (که طرح و برنامه های نظری آن با اقبال همه جریانات و سلایق مواجه شود) به جایگاه یک رقیب سیاسی تنزل دادید.

۳- صرف نظر از ضرورت تغییر نگاه حضرتعالی به برتری امور اجرایی بر امور فکری جامعه، آیا می دانید گرایش شدید شما به امور اجرایی و اینکه نمی خواهید هیچ گونه فرصتی را در این زمینه از دست بدهید، اعتراف به چه واقعیتی است؟ با کمال تاسف اذعان به این مسئله است که بعد از نزدیک به ۳۵ سال از پیروزی انقلاب، نه تنها جایگاه قانون را به حدی نرسانده ایم که نگران چرخش قدرت نباشیم بلکه حتی در جریانات سیاسی منتسب به خودمان نیز نتوانسته ایم ساختاری را پی ریزی کنیم تا افراد قابلی را به جامعه تحویل دهد. این که در سن ۸۰ سالگی پیشبرد امور اجرایی کشور را صرفا منوط به حضور خود در این عرصه می بینیم اقرار تلویحی به مسیری بوده که نه تنها ساختارها تقویت نشده بلکه هر نوع اعتقادی به ضرورت بهره مندی از استعدادهای جامعه و فرصت رشد دادن به آنان را نیز زیر سوال می برد.

۴- در جهان سیاست، سیاستمداران در هر شرایط سنی تاثیرگذاری خود را بر روند امور جامعه به نوعی متفاوت دنبال می کنند. در این میان جنابعالی با دو شکست انتخاباتی سنگین در کارنامه خود، همچنان اصرار بر بازگشت به امور اجرایی دارید. چرا تصور می کنید اثرگذاری در سیاست لزوما از کانال تصدی گری امور اجرایی ممکن خواهد بود؟ آیا تصور نمی کنید اگر شخصیت هایی چون شما از تجارب ارزشمند اجرایی در زمینه تولید فکر و تقویت زیرساخت های مدیریت کلان کشور بهره می گرفتند از یک سو هزینه چرخش قدرت به حداقل خود می رسید و از دیگر سو هیچ کس نمی توانست در جامعه دچار توهم فرشته نجات بخش بودن شود؟

۵- جناب آقای هاشمی رفسنجانی؛ حتی اگر بپذیریم گرایش شما به قدرت اجرایی صرفا ناشی از نگرانی تان از توانمندی های سایر استعدادهای جامعه است، تا کی می توانید در این روال عمل کنید؟ آیا زمان آن فرا نرسیده که دغدغه های خود را در مسیر تقویت جایگاه تولید اندیشه در جامعه قرار دهید؟

۶- اینجانب ترجیح می دادم شورای نگهبان به گونه ای عمل می کرد که جامعه با گزینش خود به تجربه ای ارزشمند می رسید و آن اینکه هیچ کدام از استعدادهای موجود بدون تقویت جایگاه قانون، تولید برنامه های همه جانبه و برتری یافتن جایگاه فکر و اندیشه بر سایر جاذبه ها در جامعه، قادر به تسریع روند اصلاح امور نخواهد بود.

۷- جناب آقای هاشمی رفسنجانی؛ دوستان شما در دوران تصدی امور اجرایی سابقه قابل دفاعی در زمینه احترام به قانون از خود به ثبت نرساندند. امیدوارم در شرایط حاضر با استفاده از فرصت هایی که خداوند متعال به شما در جایگاه ریاست مجمع تشخیص مصلحت نظام ارزانی داشته عملا جایگاه مولدان فکر را ارتقاء بخشد. در جامعه ما متاثر از رویکرد عزیزانی چون شما اینگونه تصور شده است که اگر فردی از همه جا رانده شد و قدرت و توانمندی در او باقی نماند آنگاه به این فکر و اندیشه اهتمام ورزد؛ امری که در گذشته های دور نیز حاکمیت داشته است.

گویند روزی همسر سقراط از وی که در گوشه ای نشسته بود پرسید چه می کنی؟ سقراط پاسخ داد: مشغول تفکرم. شریک زندگی اش با عصبانت گفت: " بیکاری بس است! جارو را بردار و به رفت و روب بپرداز. " این نقل اگر چه یک طنز است اما به نوعی تصور غلط حاکم بر مهم ترین زیرساخت اداره جامعه را به نمایش می گذارد.

از خداوند متعال برای جنابعالی آرزوی توفیق خدمت هر چه بیشتر به نظام مقدس جمهوری اسلامی و ملت سرافراز ایران را دارم. »