خشم در مجلس، لبخند در آمریکا + تصاویر

 نطق جنجالی «محمدجواد ظریف» وزیر خارجه دولت روحانی در مجلس که روز یکشنبه گذشته و در پاسخ به انتقادات جواد کریمی قدوسی، نماینده مردم مشهد در مجلس ایراد شد، مورد استقبال گسترده جریانات دولتی و اصلاح‌طلب قرار گرفته است.

آنها صحبت‌های ظریف را به مثابه «پاسخ به دلواپسان»، «پاسخ به ابهامات»، «دیپلماسی تهاجمی ظریف در بهارستان» و «فریاد و خشم دیپلماسی» پنداشته و در رسانه‌های خود دست به استقبالی عظیم از رفتار وزیر خارجه دولت زده‌اند.

استقبالی که البته گویا نمی‌خواهد به روی دیگر سکّه رفتارهای ظریف اشاره کند...!

آنچه در ادامه می‌بینید، بخش‌هایی از همین استقبال گسترده است که رسانه‌های اصلاح‌طلب و دولتی از نطق ظریف در مجلس بعمل آورده‌اند:

منهای اینکه نطق ظریف از سوی مجلسیان، توهین به نمایندگان انگاشته شد و محمدجواد ظریف هم در توضیحاتی مکتوب پس از نطقش اینطور گفت که اگر توهینی کرده عذر می‌خواهد اما همانطور که اشاره کردیم، رفتارهای محمدجواد ظریف، در  قامت وزیر خارجه دولت یازدهم، روی دیگر و البته رویه سؤال برانگیزی هم دارد که در حجم هیاهوی رسانه‌های دولتی و اصلاح‌طلب کتمان شده است.

آن رویه دیگر نیز، رفتار سراسر لبخند و پیاده‌روی و زانو زدن ظریف در خارج از ایران و البته رفتار سرد و گاه همراه با پرخاش و توهین و عصیان او در داخل ایران است.

رسانه‌های جهان و ایران، تقریباً هیچ سند یا فکت متقنی را از «خشم انقلابی» و یا «دیپلماسی تهاجمی» ظریف در خارج از کشور به یاد ندارند و فقط آنچه در این زمینه موجود است، گفته‌هایی از چند مقام و یک زن آمریکایی است که مدعی شده‌اند صدای فریادهای ظریف را گاهی از درون یک اتاق شنیده‌اند.

اما به جای آن اسناد ناموجود، حافظه رسانه‌های جهانی و ایرانی پر است از اسناد لبخندها، مصافحه‌‌ها، پیاده‌روی‌ها و دست‌هایی که انگار از سوی ظریف به سمت مقامات این کشور و آن کشور دراز شده است.

رفتارهایی که گاه حتی به زانو زدن ظریف در مقابل یکی از مقامات عربی نیز کشیده شده و کسی پاسخ قانع‌کننده‌ای درباره آن به افکار عمومی ایران نداد.

آنچه در ادامه می‌بینید، اسنادی از همین رفتارهای خارجی ظریف است که حکماً نمی‌توان در لابه‌لای آنها اثری از دیپلماسی تهاجمی و یا خشمی که ظریف در روز یکشنبه گذشته بر نمایندگان منتقد مجلس روا داشت، پیدا کرد:

نطق یکشنبه گذشته البته اولین برخورد هیجانی ظریف نبود.

او یک بار دیگر و در پاسخ به یک نماینده دیگر نیز اعتراضات تندی را مطرح کرده بود که منهای درست یا غلط آنها اما نظیرشان را هرگز نمی‌توان در رفتارهای خارجی «آقای دیپلمات» پیدا کرد..

برای مردم و افکار عمومی این مسئله به شدت جای سؤال دارد که چرا باید اسناد تبلور دیپلماسی تهاجمی و خشم وزیر خارجه یک دولت را فقط در پشت تریبون مجلس شورای ببینند و برای دیدن لبخند آقای وزیر فقط باید منتظر باشند که هواپیمای حامل او از مرز ایران خارج شود.