کار بر روی لایحه مدیریت شهری جدی شد

به گزارش پارس ، علی نوذرپور در گفتگو با مهر با بیان این که کارشناسان و صاحب نظران می توانند انتقادهای و نظرات خود را در خصوص لایحه مدیریت شهری اعلام تا در روند بررسی این لایحه موارد پیشنهادی آنها نیز بررسی شود گفت : در حال حاضر برای بررسی بخش های مختلف این لایحه ۶ کارگروه ویژه در کمیسیون ویژه تهران و کلان شهرها تشکیل شده است و بخش های مختلف آن در حال بررسی است .

وی با بیان این که بررسی تجارب جهانی حکایت از کاربرد مدلهای گوناگون مدیریت شهری دارد. مدلهایی با تعاریف، ویژگی ها و چارچوب های نهادی و قانونی مشخص در کشورهای مختلف اجرا شده است گفت : در ایران رایج ترین مدل مدیریت شهری، مدل «شورا- مدیر شهر» بوده است که تحقیقات انجام شده نشان می دهد که این مدل دارای ضعف های اساسی است .

نوذرپور با بیان این که محدود بودن وظایف نهادهای مدیریت شهری برخی از مشکلات این مدل است گفت :یکسان بودن مدل اداره امور شهر در تمام شهرهای کشور،ضعف مکانیسم های نظارت و تعادل بخشی در تنظیم رابطه شورا و شهردار،عدم شکل گیری شورا های محله ای و منطقه ای زیر مجموعه شوراهای شهر از دیگر ضعف های نحوه مدیریت کنونی است .

وی با بیان این که به دلیل مشکلات موجود در اداره شهرها در لایحه مدیریت شهری مدل دیگری برای شهرهای مراکز استان باجمعیت بیش از دویست هزار نفر پیشنهاد شده است،گفت :در این مدل شهرداران به صورت مستقیم توسط مردم انتخاب می شود .

نوذرپور مشارکت شهروندان ،مسئولیت پذیری و پاسخگویی، قدرت و اقتدار شهردار،اقتدار مدیریت شهری را به عنوان معیارهایی که در انتخاب مستقیم شهردار در نظر گرفته شده است نام برد و گفت :منظور از مشارکت، قدرت تاثیرگذاری بر تصمیمی گیری ها است. انتخاب مستقیم شهردار در کنار انتخاب اعضای شوراها، معیار مشارکت شهروندان را در مجموع ارتقاء می دهد و به دلایلی چون شفاف شدن مرز مسئولیت بین شهردار و شورا، تفکیک مسئولیت اجرایی از قانونگذاری و در نهایت امکان پیگیری برنامه های انتخاب شهردار درصد مشارکت شهروندان را در انتخابات ارکان مدیریت شهری (شورا + شهردار) بیشتر می کند.همچنین مسئولیت پذیری بر حسابدهی مسئولان و تصمیم گیران در قبال شهروندان استوار است. این امر، شفافیت و قانونمندی را به دنبال خواهد داشت. مشخص شدن مرزهای مسئولیت بین شهردار و شورا، مسئولیت پذیری و پاسخگویی ارکان مدیریت شهری را افزایش می دهد.

وی با انتقاد از عمر کوتاه مدیریت شهرداران در کلان شهرها گفت :چهار الی پنج سال، مدت متعارفی است که در نظام های انتخاباتی برای اجرایی کردن برنامه ها و ارزیابی عملکرد مدیریت ها موررد توافق قرار گرفته است و معمولا اعمال می شود. این موضوع به آن معنی است که در کمتر از این زمان، امکان اجرای برنامه ها، پرداختن به امور بنیادی و اساسی و اجرای پروژه های میان مدت وجود ندارد.در مدل انتخاب شهردار توسط شورای اسلامی شهرها، جای اصل و استثناء در طول عمر مدیریتی شهرداران تغییر کرده است. تعداد محدودی از شهرداران منتخب شورا این سمت را برای ۴ سال حفظ می کنندو اغلب در ابتدا یا میانه راه مجبور به استعفا و یا برکناری می شوند. تحقیقی نشان می دهد در طول سالهای ۸۵- ۱۳۷۸ عمر متوسط شهرداران ایران دو سال و ۶ ماه بوده است و این مدت برای شهرداران کلانشهرها کمتر از دوسال بود.در حالی که انتخاب مستقیم شهردار با توجه به اینکه امکان برکناری او را به موارد استثنایی محدود می کند موجب ثبات در مدیریت شهری را فراهم می کند.

نوذر پور یاد آوری کرد : در لایحه مدیریت شهری برای مدیریت شهرداران محدودیت های لازم پیش بینی شده است و هر فرد می تواند تنها دو دوره به عنوان شهردار انتخاب شود.