ساکتین فتنه و وحوش داعش

ساکتین فتنه عنوانی بود که در خلال شهرآشوبی های 88 اطلاق به آن دسته ازسرآمدان و صاحب منصبان در ایران شد که در کانون بحران سکوتی مصلحت اندیشانه و مزورانه اتخاذ کردند با این برآورد تا ببینند در آوردگاه 88 کدامیک از طرفین دست برتر را در مدیریت بحران پیدا می کنند تا بدون سوزاندن خود بتوانند در روز توزیع کباب قدرت به پاس بی عملی و سکوت خود سهم متوقع خود را از طرف پیروز توقع کنند.

عملی شایسته مذمت که در فرهنگ سیاسی نوعی اصول فروشی و بوقلمون صفتی را افاده معنا می کند.

بیرون از کیستی ساکتین فتنه 88 و چرائی چنین لکنت نابهنگامی اکنون و در میانه فتنه «وحوش داعش» ایران شیعی بار دیگر و در ابعادی بزرگ تر و مخرب تر شاهد خموشی نامتوقع و نامفهوم در جهان اسلام است.

بالغ بر 36 سال است که جمهوری اسلامی به تنهائی و جوانمردانه و مظلومانه و اصول گرایانه در سنگر نخست دفاع از حقوق مشروع مسلمانان اهل سنت در فلسطین و لبنان و افغانستان و بوسنی و دیگر مناطق سنی نشین پایمردی و مقاومت کرده و تاوان های سنگینی هم بابت آن متقبل شده.

اکنون و بعد از پیدایش وحوش شیعه کش داعش و افسار گسیختگی ایشان در ذبح شیدائیان خاندان نبوت (ایضاً در کنار کشتار اهل سنت)  چرا تمامی سرآمدان و اعاظم و افاضل محترم دنیای تسنن مبتلا به سکوت و لکنت شده و در دفاع ازبرادران و خواهران شیعه خود ماخوذ به حیا اند!؟

کجایند بزرگان الازهر تا شجاعانه و اسلام پناهانه فتوای ناحقی وحوش داعش و اخوت و اهلیت محبان اهل بیت پیامبر را با سلاست و صراحت ابراز دارند!؟

چرا آن مسمی به خادم الحرمین شریفین در مقابل این جنایات مسلم و نامسلمانه فریاد بر نمی آورند که:

ای وحوش! این رسم مسلمانی نیست. این سنت رسول الله نیست. شیعیان برادران دینی و ایمانی ما هستند!

آقای خادم الحرمین شریفین! خدمت به حرمین شریفین امری است شایسته اما محافظت از مشتی ابنیه هر چند مقدس در مقابل خوابزدگی خود به کشتار شیعیانی که در پایمردی به اسلام و دفاع از سرحدات و نوامیس و نفوس مسلمان سرآمدان و دردانه ها و فخر رسول الله اند، ثواب مفروض تان در خدمت از حرمین شریفین را بر سرتان خواهد کوبید.

علمای اسلام، بزرگان تسنن به داد اسلام برسید! تصور نفرمائید شیعیان در دفاع از خود ناتوانند اما این نافی مسئولیت های دینی و شرعی تان متقبله شمایان نیست!

نگذارید نام تان در تاریخ به نکبت «ساکتین فتنه داعش» ممهور شود!