خانه احمدی‌نژاد در «نارمک» کوبیده شد

به گزارش پارس به نقل از شرق، خانه در مراحل آخر نازک کاری است. پیرمردِ نقاش که غلتک رنگ روی در آهنی می کشد، در جواب اینکه آیا همین جا خانه احمدی نژاد است، می گوید: « برای چه آمده ای؟ » وقتی می شنود که یکی می خواهد نامه دهد به رییس جمهور، می گوید: « از آن سرباز سر کوچه بپرس» و دوباره مشغول کار می شود.

سر کوچه، یک سرباز کنار کانکس سفید و سبز حفاظت نشسته است؛ می گوید: « برای نامه باید بروی پاستور. » کنجکاوی برای یافتن خانه احمدی نژاد را که می بیند، کمی مکث می کند و می گوید: « آن خانه آخری را می بینی؟ کناری اش. »

آخرین قواره خانه های جنوبی یکی از کوچه های بن بست میدان ۷۲ نارمک، محل زندگی محمود احمدی نژاد، عضو هیات علمی دانشکده عمران دانشگاه علم و صنعت است؛ از این میدان پیاده ۲۰ دقیقه ای می توان به آن دانشگاه رسید. حالا، از تهِ همان بن بست میدان ۷۲ تا جلو، شش ساختمان نوسازِ چهارطبقه قطار شده اند. همسایه های احمدی نژاد هم کوبیده اند و خانه ها را به آپارتمان های نو تبدیل کرده اند؛ رییس دولت، گویا کوبیدن خانه اش و پی ریزی دوباره آن را از بهار سال گذشته شروع کرده بود.

وقتی که احمدی نژاد رییس جمهور شد، طبق اصل ۱۴۲ قانون اساسی، فهرست اموالش را به قوه قضاییه اعلام کرد: یک خودرو پژو ۵۰۴ که بعدها بسیار معروف شد و مزایده اش خبرها آفرید، دو حساب بانکی برای واریز حقوق دانشگاه و دوران استانداری اردبیل، دو خط تلفن ثابت شهری و یک باب خانه؛ همین خانه ای که حالا آپارتمان شده؛ خانه ای به مساحت ۱۷۵متر، زیربنای ۱۲۷متر و ۴۰ساله، که خانه پدری او محسوب می شد.

« نارمک» محله بسیار مصفایی است و مثل نازی آباد، از جمله محله هایی است که پیش از سکونت شهروندان، طرح شهرسازی داشته اند؛ نشریه علمی - پژوهشی « هنرهای زیبا» در یکی از مقالات شماره پاییز ۸۵، می نویسد که زمین های ده « نارمک» – به معنی محل دارای درختان انار - در اوایل دهه۱۳۳۰، احتمالا همزمان با نخست وزیری دکتر مصدق، با طراحی دو مهندس خارجی و با سرمایه دو بانک ساختمانی آن سال ها، به ۹۸ میدان کوچک و بزرگ تقسیم شد.

زمین ها برای ساخت وساز به فروش رفت و شهرداری ویژه ای هشت سال ناظر ساخت وسازها بود و بعد، شهرک را به شهرداری تهران تحویل داد: « هدف اولیه از احداث شهرک نارمک، ساخت خانه های ارزانقیمت برای گروه های کم درآمد بوده است. »

میلیاردرسازی

حالا دیگر نه آن درختان انار ده نارمک باقی مانده و نه آن خانه های یک یا دو طبقه شهروندان کم درآمد.

ساخت وسازها این روزها، همه اهالی قدیمی « نارمک» را میلیاردر کرده است؛ در خیابان « سمنگان» که از خیابان اصلی میدان های غربی « نارمک» محسوب می شود، پر از بنگاه های مشاور املاک است. بیشترین صدایی هم که در میدان ها به گوش می رسد، صدای تق تق پتک بر اسکلت های آهنی یا ویژ ویژ فرز سنگبری ساختمان های در حال ساخت است، به همراه صدای وانت هایی که لوازم کهنه می خرند: « آب گرمکن، خرده ریز انباری، همه رقم لوازم منزل… خریداریم. »

همه اینها نشانه هایی است از رونق ساخت وساز در محله رییس دولت. نام یکی از بنگاه های مشاور املاک در خیابان « سمنگان» که چند ۱۰متر تا میدان ۷۲ فاصله دارد، « کوروش کبیر» است. برخی نام ها در این محله، گرایش های احمدی نژاد را در سال های اخیر به یاد می آورد؛ مثل خیابان شمالی میدان ۷۲ که به یاد « شهید محمدرضا رحیمی» نامگذاری شده.

