سیاست ورزی به سبک مسجد جامعی/ لبخند به پست دولتی عقب‌گرد از رای مردم!

 احمد مسجد جامعی در نامه ای خطاب به مهدی چمران، رییس شورای شهر تهران، انصراف خود را از سمت نمایندگی مردم تهران اعلام کرد. این انصراف در حالی صورت گرفت که مسجد جامعی از سوی رئیس جمهور به عنوان رئیس کتابخانه ملی معرفی شده بود.

احمد مسجد جامعی که در آخرین دور نمایندگی شورای شهر تهران با کسب 281 هزار و 548 رای از دو میلیون و هشتصدهزار شرکت کننده وارد شورای شهر تهران شده بود امروز و با صدور نامه ای چند خطی برای قبول پست اهدایی دولت، سمت نمایندگی مردم شهر تهران را را رها نمود.

این اقدام مسجد جامعی در حالی رخ داد که پیش از این شائبه های مختلفی در خصوص پذیریش مسئولیت دولتی در پیرامون وی رخ داده بود و در کشاکش انصراف علی جنتی(وزیر مستعفی فرهنگ و ارشاد) نام وی به عنوان یکی از گزینه های جدی وزارت ارشاد و فرهنگ اسلامی بر سر زبان ها افتاد.

زمان حضور احمد مسجد جامعی در شورای شهر هرچند بیشتر معطوف به در دست گرفتن ریاست شورای شهر با مهدی چمران گذشت اما با قبول دو بار شکست در انتخابات داخلی این شورا فعالیت خاصی از خود نشان نداد.

هرچند معصومه آباد یکی از اعضای شورای شهر تهران در زمانی انتشار لیست واگذاری املاک تعاونی شهر تهران اشاره کرده بود که مسجد جامعی یاشار سلطانی را می شناخته و از گزارش اولیه که در دست وی نیز بوده است اطلاع داشته است و با وجود مخدوش بودن نام افراد داخل لیست و تذکر وی برای اصلاح و حذف افراد هیچ واکنشی نشان نداده است.

نکته قابل تامل در رفتار سیاسی مسجد جامعی رها کردن سمت نمایندگی مردم شهر تهران و پذیریش یک پست دولتی است. حضور در کتابخانه ملی ایران که در میان سیاسیون به یکی از حیاط خلوت های دولت معروف است بیش از آنکه یک رفتار سیاسی فردی باشد ناظر به یک بینش کلی ناظر بر جریانی است که احمد مسجد جامعی در آن قرار دارد. پیش از این نیز سلطانی فر، حجت و نجفی نیز اقدامات مشابهی را انجام داده بودند.

با توجه به مشکلات اجتماعی مختلفی که شهر تهران با آن مواجه هست حضور مسجد جامعی در یک نهاد دولتی در واقع یک نوع اعلام ناتوانی از انجام وظایف محموله ای است که وی در قامت نمایندگی شورای شهر پذیرفته بود. لذا استعفا از نمایندگی که با رای مستقیم مردم انتخاب شده است و پذیریش پستی دولتی رویه ای نامطلوب است که می توان علت آن را هر چیزی غیر از منافع مردم دانست.

به هر حال کتابخانه ملی وزیر پرور است، اینکه چرا آقای مسجد جامعی ترجیج داده است به آنجا برود قابل تامل است، شاید وی با خود فکر کرده است که در شورای شهر و با وجود حضور مهدی چمران و عدم ریاست وی بهتر است که اساساً بازی سیاست را شیفت دهد و بیش از آنکه نماینده مردم باشد بهتر است نیروی دولت باشد چرا که در انتهای نمایندگی مردم او فقط یک نماینده است اما در نیروی دولتی بودن دورنمایی یک وزارت هست!

به هر حال مسجد جامعی طعم وزارت را چشیده و کتابخانه ملی نیز وزیر پرور بوده است!