پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- امیر مسروری- یک: در این چند وقتِ تمام مسائل و موضوعات جهان اسلام مربوط شد با مبارزه علیه تروریست و مشکلات موجود در یمن و عراق و سوریه و بحرین و مصر و تونس و لیبی و هیچ جایی برای فلسطین نماند. تمام تلاش شصت ساله عادی سازی روابط غرب با مسلمانان و میانجی گری صلح میان دولت جعلی اسراییل و کشورهای منطقه صرفاً برای فراموشی موضوع فلسطین بود که متاسفانه این مساله فراموش شد. جمهوری اسلامی ایران سردمدار شعار مبارزه با اسراییل در جهان است اما حداقل سه سال است نه در دیپلماسی رسمی و نه در دیپلماسی عمومی چیزی ملموسی نشان نداده و یک تنه رهبر معظم انقلاب تراز اصلی انقلاب اسلامی را حفظ نمود. باور کنیم وقتی همه دنبال چانه زنی سیاسی خود در داخل بودند و کارکرد برجام را بررسی می‌کردند رهبری سخن از آینده نزدیک نابودی رژیم اشغالگر قدس   داده است. زمانی که همه با آمریکایی‌ها عکس یادگاری می‌گرفتند این رهبری بود که راهبرد هجومی در عین حال دفاع پیشگیرانه تسلیح کرانه باختری را ارائه داد تا افکار عمومی دنیا بداند عکس‌های یادگاری همراه با خنده غربی‌ها با دیپلمات‌های کشورمان موضوع مقاومت را از میز جمهوری اسلامی ایران خارج نمی‌کند و به هیچ وجه قرار نیست جمهوری اسلامی ایران اسیر فرعی سازی های مختلف باشد. شاید در سوریه و عراق و لبنان شهید دادیم و مقاومت در یمن تحت فشارهای مختلف سیاسی و تجاوز سعودی است و کشورهای حامی عربستان در کنفرانس سادمان همکاری‌های اسلامی به تصویب قطعنامه‌ای علیه مقاومت گام بر می‌دارند اما همه اینها ذیل موضوع تغییر دشمن مسلمان از اسراییل به یک دشمن داخلی است. غربی‌ها می‌دانند تمام سرنوشت صهیونیست‌ها به ایجاد موج اختلاف افکنی میان امت اسلامی مربوط است و اگر درست تحلیل نشود خسارت‌های فراوانی به این حفاظتشان وارد می‌سازد برای همین از هر نوع تشددی دفاع می‌کنند.

دو: چند ماه قبل بود خبری بر روی خروجی رسانه‌های مختلف دنیا قرار گرفت. بازگشت انگلیس بعد از چند دهه به خلیج فارس! به نگاه اول آنان دوباره به منطقه بازگشتند اما کیست که نداند این روباه مکار سیاست نیرنگی جدید در آستین دارد. دولتی که در نفوذ و شبکه سازی برای تغییر نظام‌های سیاسی چنان ماهر است که می‌تواند ضربات مهلکی به کشورهای مسلمان وارد نماید. انگلیسی‌ها تجربه سایس- پیکو دارند و می‌دانند اگر قرار است تغییری در این جغرافیای سیاسی رخ دهند آنها هستند که باید دوباره دست بکار  شوند. متاسفانه نقش انگلیسی‌ها در فرایند فرعی سازی موضوعات مختلف در منطقه دیده نمی‌شود. آنها همچون رفیقشان شریک جزم کشتار مردم هستند اما اتوکشیده در مجامع سیاسی حاضر می‌شوند و از دمکراسی دفاع می‌کنند. دریغ از اینکه یک بار نظام سیاسی سعودی را محکوم کرده باشند نبایستی در یمن و بحرین آن جنایت ها را کند. دریغ از مطرح کردن یک انتقاد علیه صهیونیست‌ها. انگلیسی‌ها خوب می‌دانند اگر موضوع فلسطین فراموش نشود بحران به داخل جزیره سبز کشیده خواهد شود.بزرگ‌ترین تظاهرات تاریخ انگلیس در حمایت از فلسطینی‌های ساکن غزه در جنگ اخیر ۵۱ روزه برگزار شده است. موضوعی که هر دولتی را وادار می‌کند برنامه ریزی مناسبی نسبت به حل این تهدید امنیت ملی خود، داشته باشد.

سه: اوضاع فلسطین اصلاً خوب نیست. مقدمات انتفاضه سوم در کرانه باختری شکل گرفته است. در غزه گروه‌های مقاومت آمده یک دفاع دیگر هستند و می‌بینند تحرکات صهیونیست‌ها بیش از گذشته شده و قادرند دوباره علیه این منطقه تخاصمی جدید داشته باشند. عربستان بازیگر شده تا در  افکار منطقه ایران را دشمن اسلام و اعراب معرفی کند و در داخل کشورمان همسو با او عده‌ای دیگر این کشور را به عنوان دشمن اصلی جای زدند. آنچه مهم بوده و هست غیر فعال بوددن دیپلماسی رسمی کشورمان نسبت به این اوضاع و فرایندهای مختلف منطقه‌ای است. چگونه می‌توان پذیرفت ایران علمدار مقاومت اسلامی است اما نهادهای رسمی‌اش فاقد چنین کارکردی باشند. باید تغییرات در سطح این نهادها زودتر رخ دهد. در افکار عمومی منطقه این‌طور تصویر سازی شده (که عمدتاً توسط آمریکایی‌ها  بوده) جمهوری اسلامی ایران به صلح با غرب بیش از مقاومت علاقه دارد و این کشور با آمریکایی‌ها بسته است و فلسطین معامله  شده است. اگر نگاهی به سخنان غربی‌ها و حتی مسئولان آلمانی (به عنوان یکی از اعضای پنج به اضافه یک) داشته باشیم خواهیم دید غرب چه برنامه‌ای برای افکار عمومی منطقه دارد 

آنچه می‌تواند  مذاکرات در افکار عمومی منطقه را از تهدید به فرصت تبدیل کند تهاجمی شدن ادبیات جمهوری اسلامی ایران نسبت به اسراییل است.

جمهوری اسلامی ایران رهبر معظم انقلاب فلسطین لیبی مصر