شاید همان طور که یکی از پیرمردهای نشسته در گوشه میدان به خاطر می آورد، وقتی احمدی نژاد در سال های دور در میدان ۷۲ فوتبال بازی می کرد، اصلا نمی دانست فردی به نام محمدرضا رحیمی معاون اولش خواهد بود.

یکی از مشاوران املاک « کوروش کبیر» می گوید: « قیمت خانه کلنگی در میدان۷۲ بستگی به جایش دارد و اینکه چقدر بر دارد. اما حدودی، می شود گفت که متری هشت میلیون تومان برای خریدار می افتد. » مشاور یکی دیگر از بنگاه های منطقه هم می گوید: « بسته به جای ملک، بالای هشت ونیم میلیون تومان. » طبق آنچه مرکز آمار ایران در سایتش اعلام کرده، متوسط قیمت مسکن در شهر تهران در نیمه اول سال ۸۴، یعنی وقتی که احمدی نژاد رییس جمهور شد، متری ۶۲۲هزارو۷۰۰تومان بود. در نیمه دوم آن سال، مسکن به متری ۶۷۳هزارو۶۰۰تومان رسید.

البته این مرکز، قیمت خانه کلنگی ۴۰ساله را در سال ۸۴ اعلام نکرده اما با تقریب و میانگین گرفتن از دو نیمه سال ۸۴، می توان گفت که خانه آقای احمدی نژاد در سال اولی که رییس جمهور شد، تقریبا ۱۱۳میلیون و۵۰۰هزارتومان ارزش داشته است؛ هرچند که قیمت آپارتمان از قیمت خانه کلنگی کمتر است و اعداد مرکز آمار، ارزان تر از آن چه در بازار بوده.

همین الان، اگر آن خانه یک طبقه، با در جنوبی سفید و شیشه های مشجر مربع مربع وجود داشت، یک میلیاردو۴۰۰ میلیون تومان می ارزید. البته رییس دولت ضرر هم نکرده است؛ یک آپارتمان ساخته با چهار واحد. اگر همان زیربنای ۱۲۷متری را هم به کار گرفته باشد، با کسر هفت متر مشاعات، چهار واحد۱۲۰متری ساخته است.

مشاوران املاک منطقه، قیمت هر واحد آپارتمان نوساز را بسته به جا و امکانات، ۵/۵ تا ۸/۵میلیون تومان قیمت می گذارند بنابراین متوسط قیمت آپارتمان نوساز در میدان ۷۲ نارمک، متری هفت میلیون تومان است. پس مجموع آپارتمان های رییس دولت سه میلیاردو۳۶۰ میلیون تومان قیمت دارد؛ می توان گفت که سیاست های دولت آقای احمدی نژاد بر خود او هم تاثیر گذاشته است و در عرض هشت سال، عمده دارایی او را از ۱۱۳ میلیون و۵۰۰ هزارتومان، به سه میلیاردو۳۶۰ میلیون تومان رسانده است. شاید احمدی نژاد بگوید یک استاد دانشگاه که آنقدر پول ندارد خودش خانه اش را بسازد و آن را مشارکتی ساخته.

با محاسبه سهم ۵۰درصدی مشارکت در ساخت هم، او در عرض هشت سال ریاست جمهوری خودش، با افزایش ۱۴/۸برابری دارایی غیرمنقولش روبه رو شده است. فقط او هم نبوده که دست به ساخت وساز زده؛ شواهد ساختمان سازی نشان می دهد که اغلب مالکان میدان ۷۲، اغلب مالکان نارمک، اغلب مالکان تهران و اغلب مالکان ایران، خانه های کلنگی را خراب کرده اند و رویش آپارتمان ساخته اند و سودها برده اند.

