توصیه رهبر انقلاب به سید حسن نصرالله

به گزارش پارس به نقل از پایگاه اطلاع رسانی Khamenei. ir، به مناسبت سالروز عقب نشینی تاریخی رژیم اشغالگر قدس از جنوب لبنان، با جناب حجت الاسلام سید هاشم صفیّ الدین -رئیس شورای اجرایی حزب الله لبنان- به گفت وگو نشستیم. ایشان ضمن بررسی تاریخ تحولات این جنبش مقاومت اسلامی، از زاویه ای جدید و با ذکر مصادیق و نمونه هایی ناگفته یا کمتر شنیده شده، ایمان به صدق و راستیِ وعده های الهی، صبر و استقامت، و مجاهدت فی سبیل الله را رمز پیروزی های بزرگ و تاریخی حزب الله برمی شمرد:

جناب آقای صفیّ الدین! موضوع این گفت وگو درباره ی « صدق وعده های الهی» است. به نظر می رسد که برای بررسی مصداقی این موضوع، فعالیت های حزب الله لبنان از ابتدای تشکیل تا امروز، یکی از بهترین گزینه ها باشد. به عنوان سؤال نخست بفرمایید آیا ایمان به صدق وعده های الهی جایگاهی در تأسیس و فرهنگ جنبش مقاومت حزب الله لبنان داشته یا نه؟

موضوع" وعده های الهی و امدادهای غیبی پرورگار" یکی از مسائلی است که حزب الله از آغاز تأسیس خود به آن ایمان داشته است. حزب الله تاکنون به هیچ نتیجه ای دست نیافته، مگر با اعتماد و اتکال به تحقق وعده های الهی. بر اساس اعتقاد ما، شکل گیری و تأسیس حزب الله بر توکل و اعتماد به خداوند استوار بوده. مهم ترین و نخستین شرط نتیجه گیری از توکل بر خداوند، یقین است و سپس عمل به تکلیف. شرط سوم هم اطاعت از ولیّ امر است. حزب الله بر مبنای این مبانی شکل گرفته و لذا مسأله ی باور به وعده های الهی در متن وجودی حزب الله و بخشی از فرهنگ آن است.

اصل پیدایش و تأسیس حزب الله یک توفیق الهی و عنایت ربّانی در آن شرایط دشوار بود. حزب الله در شرایطی تأسیس شد که اگر کسی می خواست آن را با عقل و فهم سیاسی و معادلات معمول سیاسی بسنجد، به این نتیجه می رسید که مقاومت هیچ سودی ندارد. حزب الله با مقاومتی ایجاد شد که نتیجه ی احساس تکلیف بود. تکلیف شرعی ما این بود که صرف نظر از نتیجه، جلوی دشمن بایستیم.

در آغاز راه به ذهن هیچ کس خطور نمی کرد که این مقاومت به دنبال دستیابی به پیروزی باشد، بلکه مقاومت ایجاد شد تا صرفاً به تکلیف خود عمل کند. در آن شرایط و در آغاز تأسیس، دیداری با امام خمینی رضوان الله علیه داشتیم. ایشان فرمودند بروید و با دشمن اسرائیلی بجنگید که شما پیروزید. سخنان امام رضوان الله علیه اولین مژده ی نویدبخش ما و نخستین بشارت پیروزی به ما در آغاز راه بود و مقاومت با اعتماد و توکل بر خداوند عزّوجلّ، راه خود را آغاز کرد. تمام توجه ما به تکلیف بود و این همان فرهنگی بود که امام خمینی رضوان الله علیه به ما آموخت که ما مأمور به تکلیف هستیم نه نتیجه. ما نتیجه ای را می پذیریم که خداوند متعال برای این مجموعه بخواهد.

نظریه ی ما در حزب الله این است که شرط پیروزی و شرط ضروری تحقق وعده های الهی، التزام به ولایت و اطاعت از ولیّ فقیه است و این بر مبنای این آیه ی شریفه است که می فرماید: « وَمَنْ یتَوَلَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَالَّذِینَ آمَنُوا فَإِنَّ حزب الله هُمُ الْغَالِبُونَ» ۱. این آیه که اساساً شعار حزب الله است، یک شرط و یک جزا دارد و سیاق آن سیاق وعده است. می فرماید غلبه و پیروزی از آنِ کسانی است که به ولایت خدا و ولایت رسول و ولایت کسانی که ایمان آورده اند، ملتزم باشند. بر این مبنا اطاعت از ولیّ امر یک عنصر لازم و ضروری برای تحقق پیروزی الهی است و نصرت الهی بدون وجود ولیّ حاصل نمی شود.

