به گزارش پارس به نقل از (ایسنا) ، در این مقاله که در سال ۱۹۴۵ منتشر شده، به توصیف چگونگی دستیابی کارشناسان فنی ارتش آمریکا به این حقیقت پرداخته که دانشمندان آلمانی بطور جدی برای ساخت یک سلاح خورشیدی برنامه ریزی کرده بودند.

در این طرح، از یک آینه غول پیکر برای تمرکز نور خورشید بر روی هدف استفاده می شد؛ همانطور که کودکان از ذره بین برای تولید آتش بهره می برند.

این آینه بزرگ مداری به تمرکز پرتوهای خورشیدی بر روی یک نقطه سوزان در سطح زمین می پرداخت.

بر اساس این مقاله، ارتش آلمان قصد داشت از چنین آینه ای برای سوزاندن یک شهر یا بجوش آوردن بخشی از اقیانوس استفاده کند.

این ایده در سال ۱۹۲۳ به ذهن هرمان اوبرت، دانشمندان مشهور موشکی آلمان رسید. با هزینه برآورد شده سه میلیون مارک و ۱۵ سال زمان ساخت، هدف اصلی این آینه فضایی ارائه نور خورشید به مردم زمین بر حسب تقاضا بود. اما اوبرت بعدها آنرا به عنوان یک سلاح نهایی توصیف کرده بود.

در سال ۱۹۴۵ هنگامی که نیروهای پیروز متفقین شروع به وارسی برنامه های جنگی بدست آمده کردند، مشخص شد که نازیها طرحهای اوبرت را ارتقا بخشیده و به دنبال امکان ظهور رایش سوم با ساخت یک سلاح آینه در مدار ۳۵.۷ هزار کیلومتری زمین بودند.

جزئیات این سلاح خورشیدی مجددا پس از بررسی آن توسط کارشناسان ارتش آمریکا تشخیص داده شده و در انجمنهای اینترنتی قرار گرفت.

مجله لایف بر این باور بود که این آینه با بخشهای از پیش مونتاژ شده در مدار قرار می گیرد. همچنین این فناوری از یک ایستگاه فضایی سرنشین دار از حفره های ۹ متری که موشکهای تدارکات در آنها وارد شده، باغهای آبکشت برای ارائه اکسیژن و ژنراتورهای انرژی خورشیدی برای تامین برق برخوردار بود.

هنگامی که این آینه در مدار قرار بگیرد، موشک اصلی این پروژه شش کابل را از قرقره آزاد می کند.

آلمانی ها تنها قومی نبوده اند که به بهره برداری از نیروی خورشید فکر می کردند. در سال ۱۹۹۹ روسها یک طرح را معرفی کردند که از یک آینه برای بازتاب نور خورشید به زمین در طول زمستان استفاده می کرد.

آلمان اقیانوس انرژی خورشیدی برق ذهن زمستان زمین فناوری کودکان نور خورشید