چرا جواد ظریف چهره سال ۹۴ است؟

سالی که گذشت سال جابه جایی بسیاری از رکوردها بود؛ رکورد طولانی ترین مذاکره پیوسته پشت درهای بسته، رکورد طولانی ترین مذاکره خارج از کشور، رکورد لغو یک باره ۵ قطعنامه شورای امنیت، رکورد خروج از شورای امنیت بدون جنگ، کودتای نظامی یا تغییر رژیم، رکورد لغو یکباره کلیه تحریم های اقتصادی که در طول بیش از یک دهه علیه کشور به تصویب رسیده بودند. 

دوران دوری و سکوت

ظریف حدود شش سال کاملا از صحنه سیاسی دور بود و با پیروزی احمدی نژاد به حاشیه رانده شد، اما در تمام این سالها همه تلاش ها برای انجام یک مصاحبه با او هم بی فایده بود. در شرایطی که ظریف از همان ابتدا می دانست مسیر پیش روی کشور با مدیریت احمدی نژاد به ناکجاآباد می رود، در مجامع عمومی سکوت کرد و ترجیح داد از چنین فضایی در جهت رقابت های سیاسی بهره نگیرد و تمامی انتقادات و نقدهایش را محرمانه و در جلسات خصوصی به گوش مقامات عالی و ارشد نظام برساند. 

جواد ظریف اساسا چارچوب متفاوتی برای خود تعریف کرده و نمی خواهد وارد رقابت های سیاسی داخلی شود. ظریف با درکی صحیح از استلزامات جایگاهی که در آن قرار دارد، قالبی فراجناحی و فراحزبی برای خود تبیین کرده است. رصد اقدامات و رفتارهای او نشان می دهد، ظریف از جایگاه وزارت خارجه نه برای پیشبرد اهداف شخصی و سیاسی که برای به نتیجه رساندن قالبی که برای یک وزیر خارجه در نظام جمهوری اسلامی تعریف شده گام بر می دارد.

کاری که در تاریخ جمهوری اسلامی بسیار کم سابقه است. 

شهردار در فکر ریاست جمهوری، به وضعیت خیابان ها و ترافیک شهر می پردازد، مسئول مذاکرات هسته ای، با رویای پاستور به گفتگوهای هسته ای می رود، بهارستان نشینان با اندیشه ترفیع جایگاه سیاسی به پارلمان می روند و کمتر پیدا می شوند کارگزارانی که با هدف آنچه برایشان در آن جایگاه خاص تعریف شده، اقدام کنند. 

ایران بیش از اینها به ظریف بدهکار است. قفلی که بازنشدنی می نمود را او در کمتر از یکسال باز کرد. گره هایی که در هشت سال پیچیده و پیچیده تر شده بود، را این حقوقدانِ دیپلمات با صبر و تدبیر و البته تخصص گشود. 

دیپلماتی که تنها اندیشه اش اعتلای نام ایران در مجامع بین المللی است. سال ۱۳۹۴ و نام محمد جواد ظریف همیشه با هم عجین خواهند ماند و در تاریخ ایران، آنچه این دیپلمات ورزیده با همراهی یارانش انجام داد، ماندگار خواهد ماند.