امروز که موفقیت های حزب الله بیشتر به چشم می آید، سخن گفتن دراین باره بسیار راحت تر از گذشته است. اما در ابتدای تشکیل این جنبش، چگونه می توانیم تحقق وعده های الهی را در مراحل مختلفِ تطوّر و رشد و بالندگی حزب الله بررسی کنیم؟

از همان روزهای نخست، عملیات نظامی در برابر دشمن اسرائیلی آغاز شد و به ویژه در جنوب لبنان و سپس در بقاع غربی و در هر جایی که اسرائیلی ها حضور داشتند، مجاهدان حزب الله امدادها و توفیقات الهی را احساس می کردند. در آن زمان تمام جنوب لبنان در اشغال بود و انتقال سلاح به این منطقه با توفیق و امداد عظیم الهی صورت گرفت. شما تصور کنید اسرائیل تمام ورودی های جنوب را مسدود کرده بود و حالت جنگی شدیدی برقرار بود و کامیون های حامل اسلحه ی مقاومت عبور می کرد بدون این که اسرائیلی ها چیزی بفهمند! البته ما اسلحه ها را جاسازی می کردیم و احتیاط های لازم را انجام می دادیم، اما چیزی که باعث می شد این جاسازی ها مخفی بماند، آیه ی شریفه ی وَجَعَلنا بود که: « وَجَعَلْنَا مِن بَینِ أَیدِیهِمْ سَدًّا وَمِنْ خَلْفِهِمْ سَدًّا فَأَغْشَینَاهُمْ فَهُمْ لاَ یبْصِرُونَ» ۲. برادران ما این آیه را حفظ بودند و تکرار می کردند. گاهی اتفاق می افتاد که قبل از رسدیدن کامیون حامل اسلحه به پست بازرسی اسرائیلی ها، مشکلی برای نیروهای اشغالگر پیش می آمد و سرباز اسرائیلی مجبور می شد به کامیون بگوید سریع تر عبور کنید!

عملیات های نخستین ما با موفقیت های ویژه ای همراه بود. برخی عملیات ها به گونه ای بود که برادران ما بارها اقدام می کردند، اما موفق نمی شدند و بعدها معلوم می شد که خیر ما در همین بوده که عملیات در آن زمان انجام نشود. به عنوان مثال عملیات استشهادی شهید احمد قصیر از عملیات های بسیار مهم و سرنوشت ساز در مواجهه با اشغال اسرائیلی بود. این عملیات چند روز با تأخیر مواجه شد و بعدها مشخص شد این تأخیر به سود عملیات بوده، زیرا تعداد اسرائیلی های موجود در ساختمان کم بود و تأخیر در عملیات باعث افزایش تعداد افسران و سربازان اسرائیلی شد. برادران ما از فهمیدن حکمت این تأخیر شگفت زده شدند. این گونه بود که این عملیات صاعقه وار و کشنده بود و تعداد کشته های اسرائیلی بسیار زیاد بود، اما اگر عملیات چند روز قبل صورت می گرفت این تعداد از آنها کشته نمی شد.

واقعیت این بود که برادران ما در آن روزها می گفتند اموری برای ما روشن می شود که تا کنون به ذهن ما نمی رسید. با توکل به خدای عزّوجلّ و عزم راسخ در مبارزه با دشمنان، درهایی به روی ما گشوده می شد که در گذشته به هیچ وجه به ذهن ما خطور نمی کرد. روش حزب الله در عملیات استشهادی روشی جدید و همراه با ابتکار و ابداع بود و این مصداق بارز سخن خدای متعال است که: « وَاتَّقُوا اللَّهَ وَیُعَلِّمُکمُ اللَّهُ» ۳.

