روز گذشته در شرایطی حمید چیت چیان، وزیر نیروی ایران بعد از توافق با وزیر انرژی روسیه لبخند زد و دست وی را به گرمی فشرد که نیم نگاهی به توافقات انجام شده بین ایران و روسیه نشان از بی‌توجهی وی به برخی تولید کنندگان داخلی می‌دهد.

ایران و روسیه در شرایطی برای ساخت هشت نیروگاه حرارتی به توافق رسیدند که بر اساس اطلاعات موجود وزارت نیروی ایران خود یکی از بر‌ترین سازندگان نیروگاه‌های حرارتی را در زیر مجموعه خود دارد و حتی این وزارتخانه پدر معنوی این سازنده ایرانی است، سازنده‌ای که در رزومه کاری‌اش خود را ششمین سازنده بر‌تر توربین‌های بزرگ بعد از شرکت‌های مطرحی بعد از جنرال الکتریک، آلستوم، زیمنس، رولزرویس و صنایع سنگین می‌تسوبیشی قرار داده و خود را سازنده نیروگاه‌های حرارتی می‌داند اما وزارت نیرو با وجود حجم بالای بدهی‌هایی که این وزارتخانه به مپنا دارد بنا را بر این گذاشته است تا پروژه‌های جدیدش را به جای تولید کننده داخلی به همسایه شمالی واگذار کند. 

حال این شائبه وجود دارد که آیا مسئولان اقتصادی ایران سعی دارند تا از این پس بیش از پیش هوای همسایه شمالی خود را که در شرایط تحریم‌های اروپایی قرار گرفته است داشته باشند و به تلافی تمام حمایت‌های پیدا و پنهان این همسایه شمالی در طول سال‌های اخیر برخلاف روال مرسوم حمایت از تولید داخل، به فکر حمایت از سازنده‌های روسی باشند؟

در طی یکسال گذشته واردات به طور کل و به طور خاص از چین افزایش قابل ملاحظه ای داشته است! 

شعار فتنه گران در سال 88:
مرگ بر روسیه 
مرگ بر چین