به گزارش پارس به نقل از ایسنا، هنگامی که سناتورهای آمریکا در تاریخ 11 سپتامبر 2015 که یک روز مهم برای آمریکایی‌ها به حساب می‌آمد نتوانستند به اجماع 60 رای برای مخالفت با برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) در کنگره آمریکا دست یابند یک چراغ سبز برای برجام بود که در 14 ژوییه ایران و قدرت‌های جهانی بر سر آن به توافق رسیدند.

چند روز پس از این مساله مارک پونتیو، نماینده جمهوری‌خواه کنگره آمریکا در نامه‌ای خطاب به جان کری، وزیر امور خارجه این کشور نوشت: از آن‌جایی که همه گروه‌ها و احزاب سیاسی در آمریکا پای برجام را امضا نکرده‌اند بنابراین وزیر امور خارجه و هم‌فکرانش نباید کار را به نفع خود تمام شده ببینند زیرا برجام توافقی شکننده است و اگر دادگاهی در آمریکا بخواهد بندی از آن را مورد سوال قرار دهد از لحاظ حقوقی قادر به انجام این کار است.

امریکن تینکر در ادامه گزارش داد: البته قضیه به همین سادگی‌ها هم نیست که این نماینده جمهوری‌خواه مخالف برجام گفته است. چرا که براساس بند 18 برنامه جامع اقدام مشترک مهر تاییدی که شورای امنیت بر برجام می‌زند به معنای لزوم اجرای آن به طور کامل است و دیگر هیچ کشوری نمی‌تواند آن را نقض کند.

شورای امنیت سازمان ملل بر همین اساس در تاریخ 20 ژوییه قطعنامه 2231 را ذیل بند هفتم به اتفاق آرا تصویب کرد.

این پایگاه خبری تحلیلی در ادامه درباره قطعنامه 2231 شورای امنیت نوشت: ماهیت این قطعنامه با همه قطعنامه‌های مشابه شورای امنیت تفاوت دارد. زیرا این قطعنامه حساس و فنی به سرنوشت برخی قطعنامه‌های دیگر دچار نشد و کاملا در محیطی آرام به تصویب رسید. به علاوه این که مخالف چندانی هم نداشت. حتی در جریان تصویب این قطعنامه کنگره آمریکا خواستار آن نشده بود که پیش‌نویسی از قطعنامه 2231 را ببیند.

قطعنامه 2231 یک قطعنامه طولانی 104 صفحه‌ای است که در ضمیمه اول خود به مسائل مربوط به بیانیه پرداخته و در ضمیمه دوم به مسائل مربوط به محدودیت غنی‌سازی و برنامه موشک‌های بالستیک ایران پرداخته است. بنابراین در این قطعنامه و در مفاد شماره 25 و 41 به طور آشکارا به این مساله اشاره شده است که سخت‌ترین ساز و کار نظارتی بر فعالیت‌های هسته‌ای ایران و اطمینان یافتن از ماهیت صلح آمیز برنامه هسته‌ای این کشور طبق برجام انجام خواهد شد.

بنابراین این سند که تاکنون کسی آن را امضا نکرده است یک قانون بین‌المللی الزام آور برای 193 کشور عضو سازمان ملل است که شامل ایران می‌شود. قطعنامه 2231 شورای امنیت سازمان ملل در حقیقت یک محافظ زرهی برای برجام محسوب می‌شود که هیچ موشکی از کنگره قادر نیست به آن نفوذ کند.

در حال حاضر کار بررسی برجام در کنگره آمریکا به پایان رسیده و مجلس ایران هم به‌زودی نظرش را درباره آن اعلام خواهد کرد و زمانی که 90 روز مهلت بررسی برجام به پایان برسد که به احتمال زیاد پیش از پایان ماه اکتبر (ماه جاری میلادی) خواهد بود این توافق وارد مرحله اجرا می‌شود.

براساس توافق هسته‌ای ایران و گروه 1+5 آژانس بین‌المللی انرژی اتمی باید پایبندی ایران به تعهدات مرتبط هسته‌ای‌اش آن گونه که در برجام تعیین شده است را تایید کند و در مقابل تحریم‌های مرتبط هسته‌ای ایران نیز برداشته خواهند شد. تحریم‌هایی که هم شامل تحریم‌های آمریکا و اروپا و هم شامل تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل می‌شود.

به گزارش امریکن تینکر در این میان تنها مساله‌ای که برای غربی‌ها تاحدودی نگرانی ایجاد کرده تمایل ایرانی‌ها برای پیگیری کردن کار توسعه و تولید موشک‌های بالستیک است و حتی عباس عراقچی، معاون وزیر امور خارجه ایران ماه گذشته در یکی از گفت‌وگوهایش تاکید کرد که اگر ایران بخواهد برحسب منافعش توسعه برنامه موشک بالستیکش را انجام دهد این ارتباطی با برجام ندارد و در واقع نقض این توافق محسوب نمی‌شود. اکنون باید دید روند اجرایی‌شدن برنامه جامع اقدام مشترک چگونه خواهد بود. توافقی که بعد از تصویب در مجلس ایران و تایید پایبندی ایران به تعهداتش توسط آژانس بین‌المللی انرژی اتمی اجرا می‌شود.

این پایگاه خبری تحلیلی در پایان نتیجه‌گیری کرد بنا بر این ارتباط میان برنامه جامع اقدام مشترک و قطعنامه الزام‌آور 2231 شورای امنیت نشان می‌دهد که برجام یک توافق بین‌المللی است که بیش‌تر وابسته به یک قرارداد است نه یک توافق اجرایی آن گونه که دولت باراک اوباما، رییس‌جمهور آمریکا از آن صحبت کرده بود. این موضوع کاملا خلاف موضوع حساسی است که کنگره اتخاذ کرده بود.

انرژی ایران شورای امنیت گروه ۱ ۵ هسته ای