پیروزی های نخستین چگونه به تعمیق باور مردم نسبت به صدق وعده های الهی انجامید؟

از سال ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۵ اولین پیروزی ما رقم خورد و دشمن اسرائیلی کمی از لبنان عقب نشینی کرد، اما بخشی از جنوب لبنان و بقاع غربی در اشغال باقی ماند. آن پیروزی در واقع طلیعه ی پیروزی ها و دستاوردهای مهم مقاومت بود. کم کم مفید بودن و کارآمدی مقاومت روشن شد و مفهوم مقاومت در اذهان عموم مردم شکل دیگری به خود گرفت. البته مجاهدان هیچ گاه تردیدی نداشتند، اما شاید عموم مردم و سیاستمداران تردید داشتند، چرا که معمولاً عموم مردم چیزی را باور می کنند که به چشم ببینند و بیشتر اوقات مسائل اعتقادی و وعده های قرآنی و سُنن تاریخی را به دور از تصور می دانند. اما هنگامی که دیدند امکان دارد این امور در خارج محقق شود، نسبت به مقاومت متقاعد شدند و تأیید آنها نسبت به مقاومت بیشتر شد و مقاومت ادامه یافت.

اگر موافق باشید، به بررسی مصادیق برجسته ی تحولات مربوط به حزب الله بپردازیم. یکی از مقاطع حساس بین سال های ۱۹۸۶ تا ۱۹۹۰ میلادی بود که حزب الله فشار شدیدی را تحمل کرد. درباره ی آن روزها بگویید.

در سال ۱۹۸۶ تا ۱۹۹۰ مشکلات بسیاری وجود داشت و موانع زیادی در سطح منطقه ای و داخلی بر سر راه مقاومتقرار گرفت و مقاومت با فتنه ی بزرگی روبه رو شد. فشار شدیدی می آوردند که مقاومت سلاح خود را کنار بگذارد. در این پنج سال هدف آنها از اِعمال این فشار سنگین، خسته کردن حزب الله بود تا از مقاومت دست بردارد. مقاومت اما تصمیم گرفت به راهش ادامه دهد. ما در آن مراحل گاهی احساس تنگنا می کردیم، اما ایمان به وعده های خداوند عزّوجلّ به ما نیرو می داد. حتی کار را به جایی رساندند که دیگر دعا و گریه و توسل به پیامبر و اهل بیت علیهم السّلام و مساجد تنها راه پیش روی ما برای خروج از تنگنا بود و نهایتاً هم از راهی ناشناخته از این تنگنا خارج شدیم.

خوب به یاد دارم هنگامی که نیروهای عراقی به کویت وارد شدند و حمله ی آمریکا به نیروهای عراقی آغاز شد، گشایش دور از انتظاری در منطقه حاصل شد که باعث خروج ما از این سختی چند ساله بود. نوعی توازن در نیروهای منطقه ایجاد شد که در پی آن کشورهایی که به ما فشار می آوردند، مجبور شدند از آن فشارها دست بردارند و این گونه بود که حزب الله تا اندازه ای آسوده شد و کار خود را از سر گرفت. ما بر این باوریم که این یک توفیق الهی است که ما همواره به تکلیف خود عمل کنیم و مقاومت و سلاح را رها نکنیم و صبر پیشه کنیم و خشم خود را فروبریم. به خاطر این دو سبب بود که خداوند متعال ما را از آن شرایط نجات داد و وعده ی خود را برای ما محقق ساخت که: « وَمَن یتَّقِ اللَّهَ یجْعَل لَّهُ مَخْرَجاً» ۴.

حزب الله پس از پشت سر گذاشتن این م رحله، با شهادت دبیرکل خود -سید عباس موسوی- مواجه شد که پیش بینی می شد این جنبش را با چالش بزرگی مواجه کند، اما این گونه نشد. شما دلیل آن را چه می دانید؟

توطئه ها علیه مقاومت همچنان ادامه داشت و اولینِ آنها شهادت سید عباس موسوی بود. اسرائیلی ها گمان می کردند کشتن دبیرکل حزب الله باعث تضعیف مقاومت می شود، اما در سال های شهادت سید عباس تا سال ۲۰۰۰ شاهد توفیقات و عنایت های الهی بسیاری بودیم. شهادت سید عباس می توانست آثار منفی بسیاری داشته باشد، زیرا ایشان به عنوان دبیرکل، از عقل و خرد و جایگاه ویژه ای در حزب الله برخوردار بود. از طرفی دشمنان داخلی و خارجی حزب الله هم برای متوقف ساختن مقاومت فشار می آوردند و شرایط سیاسی برای ما مساعد نبود. با این حال، پس از شهادت سید عباس مقاومت وارد مرحله ی جدیدی شد؛ هم در زمینه ی جنگی و حماسی و مبارزه و هم از لحاظ قدرت مقاومت و رویارویی با حملات موشکی. حزب الله وارد مرحله ی توانایی موشکی شد.

