روایت مرحوم آیت‌الله فاضل‌لنکرانی از زهد امام

به گزارش پارس به نقل از فارس، در کتاب «پابه پای آفتاب» گفته‌ها و ناگفته‌ها از زندگی امام خمینی(ره) گفتاری از حضرت آیت‌الله العظمی محمد فاضل لنکرانی درباره امام آمده است.

امام - قدس سره الشریف -زاهدی کامل بودند. با اینکه ده‌ها سال، مبالغ هنگفتی در اختیار ایشان قرار می‌گرفت، هرگز نه در زندگی مادی خودشان بهبودی حاصل شد، نه در زندگی مادی پسرشان حاج‌آقا مصطفی.

هنگامی که حضرت امام در نجف تشریف داشتند، من چندین بار به عتبات مشرف شدم. در نجف با حاج آقا مصطفی زیاد رفت و آمد می‌کردم و ایشان هم گاه گاه مرا به ناهار و شام دعوت می‌کردند.

روزی از ایشان پرسیدم: «شنیده‌ام شما از آقایان دیگر هم شهریه می‌‌گیرید این کار چه ضرورتی دارد؟ مگر شما نیازی دارید؟»

ایشان با تبسمی گفتند: «پدرم فقط مخارج متوسط زندگی مرا می‌پردازد، مثل مخارج غذا و اجاره‌خانه. اما من به کتاب هم نیاز دارم و برای خریدن آن پولی ندارم. برای همین مجبورم که شهریه مراجع دیگر را نیز بپذیرم.»

من از این ماجرا بسیار متعجب شدم. تعجب من بعدها وقتی بیشتر شد که وصیتنامه حاج آقا مصطفی را هم دیدم. در این وصیتنامه، ایشان وصی خود را پدر بزرگوارشان قرار داده بودند. این مطلب حکایت از نوعی الهام می‌کند. گویا ایشان از پیش می‌دانستند که قبل از امام خمینی (ره) از دنیا می‌روند.

در آن وصیتنامه، حاج آقا مصطفی نوشته بودند:«من از مال دنیا هیچ چیز ندارم، نه مالی، نه خانه‌ای، نه باغی، نه زمینی..» توجه به این نکته بسیار مهم است که پولی که حضرت امام در اختیار داشتند به خصوص در این اواخر بسیار زیاد بود شاید شهریه‌ای که در هر ماه به حوزه‌های مختلف می‌دادند، حدود صد میلیون تومان بود، ولی هرگز ذره‌ای از این پول، در زندگی خصوصی ایشان مصرف نشد.

امام تنها از نذرهای که مردم از سر علاقه و ارادت نذر ایشان می‌کردند، استفاده می‌کردند.

به نظر من، صورت و فهرست اموالی که حضرت امام از دارایی خود تهیه کرده و به شورای عالی قضایی داده بودند و در روزنامه‌ها نیز منتشر شد برای ما سندی است از داشتن رهبری که می‌توانیم به آن افتخار کنیم اموال شخصی حضرت امام محدود می‌شدند به خانه‌ای مخروبه و قدیمی در قم و یک قطعه زمین موروثی از پدرشان تمام اثاثیه منزلشان هر چند بسیار اندک بودند به همسرشان تعلق داشت.

ایشان همچنین مشخص کرده بودند که پول‌هایی که در بانک به نامشان وجود دارد، همه سهم امام است؛ و بر حسب وصیتشان، این پول‌ها در اختیار شورای مدیریت حوزه علمیه قم قرار گرفت تا شهریه‌ای که به طلاب می‌دادند، به همان شکل و مقدار ادامه پیدا کند.

امام به معنای واقعی کلمه زاهد بودند، اما سعی می‌کردند که ظاهرشان این صفت را نشان ندهد. در این مورد تا جایی پیش می‌رفتند و ظاهر امر را به گونه‌ای جلوه می‌دادند که زهد ایشان بروز نمی‌کرد.

حضرت امام (ره) زاهدی بودند که زهدشان آشکار نبود؛ یعنی هیچ وقت در انظار لباس بد نمی‌پوشیدند. اگر به بیرونی ایشان می‌رفتید، ملاحظه می‌کردید که فرش‌های خوب را در آنجا انداخته‌اند و فرش‌های دیگر را در اندرونی.

در واقع، حضرت امام سعی می‌کردند که ظاهری عادی داشته باشند و بیشتر به درون خود می‌پرداختند این بالاترین مقامی است که انسان می‌‌تواند در زهد به دست آورد. همچنین بد نیست اضافه کنم که حضرت امام خمینی رضوان الله تعالی علیه- در زندگی خصوصی خود، هرگز به اندازه سرسوزنی مرتکب اسراف و تبذیر نشدند.