انشقاق در درون، وحدت در رسانه / اصلاحات به چه سرانجامی رسیده است؟

پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- بهادر میر متقی- با روی کارآمدن دولت روحانی در انتخابات یازدهم و پیروزی بر رقبای دیگر خود، هر روز اصلاح طلبان وانمود می کردند انصراف عارف و سرازیر شدن رای اصلاح طلبان موجب پیروزی حسن روحانی شده است و روحانی از پایگاه اجتماعی عارف توانست بر کرسی ریاست جمهوری بنشیند!

از آن بالاتر تصورات جریان منتسب به آقای هاشمی است که عدم تایید صلاحیت وی و سرانجام حمایت او از حسن روحانی را نشان پیروزی انتخابات می دانند و متصورند چون هاشمی رای بالایی داشت! تایید صلاحیت نشد. تصورات این جریان به اینجا ختم نمی شود و سهم خواهی های مختلف اصلاح طلبان از دولت یازدهم کار را به جایی رساند که دوران عبور از روحانی سریعتر از هر ممکنی به وقوع پیوست. کلید واژه های رحم اجاره ای، روحانی دولت اصلاحاتی نیست و از این دست آن قدر زیاد شد که دبیر سرویس سیاسی روزنامه ی آرمان روابط عمومی، روزنامه ی منتسب به خانواده ی هاشمی، در یادداشتی به تبیین این افتراق پرداخت و با تیتر بزرگ مسئله ی دوران عبور از روحانی را تذکر داد!

در چنین شرایطی که اصلاحات هر روز با مصاحبه های مختلف این طور القا می کنند، جریان مقابل اقتدار گرا و یا فاقد پایگاه اجتماعی هستند و نمایندگان مجلس نهم، نمایندگان یک پنجم! یا اقلیت یک شهر بوده و نمی توان آنان را برآیند جامعه دانست، روزنامه ی بهار از حامیان عارف در انتخابات ریاست جمهوری و ارکان غیر رسمی حزب مشارکت دو، در مصاحبه ای با یکی از فعالان فتنه و بازداشتی های سال 88 یعنی فیض الله عرب سرخی عضو شورای مرکزی حزب مجاهدین انقلاب اسلامی به نکاتی اشاره می کند که جای بسی تامل است. هر چند عرب سرخی می گوید اصلاحات در قالب حزب جای ندارد و همچون دیگر اصلاح طلبان معتقند طرف مقابل فاقد پایگاه اجتماعی است اما مسئله ای را بیان می کند که جای بسی تامل است! وی در این مصاحبه گفت : « جمع آرای دکتر عارف و دکتر روحانی در آخرین نظر سنجی ها 10 روز قبل از انتخابات حدود بیست درصد بود »(1)

این بیان کاملا برخلاف همان صحبت ها و تیترهای اصلاح طلبان است و نشان می دهد برخلاف بزرگنمایی که عادت رسانه های اصلاح طلب است، این جریان پایگاه اجتماعی میلیونی و یا قوی ندارند و این خود بزرگ بینی است که گهگاه شاهد بازی های سیاسی و ادعاهای گران و یا باید گفت قمپز درکردن های سیاسی هستیم.

در واقع اصلاح طلبان با تغییر شعارها و حمایت  از شخصی همچون حسن روحانی که تا قبل از انتخابات 92 فردی بود با مشخصاتی همچون  ثابت قدم و مقابله کننده با فتنه ی 78، از اعضای سابق جامعه ی روحانیت مبارز و از همه مهمتر روحانی سخنران و سرشناس، سو استفاده کردند. مطهره شفیعی از فعالان سیاسی اصلاح طلب در این باره به نکات مهمی در یادداشت خود اشاره دارد : « اصلاح طلبان به خوبی واقف هستند که رقیب پیش از دولت یازدهم اجازه فعالیت سیاسی به آنها نمی داد و از هر راهی سعی در کنار زدن آن ها داشت اما شعار روحانی که همان اعتدال بود آنها را با قدرت به عرصه سیاست بازگرداند؛ به عبارتی « اعتدال» رمز بازگشت اصلاحات بود » (2) با این جملات چه چیزی باقی می ماند مگر اینکه مردم فهمیدند پشت پرده ی اصلاحات چیست و با تغییر شعار سعی نمودند گذشته ی اصلاحات فراموش شود. اگر واقعا اصلاحات میلیونی است و بدنه ی این جریان فراگیر! چه نیازی بود تغییر شعار دهند و متمسک به سر دادن شعار اعتدال شوند! چرا عارف انصراف داد و چه موضوعی موجب شد، اصلاح طلبانی همچون شفیعی و دیگرروزنامه نگاران اصلاحات به این جمع بندی برسند، اگر روحانی نبود اصلاحات نمی توانست به رای مردم دست یابد و به قدرت بازگردد؟!

آنچه قابل تامل است خودبزرگ پنداری، ما همه هستیم و نفی مردم سالاری دینی در بخش قابل توجهی از بدنه ی فکری اصلاح طلبان است که می رود اگر دوباره همچون 88، جریان مقابل پیروز شود مسیر مردم سالاری به تقابل و دو قطبی سازی سوق دهند. البته حسن روحانی نسبت به این موضوع آگاهی دارد و امید است در این دام خطرناک نیفتند.

اصلاح طلبان که متوجه شدند بدون روحانی نمی توانند به بدنه ی سیاسی کشور بازگردند و پایگاه اجتماعی از دست داده ی پس از فتنه هیچ وقت سکوت آنان را قبول نمی کند، منتظرند شعارهای روحانی هر روز جنبه ی بیشتری بگیرند و از برجام و موضوعاتی از این دست چنان بزرگ نمایی کنند تا واقعیت های سیاسی به نظر افکار عمومی نرسد! هراس دولت از نقد هم برای چنین موضوعی استوار است.

حال باید منتظر بود و دید اصلاح طلبانی که مشخصا از نوشته ی روزنامه ی آرمان، عبور از روحانی را با نفی احزابی همچون اعتدال و توسعه  به دبیرکلی نوبخت، معاونت رئیس جمهور و ناراحتی عارف از انتخابات دنبال می کنند تا کجا می توانند در رسانه  وجهه ی وحدت را حفظ کنند و نشان ندهند افتراق دارند. افتراق اصلاح طلبان از زمانی شروع شد که خودهمه پنداری موجب انصراف عارف و تشکیل بنیاد امید ایرانیان و کناره گیری از بنیاد باران شد. باید منتظر بود و دید چه سرنوشتی در طالع اصلاح طلبان نوشته شده است.

1)    25/8/94

2)    25/8/94 – روزنامه ی آرمان