بازشدن این افق ها به مقاومت قدرت تازه ای بخشید و دشمن که با کشتن سید عباس به دنبال تضعیف مقاومت بود، ناگهان با قدرت یافتن مقاومت مواجه شد. تاکتیک های جنگی مقاومت نیز تغییر یافت و تمام این ها از برکات خون سید عباس بود.

نقطه ی حساس بعدی به سال ۱۹۹۳ و عملیات موسوم به « تسویه حساب» برمی گردد. شرایط در آن زمان چگونه بود؟

دشمن اسرائیلی در جنگ « تسویه حساب» از دو روش استفاده کرد: روش اوّلِ اسرائیلی ها حمله به تمام مواضع مقاومت بود تا به این وسیله مردم را از مقاومت متنفر کند و مردم جنوب لبنان و بقاع غربی مقاومت را سربار و مایه ی دردسر خود بدانند. اسرائیلی ها برای رسیدن به این هدف، خانه ها و روستاها و تمام مراکز حزب الله را مورد حمله ی موشکی قرار دادند. هواپیماهای آنها به مدت یک هفته هر جنبنده ای را در جنوب لبنان هدف قرار می دادند. این را نیز می توان یک معجزه و عنایت بزرگ الهی به شمار آورد، چون اسرائیل با تمام توان وارد معرکه شد، اما نتوانست جلوی موشک های مقاومت را بگیرد. اسرائیلی ها گفتنند که هدف آنها از بین بردن موشک های حزب الله است، اما این موشک ها تا آخرین لحظه باقی ماند و حتی هنگامی که اسرائیلی ها اعلام آتش بس کردند، حزب الله بار دیگر به آنها حمله ی موشکی کرد تا ثابت کند هدف مستقیم نظامی آنها محقق نشده و اسرائیل شکست خورده است.

مسأله ی مهم تر این بود که مردمی که خانه های آنها مورد حمله ی موشکی قرار گرفته بود، حتی یک کلمه نگفتند که ما مخالف مقاومت هستیم؛ ابداً چنین حرفی نزدند. من به یاد دارم پس از حمله ی ۱۹۹۳ به برخی روستاهای تخریب شده رفتیم و انتظار داشتیم که مردم با عصبانیت با ما روبه رو شوند و بگویند شما از مناطق نزدیک روستاها موشک شلیک کردید و باعث حمله ی اسرائیل به روستاهای ما شدید، اما ناگهان با مردمی پرشور و پرحرارت روبه رو شدیم که از ما استقبال کردند. حتی در برخی روستاها مردم می گفتند حرفی از خانه های ویران شده نزنید؛ مهم جوانان مقاومت هستند که اگر آنها خوب باشند، ما هم احساس آرامش می کنیم! یعنی تأیید مردم نسبت به مقاومت بیشتر شد و این یک پیروزی و توفیق الهی و مصداق این وعده ی خداوند بود که: « وَلَینصُرَنَّ اللَّهُ مَن ینصُرُهُ» ۵.

هنگامی که اسرائیلی ها از این معرکه ناامید شدند، به روش دیگری روی آوردند؛ تلاش کردند ارتش لبنان را رو در روی مقاومت قرار دهند که به لطف خدا این توطئه هم خنثی شد. در لحظات نهایی و قبل از آن که کاملاً غافلگیر شویم، با کمک سوریه با آن توطئه مقابله کردیم. اگر ارتش لبنان در آن شرایط به مواضع مقاومت دست می یافت، مقاومت ضربه ی سختی می خورد که تا سال ها نمی توانست حرکت خود را از سر بگیرد. ما احساس کردیم که دست پنهان الهی از ما حمایت می کند و بر ما سایه افکنده و این فتنه را از ما دور می کند. در واقع این خداوند عزّوجلّ بود که ما را حفظ کرد و ما مصداق این وعده ی الهی شدیم که: « إِنَّ اللَّهَ یدَافِعُ عَنِ الَّذِینَ آمَنُوا» ۶.

