اگر خودتان را جاي طرف‌هاي غربي مذاكرات (خصوصا آمريكا) بگذاريد، به چه توافقي رضايت مي‌دهيد؟

كدام عاقلي است كه در اين جايگاه براحتي قبول كند كه قطعنامه‌اي در شوراي امنيت صادر نمايد تا قطعنامه‌هاي تحريمي قبلي را (كه براي وتو نشدن هركدامشان به روسيه و چين باج داده) ملغي نمايد؟

از اين منظر جمهوري اسلامي حكم متجاوز، متخاصم و اخلال‌گري را دارد كه پرونده‌اش به روال طبيعي باز نمي‌گردد مگر به شرط تنبيه! 

نمايندگان ايران در مذاكره، دنياي پس از توافق را اينگونه تصوير كرده‌اند كه ايران شرايطي خواهد داشت همچون ژاپن. (نيويورك تايمز هم همين حرف را زده بود) وقوع اين خيال خوش، به خودي خود منعي ندارد، اما ممكن نيست سركشي‌هاي قبلي ايران تاواني نداشته باشد.

لذا

پذيرش پروتكل‌الحاقي كف خواسته‌هاي ايالات متحده است. دعواي زرگري كنگره و اوباما هم خلاصه مي‌شود در اينكه؛ به كم قانع نشو! و صدالبته نخواهند شد.

يقه را وقتي رها خواهند كرد كه زيريك‌خم را گرفته باشند.