پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- نبي شريفي- ترکيه در يک قرن اخير همواره در پي نزديکي به اروپا بوده است. اين را مي توان در تصميمات آتاتورک براي بازسازي قدرتي که با سقوط عثماني از بين رفت، ديد. 
ترکيه با ديدن صنعت هاي نو پديد و اقتصاد پويا در کشورهاي همسايه غربي خود طي سالهاي متمادي احساس حقارت مي کرده و آرزوي پيوستن به قاره سبز راداشته است.

حال آنکه پس از پيدايش حزب عدالت و توسعه و رشد اقتصادي چشمگير، اين کشور تلاش داشته با رساندن اقتصاد خود به استاندارد اتحاديه اروپا عضو اين سازمان شود. مرزهاي آزاد، کاهش هزينه هاي گمرکي، صادرات و واردات گسترده، حضور در پيمان هاي امنيتي همه جزو دلايل ترکيه براي محقق کردن رويايش بوده است. اما حزب عدالت و توسعه با وجود اصلاحات اقتصادي با چالشي جدي مواجه بود. اتحاديه اروپا کشوري با حاکميتي اسلامي (حتي تظاهري) را در آغوش خود نمي پذيرد.

همين دليل بود که باعث شد اردوغان سياست خارجي اش را تغيير دهد و در پي تعريف نقشي جديد از ترکيه در منطقه و جهان بر آيد. حمايت از تروريست ها در سوريه هدفي پوچ بر همين مبنا بود. اما اکنون با شکست انتخاباتي اخير اردوغان همه چيز در حال تغيير است و اروپا پالس هايي را براي آنکارا مي فرستد؛ پالس هايي که شايد جهت دهي حکومت ائتلافي آينده ترکيه را نيز تعيين کند.

اتحادیه اروپا استاندارد اقتصاد ترکیه جهان رشد اقتصادی سوریه سیاست خارجی کاهش هزینه واردات