ماجرای دیگری را نقل می کنم که در همین جنگ تسویه حساب اتفاق افتاد و مصداق روشن تحقق وعده های الهی بود. یکی از روستاها که در اشغال اسرائیلی ها بود، شیحین نام داشت که در عمق منطقه ی اشغالی و نزدیک الناقورة بود. ما چند ماه قبل از عملیاتِ تسویه حساب چند تله ی انفجاری در این روستا کار گذاشته بودیم، اما در آن زمان تله ها منفجر نشدند و ما هم آنها را فراموش کرده بودیم. تا این که چند ماه بعد، هنگامی که اسرائیلی ها از عملیات تسویه حساب عقب نشینی می کردند، به این تله برخورد کردند و ۹ سرباز اسرائیلی کشته شدند! این تعداد کشته از اسرائیلی ها در آن موقع بسیار زیاد بود، چون در تمام طول جنگ تسویه حساب حتی ۹ نفر از آنها کشته نشده بودند! این باعث سردرگمی آنها شد و با خود گفتند: حزب الله عجب قدرتی دارد که ما به آنها حمله کرده و مراکز آنها را با موشک تخریب کرده ایم، با این حال آنها به شیحین آمده و این تله را کار گذاشته اند؛ این چه قدرتی است!

روریارویی بزرگ بعدی حزب الله با رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۹۶ اتفاق افتاد. حزب الله در جنگِ « خوشه های خشم» چه روندی را طی کرد؟

نبرد « خوشه های خشم» از جنگ ۱۹۹۳ شدیدتر بود. اسرائیل در این جنگ از حمایت بین المللی و منطقه ای برخوردار بود. آمریکا و غرب و برخی کشورهای عربی کنفرانسی را در" شرم الشیخ" برگزار کردند و تصمیم گرفتند مقاومت فلسطین و لبنان را از بین ببرند و وجود هرگونه سلاح مقاومت را ممنوع اعلام کردند. برای اولین بار بود که اسرائیل چنین جنگی را در ضاحیه ی جنوبی به راه می انداخت. عملیات در سراسر جنوب و بقاع غربی آغاز شد. کلینتون هم که در آن زمان رئیس جمهور آمریکا بود، هیچ اشاره ای به اتفاقات لبنان نکرد و چند روز به اسرائیل فرصت داد تا کار را تمام کند.

این جنگ ۱۶ روز طول کشید، اما دشمن اسرائیلی چیزی به دست نیاورد، بلکه نتیجه کاملاً به زیان آنها بود، چون پس از جنگ ۱۹۹۶ مقاومت به طور رسمی پذیرفته شد و تفاهم نامه ی آوریل اتفاق افتاد که طبق آن حزب الله توانست با ایستادگی و پیروزی برای اولین بار اسرائیل را ملزم کند که به مناطق مسکونی حمله نکند. شاید اولین بار باشد که من این مطلب را می گویم: در آن روزها ما به خاطر کمبود سلاح در فشار و سختی بودیم، اما از بیرون به دیده ی هیبت و قدرت به ما نگاه می کردند و هیچ کس به ضعف حزب الله پی نبرد. ما نقاط ضعفی داشتیم، اما کسی به آنها پی نبرد و این باعث شد که دشمن شرایط ما را در تفاهم آوریل بپذیرد. اگر اسرائیل نقاط ضعف ما را می دانست، شاید به این تفاهم تن نمی داد.

در آن شرایط چیزی جز توکل بر خدای عزّوجلّ و ایمان به صدق وعده های او به ما توان ایستادگی نمی داد. شکر خدا را که دشمنان ما را احمق قرار داده است. آنها احمق هستند و منطق ما را نمی فهمند و از این رو همیشه اشتباه می کنند. گاهی ما را قوی تر از آن چه هستیم تصور می کنند و گاهی ما را ضعیف تر از آن چه هستیم می پندارند و در هر دو صورت به سود ماست! این نیز یکی از مصادیق حمایت الهی است.