سرمایه های دیگر هم، مانند طلا و دلار و خودرو، بسیاری از مردم را در عرض چند سال پولدار کرده است. حالا آنها به که رای خواهند داد؟ به کسی که سیاست هایش آنها را پولدار کرده است؟

قصابی که مشاور احمدی نژاد بود

ساعت ۱۲ ظهر، در میدان ۷۲ نارمک که چنارهای قدیمی آن را احاطه کرده، محصلان نوجوان از امتحانات آخر سال تحصیلی باز می گردند. چند تایی از آنها دوروبر یک نیمکت نشسته اند و گپ می زنند. یکی با تلفن همراهش آهنگ « رپ» تندی گذاشته و سیگار می کشد و گاهی سرش را هم با ریتم آهنگ، تکان می دهد. می گوید: « نمی دانم؛ شاید رای دادم. هنوز نمی دانم. » خیلی وارد سیاست نمی شوند و دست کم در ظاهر و بیان، چندان با احمدی نژاد قرابتی ندارند. دو نیمکت آن سوتر، چهار پیرمرد مدتی با حرارت با هم صحبت می کنند و هر یک به سویی می رود.

دو نفر باقی می مانند؛ پیرمردی و مرد میانسالی. پیرمرد کاملا مخالف احمدی نژاد است و می گوید: « این آقا هم محله ای ما بوده. از جوانی می شناسیمش. ولی قبولش نداریم. »

اما مرد میانسال می گوید: « شما خیلی مسایل را در نظر نمی گیرید. فشارهایی را که روی او بوده، نمی بینید. » طرفدار احمدی نژاد است با اینکه « گرانی و مشکلات اقتصادی» را قبول دارد.

همان اولین روزهایی که گرانی اوج گرفته بود، احمدی نژاد از قصاب محله شان به عنوان مشاوران واقعی اقتصادی اش نام برد. در سال ۸۶، در جواب نماینده های مجلس که از گرانی گوجه فرنگی شکایت داشتند، با خنده گفت که بروند از محله او میوه بخرند؛ طعنه می زد که نماینده های مجلس در محله های بالای شهر زندگی می کنند با میوه های گرانقیمت. اما سیل خبرنگاران به نارمک و همین میدان ۷۲ روانه شد و آنها دیدند که رنگ گوجه فرنگی همه جا یکی است و قیمتش هم یکی. چند وقت بعد، همین ماجرا برای کل قیمت ها پیش آمد؛ احمدی نژاد که می خواست نگاه مردمی خود را نشان دهد، گفت در محله آنها قصابی زندگی می کند که مشاوره های اقتصادی را از او می گیرد.

دوباره خبرنگاران به میدان ۷۲ آمدند و البته قصابی ای ندیدند اما توانستند قیمت گوشت را از قصابی های خیابان « سمنگان» دربیاورند که با بقیه شهر یکی بود. در کل میدان۷۲، فقط یک میوه فروشی کوچک است با یک سوپر مارکت تعطیل و تخلیه شده. صاحب میوه فروشی دیگر عادت کرده است به حضور خبرنگاران و پرسیدن قیمت گوجه فرنگی و هر جوانی را با کوله پشتی می بیند، می گوید: « خبرنگاری؟ »

میوه فروشی ها و دیگر مغازه های محلی نه در خود میدان ها که در خیابان « سمنگان» واقع شده اند.

برای رسیدن از میدان ۷۲ به این خیابان، باید از کنار وانت های میوه فروشی گذشت. رانندگان این وانت ها هندوانه را مثل همه جا، کیلویی هزارتومان و سه کیلو کاهو را چهارهزارتومان می فروشند. آنها سر که بالا کنند، اولین جایی را که از خیابان سمنگان می بینند، مسجد جامع نارمک است؛ یکی از مهم ترین مساجد شرق تهران که بانیانش، مثل مدرسه کمال در همان نزدیکی، جمعی از ملی- مذهبی ها بوده اند و اولین نمازجمعه تهران را در دهه۴۰، آیت الله طالقانی در آنجا خوانده است. این مسجد، در دوران پس از انقلاب، مامن احمدی نژاد و خانواده اش بوده و او پس از ریاست جمهوری هم، گاهی برای رای دادن یا سخنرانی به آنجا آمده است.

احمدی نژاد از دوران نوجوانی در میدان های نارمک درس خوانده و کنکور قبول شده و به دانشگاه رفته است.

