افراط بهتر است یا تفریط؟! برادران انصار

قدیم ترها حسین الله کرم نشریه ای منتشر می کرد به نام حزب الله. یک از نویسندگان ثابت و همیشگی این نشریه هم حاج منصور ارضی بود. حاج منصور یک ستون ثابت داشت که شرح دعای کمیل می نوشت. در یکی از شرح نوشت ها، ذیل فرازی از دعای کمیل اینطور تحلیل می کرد که افراط و تفریط هر دو ناپسند است؛ اما اگر قرار باشد بین ایندو یکی را انتخاب کنیم، بی تردید افراط بهتر از تفریط است. حرف حقی است. چه آنکه به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل.
 
چند روز پیش سعید حجاریان را برای سخنرانی در جمع دانشجویان دعوت کردند. اما این جلسه برگزار نشد. دانشجویان معترض اجازه سخنرانی را به حجاریان ندادند. بدون تردید کار دانشجویان غلط بود؛ اما همین نیز قابل دفاع است. دانشجوی در صحنه بهتر از دانشجوی افسرده و ناامید است.
 
خاطرم هست در دانشگاه علامه طباطبائی یک شبانه روز رئیس وقت دانشگاه را که آنروز نجفقلی حبیبی بود، به دلایلی سیاسی که جزئیات آنرا به ذهن ندارم، در اتاقش حبس-گروگان- کردیم. رئیس دانشگاه کل آن ساعات را با دانشجویان حرف می زد و شوخی می کرد و می خندید. فردای آن روز احدی از دانشجویان متحصن اخراج و تعلیق که هیچ، حتا تذکر هم نگرفتند. بعدها در ملاقاتی از خاطره آن شب پرسیدم که گفت؛ من اعتقاد شما را قبول نداشتم اما برایم این اهتمام در پی گیری مطالباتان ارزش داشت. بماند که همین دانشگاه بعدها مدیریتش تغییر کرد و به کمترین بهانه ای دانشجو اخراج می شد و کار بدانجا کشید که درب بسیج دانشگاه هم تخته شد.
 
طرح انصار حزب الله برای گشت موتور سوارها ممکن است به دهها دلیل اشکال روشی و مدلی داشته باشد. اما قیام برای امربه معروف و نهی از منکر بهتر از نشستن و نگاه کردن است.
 
مدل و نحوه نقد جبهه پایداری به دیگر گروه های سیاسی و جریان قدرت در کشور قابل دفاع نیست. اما بی شک ارزش این جریان و هر گروه و دسته حاضر در صحنه ای، بیشتر از کسانی است که همه عمر سیاسی شان به سکوت می گذرد و سکوت را تلاش برای وحدت سیاسی می دانند.
 
همیشه سکوت نشانه آرامش نیست. هر آرامشی نشانه نشاط نیست. سکوت ناشی از افسردگی فتنه است. حرکت کردن به از نشستن است. باید حرکت را جهت صحیح داد نه اینکه ایستاده را وادار به نشستن کرد.