پیروزی بزرگ حزب الله در سال ۲۰۰۰ همواره با نام « نصر الهی» شناخته می شود. حزب الله چگونه به این وعده ی الهی دست یافت؟

باراک که نخست وزیر اسرائیل بود، به خاطر حجم زیاد عملیات های مقاومت تصمیم گرفت در جولای سال ۲۰۰۰ از لبنان عقب نشینی کند، اما او دو تله را برای ما پیش بینی و طراحی بود. تله ی اول یک فتنه ی داخلی بود که لبنانی ها را به یک جنگ داخلی مشغول می کرد تا طعم و لذت پیروزی را احساس نکنند. اسرائیل می خواست به نحوی عقب نشینی کند که شبه نظامیان مسیحی لحد با مقاومت شیعی درگیر شوند تا ثابت کند که درگیری لبنان جنگ میان مسیحی و شیعه است و چیزی به نام مقاومت وجود ندارد. تله ی دوم او این بود که قصد داشت با آرامش سیاسی عقب نشینی کند. او می خواست وانمود کند که حزب الله آنها را مجبور به این عقب نشینی نکرده، بلکه به خاطر التزام به قطعنامه ی ۴۲۵ عقب نشینی کرده است! در حالی که اسرائیل ۲۵ سال بود که به این قطعنامه پایبند نبود!

این نقشه ی باراک بود، اما چه اتفاقی افتاد؟ خداوند متعال به ما کمک کرد در ماه مه وارد سرزمین های اشغالی شویم و نه در ماه جولای. یعنی ما تقریباً دو ماه قبل از برنامه ی آنها وارد سرزمین های اشغالی شدیم. این اتفاق چگونه افتاد؟ اگر وقایع را بررسی کنیم، می بینیم که این دست خدا بود که امور را برای ما آسان و هموار ساخت.

به خاطر دارم که ۲۰ ماه می روز یکشنبه بود. یکی از افراد منطقه ی اشغال شده فوت کرده بود و در یکی از روستاهای اطراف که آزاد بود، برای او مراسم گرفته بودند. مردم هنگامی که شنیدند نیروهای یونیفل نقاط مرزی را ترک کرده اند، گفتند خوب است برای مراسم به روستای خود برویم که القنطرة نام داشت، شاید اسرائیلی ها هم نیروهای خود در آن جا را با نیروهای یونیفل از منطقه خارج کرده باشند. در آن موقع اهل روستا از ما سؤال کردند که آیا مناسب است وارد روستا شویم؟ ما هم گفتیم اگر منطقه خالی است، امتحان کنید. مردم به اطراف روستای القنطرة رفتند و کسی را ندیدند. مردها و به دنبال آنها زن ها و کودکان وارد روستا شدند و مقاومت هم آنها را همراهی می کرد. این در حالی بود که نیروهای اسرائیلی فقط از همان یک روستا عقب نشینی کرده بودند!

ما هم به سرعت در منطقه وارد عمل شدیم و مردم را از جنوب و بیروت جمع کردیم. مردم ظرف پنج روز وارد روستاهای خود شدند و اسرائیلی ها هم به خروج خود سرعت بخشیدند. البته آنها بخش زیادی از نیروهای خود را خارج کرده بودند تا فقط نیروهای لحد باقی بمانند و با مقاومت درگیر شوند. اما هنگام ورودِ ما نیروهای لحد و برخی فرماندهان آنها هنوز در منطقه حضور داشتند که پس از بازداشت به مقامات لبنانی تحویل داده شدند و برخی از آنها هم به اسرائیل فرار کردند. خداوند دل های همه را آرام کرد و مردم و خانواده های شهدا به این سرزمین ها وارد شدند و حتی از یک نفر نیز انتقام نگرفتند. نتیجه این شد که ما هیچ مشکلی با مسیحیان پیدا نکردیم. به این صورت بود که فتنه ی طائفی ایجاد نشد. امر دوم این بود که هنگامی که اسرائیلی ها پا به فرار گذاشتند، ما به آنها شلیک می کردیم و آنها را تعقیب می کردیم. یعنی تمام جهان فهمیدند که اسرائیل تحت فشار جنگ و زیر شلیک حزب الله عقب نشینی کرده و این باعث تثبیت پیروزی و موفقیت نظامی حزب الله و مقاومت شد. هدف دوم اسرائیلی ها هم برای خروج آبرومندانه به بهانه ی التزام به قطعنامه ی ۴۲۵ محقق نشد.

