یک رفتار، دو نوع برخورد با روحاني

اگر یادتان باشد، چندی قبل جناب روحانی در یک مصاحبه گفته بود که در ایران کسی‌ به خاطر خبرنگار بودن زندانی نیست. 

بعدها توضیحاتی هم از سوی دولت داده شد. واقعاً هم اگر عنوان جرم این افراد خبرنگار را نگاه کنید، جرمشان خبرنگار بودن ذکر نشده است. پس از آن شاهد بودیم که در فضای مجازی واکنش منفی‌ حامیان روحانی در فضای مجازی و رسانه‌‌های خارجی‌ فارسی زبان بودیم که به تصریح و تلویح روحانی را متهم به دروغ گویی می‌‌کردند. 

اکنون جناب روحانی مدعی کاهش نرخ بیکاری شده است و البته واقعاً هم طبق تعریف این‌گونه بوده است اما مشابه سخن قبلی‌ او است و تعریف روی کاغذ با واقع متفاوت است. اما جالب است آن طیف معترض قبل دیگر روحانی را متهم به دروغ گفتن نمی کنند و اعتراض نمی کنند. حتی در مورد آن سخن نمی گویند. اما دلیل آن چیست؟

به نظر بنده دلیلش این است که حامیان فعال رسانه‌ای روحانی، عمدتا از قشر متوسط به بالای جامعه هستند و لذا افزایش بیکاری دامن آنها را نگرفته از و کنترل تورم اوضاع را برای آنها بهتر کرده است. دغدغه آنها کمتر معیشت است و بیشتر توسعه سیاسی است. لذا در مورد قبل واکنش نشان می‌‌دهند و در این مورد سکوت می‌‌کنند. این وسط هم انسان دلش می‌‌سوزد، چون قشر مستضعف رسانه‌ ندارد که دغدغه‌هایش را مطرح کند. دغدغه قشر مستضعف گم می‌‌شود و شنیده نمی شود چون رسانه‌‌ها دغدغه قشر متوسط به بالا را دارند. اما نکته مهم آن است که انقلاب ایران با فداکاری مستضعفین ب پیروزی رسید و حوادث سهمگین را گذراند ولی‌ حتی در جمهوری اسلامی هم دغدغه آنها آن‌طور که شایسته است، شنیده نمی شود.