تعدادی از پیران اهل محل، نوجوانی او را به یاد دارند و در خاطرات آنها، فوتبال بازی کردن احمدی نژاد بیشتر به یادها مانده است. اما او در نارمک به دنیا نیامده؛ زادگاهش شهری است از توابع گرمسار در استان سمنان که از هشت سال پیش تا به حال، بسیاری از خبرنگاران داخلی و خارجی را به آنجا کشانده است.

از خانه ای که در آن به دنیا آمده، دیگر چیزی نمانده؛ تکه زمینی خالی است در انتهای کوچه « سرباز» در مرکز آرادان که حتی خبری از درخت توت بزرگ وسط حیاتش هم نیست. احمدی نژاد در سال های اول کودکی به تهران آمد.

پدرش، میرزا احمد، در میدان اصلی آرادان مغازه خواربارفروشی داشت و اهالی آرادان می گویند که به امانتداری معروف بوده و در ماه رمضان هم ختم قرآن توی خانه اش برپا. اما میرزا احمد مغازه را رها کرد و برای زندگی بهتر به تهران رفت و اجاره نشین شد. در تهران با برادر خانمش در یک آهنگری در خیابان سمنگان شریک شد.

پیژامه ۱۴هزارتومانی

مرد جوان شلوار جین به پایی روبه روی یکی از مغازه های خیابان « سمنگان» ایستاده است؛ بحث انتخابات که پیش کشیده می شود، می گوید: « یعنی می فرمایید دوباره برویم رای دهیم؟ » چند دقیقه که بحث ادامه پیدا می کند، می گوید: « خیلی معذرت می خواهم اما فکر نمی کنی این طرز فکر یک کم ساده لوحانه باشد؟ »

همسایه بغلی که کنارش ایستاده بود، از وقتی که بحث انتخابات پیش کشیده شد، رفت داخل مغازه و به بقیه همسایه ها با اشاره می گفت: « از روزنامه آمده اند اینجا و درباره انتخابات می پرسند. »

کاسب های خیابان « سمنگان» مثل هر محله دیگری، بازار کسادی دارند و بسیاری از آنها، مسوول این کسادی را احمدی نژاد می دانند. البته او موافقانی هم دارد

. در مجموع، نمی توان گفت که مجاورت با احمدی نژاد، تاثیر معناداری در اختلاف نظر ساکنان حوالی میدان ۷۲ نارمک، با بقیه شهروندان مناطق مرکزی تهران درباره سیاست های او ایجاد کرده است. حتی پیرمردهایی که روی یکی از میزهای شطرنج میدان ۷۳ – در شمال میدان ۷۲ – تخته نرد بازی می کنند و چند میز آن سوتر، پیرزنانی که گروهی سبزی پاک می کنند، نظری مانند بقیه مردم دارند؛ یکی می گوید: « به کسی که طرفداریش را می کند رای می دهم؛ به مشایی. » یکی می گوید: « اصلا رای نمی دهم. » یکی دیگر هم می گوید: « به کسی رای می دهم که کمی عاقل تر باشد، پول نفت را هدر ندهد و این همه گرانی درست نکند. »

قیمت های این محله همان است که در همه جای تهران دیده می شود: کباب کوبیده مخصوص سیخی دوهزارو۵۰۰تومان، موز کیلویی چهارهزارو۶۵۰تومان، تخم مرغ شانه ای هفت هزارو۵۰۰تومان، پسته کله قوچی کیلویی ۴۹ تا ۵۵هزارتومان، لپه باز کیلویی پنج هزارو۵۰۰تومان و لوبیاچیتی ۹هزارو۵۰۰تومان. همین قیمت های بالاست که باعث شده اقتصاد در این دوره از انتخابات ریاست جمهوری، نقش مهمی بازی کند

حتی برای ثبت نام در اعتکاف در مسجد جامع نارمک هم باید علاوه بر کپی شناسنامه و یک قطعه عکس، ۳۰هزارتومان به دفتر مسجد پرداخت.

گشتن در مغازه های محله احمدی نژاد، به معنی دیدن قیمت های بالا و حرص خوردن است. پدر و مادرهایی که سر ظهر، فرزندانشان را از مدرسه بازمی گردانند، علاقه ای ندارند به جز برای خرید احتیاجات ضروری، پشت ویترین ها بایستند.