شما را به خدا قسم! بگویید چه کسی این گونه برنامه ریزی و تدبیر کرد و ما چگونه به این نتایج رسیدیم؟ ! من قاطعانه می گویم که تمام این اتفاقات طرح و برنامه ی الهی بود و به دست ما نبود. ما در بهترین حالات فقط مجریان اوامر الهی بودیم. تمام این ها با توکل و اعتماد به خدای متعال محقق شد. پیروزی ما در سال ۲۰۰۰ یک پیروزی خالص و پاک و مقتدرانه و بزرگ بود، تا حدی که در جهان کسی نیست که ارزش و عظمت این پیروزی را انکار کند. از این رو ما گفتیم که این یک « نصر الهی» است.

این پیروزی یک ویژگی دیگر هم داشت و آن مشارکت مردم در آزادسازی بود. این نکته بسیار مهم است. ممکن است مردم متوجه اهمیت حضور خود در آن روزها نباشند، اما ورود گروه گروه مردم به روستاها باعث شد که احساس کنند این خود آنها بوده اند که مقاومت کرده و سرزمین ها را آزاد کرده اند. این حضور مردم به آنها اعتماد به نفس داد و موجب آمادگی آنها برای سال ۲۰۰۶ شد. در سال ۲۰۰۰ تنها مقاومت بود که مبارزه می کرد و مردم حمایت می کردند، اما در سال ۲۰۰۶ همه ی مردم مقاومت کردند و این نتیجه ی آمادگی آنها در سال ۲۰۰۰ بود. همه ی این ها تمهیداتی الهی بود که مراحل را برای ما هموار کرد و همان طور که گفتم، این خداوند عزّوجلّ بود که در هر مرحله برای ما مرحله ی بعد را هموار و آماده می کرد تا حزب الله به پختگی برسد و رشد کند.

اما بارزترین پیروزی بزرگ حزب الله در برابر رژیم صهیونیستی در سال ۲۰۰۶ و در جنگ ۳۳ روزه رقم خورد. چه شد که حزب الله در این نبرد سنگین به پیروزی رسید؟

در سال ۲۰۰۶ معرکه ی بسیار بزرگی رخ داد که به طور کلی با گذشته متفاوت بود. همه می دانند که جنگ ۳۳ روزه در پی عملیات اسیرگیری از سربازان اسرائیلی اتفاق افتاد. همه یا اکثر سیاسیّون جهان عرب و منطقه، حزب الله را سرزنش می کردند که چرا برای این دو سرباز لبنان را خراب می کنید؟ ! بسیاری از مردم ما را مسئول این حملات می دانستند. همه ما را به ماجراجویی و به خطر انداختن کشور و مردم متهم ساختند. مسئولیت و بار این اتهام بسیار سنگین بود و باید این را بپذیریم که اتهام کوچکی نبود. با این حال، در همان آغاز جنگ، این رهبر انقلاب اسلامی بود که بار این مسئولیت را از دوش ما برداشت. ایشان چند روز پس از آغاز جنگ در گفت وگو با دبیرکل حزب الله گفتند که این جنگ، جنگ سختی خواهد بود و آن را به جنگ خندق تشبیه کردند. جنگ خندق جنگ سختی بود که در آن جان ها به لب رسید، اما رهبر انقلاب به ما فرمودند: با همه ی سختی ها، شما به خواست خدا پیروز خواهید شد. این یک مژده ی روشن و آشکار از سوی ایشان بود که جای هیچ تأویلی نداشت. ایشان سپس فرمودند شما به این توجه نکنید که جنگ را آغاز کرده اید تا به این خاطر احساس مسئولیت و فشار کنید، زیرا اسرائیلی ها در هر صورت آماده ی این جنگ بودند و حتی اگر شما این دو نفر را به اسارت نمی گرفتید، اسرائیل به شما حمله ی غافلگیرانه می کرد و برای این کار هم آماده شده بود، اما شما با این کار خود، ابتکار عمل را از آنها گرفتید و اکنون ابتکار عمل به دست شما افتاده است.

