شبهه افکنی در آتش به اختیار

ناصر ایمانی نوشت:

معتقدم که در مورد لفظ «آتش به اختیار» که در سخنرانی مقام رهبری از آن استفاده شده بیش ازآنکه «ابهام» یا «سوءتفاهم» از سوی افکار عمومی در فهم این لفظ دخیل باشد «سوءنیت» و«شبهه افکنی» و«اهداف سیاسی و جناحی» نقش داشته است. به بیان دیگر، برخی از جریانات سیاسی تلاش کردند تا بلافاصله پس از این سخنرانی با اهدافی که ذکر خواهد شد، افکار عمومی نسبت به این لفظ مشکوک کرده و آتش به اختیار را مساوی خودسری و رفتارهای فرا قانونی تعبیرکنند.

بطور طبیعی ، برای فهم هر کلمه و جمله‌ای باید به زمان و مکان و فضای بحث و مخاطبان و غیره مراجعه کرد تا منظور از آن جمله و کلمه فهمیده شود. در این مورد خاص، گوینده این لفظ، رهبری نظام است که مسوولیت اداره کلی حکومت بر عهده اوست و طبعاً با توجه به این مسوولیت گوینده و مراجعه به دیگر مواضع ایشان طی سالیان گذشته، می‌توان به خوبی متوجه شد که هیچ گاه رهبر یک نظام سیاسی، دستوری برای آنارسیسم در حکومت تحت فرمان خود نمی‌دهد زیرا نقض غرض است. ازسوی دیگر، موضوع سخنرانی نیز در زمینه مسائل فرهنگی و هنری بود و نه در زمینه امور سیاسی و اجتماعی .

مخاطبان نیز دانشجویان بودند که قشری فهیم و بصیرند؛ لذا تمامی جوانب موضوع برای برداشت طبیعی و عادی از لفظ آتش به اختیار مهیا بود؛ اما چرا اینقدر‌«اضطراب» و «نگرانی» در فضای مجازی برای این کلمه به وجود آمد؟ آیا واقعاً شبهه‌ای وجود داشت یا شبهه‌افکنی؟ تصور می‌شود یک جریان سیاسی در گرم کردن تنور این شبهات در افکار عمومی با اهداف زیر نقش داشته است؛

الف: می‌خواهند چنین القاء کنند که این سخنرانی، از آثار پس از انتخابات است و رهبری نظام با توجه به نتایج انتخابات و پیروزی‌های روحانی چنین دستوری را داده‌اند.

ب: می‌خواهند القاء کنند که خودسرها تحت فرمان رهبری هستند. آن‌ها که به قانون تمکین نمی‌کنند از رهبری خط می‌گیرند؛ در گذشته هم همین طور بوده است و خودسرها، بدون اذن اقدام به اعمال خودسرانه نمی‌کردند.

ج: می‌خواهند القاء کنند که خودسرها و بر هم زنندگان، تماماً از جناح مقابل هستند و جناح طرفدار دولت، اصلاً اقدامات خلاف قانون نمی‌کند وگروه فشار ندارد. البته آنها سال 88 را که کشور به آشوب کشیده شد، اقدامات خودسرانه نمی‌دانند و تمامی آنها را در چارچوب مطالبات مردمی می‌پندارند.