واقعاً ما هنگامی که در آغاز جنگ این سخنان رهبر انقلاب اسلامی را شنیدیم، از یکدیگر می پرسیدیم ایشان این سخنان را بر چه مبنایی می گویند؟

ما واقعاً اطلاعاتی نداشتیم که نشان بدهد اسرائیل آماده ی جنگ بود، اما پس از پایان جنگ متوجه شدیم که اسرائیل از قبل تصمیم گرفته بود که در مارس ۲۰۰۶ به حزب الله حمله کند. " اولمرت" هم بعدها اعتراف کرد که آنها آماده ی این حمله بوده اند. سؤال این است که رهبر انقلاب اسلامی این را از کجا می دانستند؟

ما این را یک توفیق الهی می دانیم. ایشان به دو امر مهم اشاره کردند: اول این که فرمودند پیروزی از آنِ شما است و دیدیم که این پیروزی محقق شد. دوم این که فرمودند دشمن برای حمله به شما آماده بود و برنامه ریزی کرده بود و شما کار خوبی کردید که آغازگر جنگ شدید و ابتکار عمل را از آنها گرفتید. از لحاظ سیاسی، درستی این سخنان پس از جنگ مشخص شد و در زمان جنگ از لحاظ معنوی به ما روحیه ی مضاعف داد.

برای آگاهی از روحیه ی بالای مقاومت در جنگ ۳۳ روزه، تنها اشاره به ماجرای حمله ی موشکی به ناو جنگی اسرائیلی کافی است. صحنه ی بسیار عجیب و شگفت انگیزی بود. جناب سید حسن در تلویزیون مشغول سخن گفتن بود که فرمود: « به این کشتی اسرائیلی روی دریا نگاه کنید که چگونه مورد هدف قرار می گیرد و در آتش خواهد سوخت. » برخی با خود گفتند این ماجراجویی ها دیگر چیست؟ ! او با تکیه به چه قدرتی این حرف ها را میزند؟ ! اما من دقیقاً می دانم که در ماجرای ناو اسرائیلی، توکل جناب سید بر خدای متعال بود و اعتمادی جز بر پروردگار جهان نداشت و اصلاً بر چه چیز دیگری می توانست اعتماد کند؟ ! صحنه ای بود که خداوند عزوجل آن را ترتیب داد و نشان دهنده ی قدرت و عظمت خداوند بود. با این سخن سید حسن، جبروت و هیبت اسرائیل در مقابل چشمان همه ی جهان در هم شکست و این یک صحنه ی ربّانی و الهی بود.

به هر حال ما معتقدیم که امام زمان عج الله فرجه در این جنگ ۳۳ روزه به جبهه ی ما عنایت داشت و به این باور داریم. هرکس می خواهد باور کند و هرکس نمی خواهد باور نکند، اما ما بر این باوریم که این جبهه ی امام زمان عج الله فرجه است و بسیاری از برادران ما در جبهه با این باور می جنگیدند و مطمئن بودند که امام عصر عج الله فرجه است که این جبهه را رهبری و تأیید می کند. مجاهدان ما بر این باور بودند که به این ایستادگی مثال زدنی دست یافتند. ما معتقدیم که این قدرت از مصادیق این آیه بود که « یثَبِّتُ اللّهُ الَّذِینَ آمَنُواْ بِالْقَوْلِ الثَّابِت» ۷. و این یعنی یک پایداری اسطوره ای و تاریخی است.

اگر بخواهیم تمام اتفاقات جنگ ۳۳ روزه را خلاصه کنیم، این گونه است که این جنگ در واقع ادامه ی جنگ ۲۰۰۰ و آن نیز ادامه ی جنگ ۱۹۹۶ و آن نیز ادامه ی جنگ ۱۹۹۳ بود و دیدیم که خداوند متعال چگونه حزب الله را تقویت کرد تا به سلامت از مرحله ای به مرحله ی دیگر عبور کند، به گونه ای که مرحله ی گذشته زمینه ساز مرحله ی بعد باشد. ما معتقدیم که جنگ ۲۰۰۶ موجب آمادگی ما برای اتفاقات آینده است که خدای متعال از آنها آگاه است. ما تردیدی نداریم که مرحله ی جدیدی در راه است که خداوند برای حزب الله در نظر گرفته تا موجب عظمت بیشتر آن باشد.