منتقدان به جهنم می‌روند

پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- امین شهناز- رصد، یکی از شعارهای اصلی و انتخاباتی دولت فعلی که در انتخابات ۲۴ خرداد در محافل تبلیغاتی گوناگون، روی آن مانور تبلیغاتی زیادی داده می شد، بحث آزادی بیان و ابراز بی واهمه عقیده بود و این امر تا آنجا برای رییس جمهور مقدس شمرده  می شد که ایشان در یکی از برنامه های انتخاباتی خویش، اختلاف سلیقه را همچون اختلاف زبان و رنگ که در قرآن جزو آیات الهی شمرده شده است، جزو آیات خداوند شمرد. او این اختلافات و نقدها را  از رحمت های الهی دانست.

پس از روی کار آمدن دولت تدبیر و امید و مطرح شدن مسائلی نظیر مذاکره با آمریکا و یا مذاکرات هسته ای و توافق نامه ژنو، شاهد حرکت زیگزاگی مسولان دولتی و به خصوص جناب رئیس جمهور در مواجهه با منتقدان بودیم؛ چرا که از یک طرف منتقدان را بی سواد  و متحجر  و عده ای معدود می خواندند که از یک جای خاص تغذیه می شوند و از طرف دیگر آنان را ارزشمداران خطاب می کردند و راجع به مسائل مهمِ در کشور به آنان دلگرمی دادند که حواسشان هست دارند چکار می کنند. گفته شد که از نقد دلسوزانه و منصفانه حمایت می کنند ولی از سوی دیگر با روزنامه های منتقد برخورد شد و با حمایت روزنامه های اصلاح طلب و یا حامی دولت، نقدِ منتقدان و دلسوزان نظام را با برچسب افراطی گری به محاق می بردند.

به هر جهت این حرکت تا آنجا ادامه پیدا کرد که رییس جمهور در نشست اخیر روسای نمایندگی های ایران در خارج از کشور، منتقدان سیاست های خویش را افرادی بزدل سیاسی و ترسو خواند که از مذاکره بیم دارند و دائماً می لرزند.گرچه پیش از این رهبری معظم انقلاب دولت را به سعه صدر بیشتر در برخورد با منتقدان توصیه کرده بودند، ولی متاسفانه این توصیه بار دیگر مورد غفلت واقع شد.

 به هرحال ذکر چند نکته در این راستا ضروری به نظر می رسد.
۱- چرا هنوز در بین مقامات عالی دولت در باب بعضی از قسمت های این توافق نامه همچون حق غنی سازی اختلاف نظر وجود دارد و ما شاهد یک اتفاق نظر در بین افراد تیم مذاکره کننده نیستیم. برای مثال از یک سو رئیس جمهور معتقدند که با توجه به توافق نامه ژنو، حق غنی سازی برای به رسمیت شناخته شده است و از سوی دیگر جناب عراقچی چندی پیش گفتند که این گفته رییس جمهور اشتباه است و ایشان نباید در نامه به مقام معظم رهبری این ادعا را مطرح می کردند و آقای ظریف هم قبل از رییس جمهور این اشتباه را کرده بودند.

۲- چرا اعضای دولت و یا تیم مذاکره کننده هسته ای تمام درخواست های مناظره در مورد توافق ژنو را نادیده می گیرند و حاضر به پاسخگویی شبهات و ابهامات و سوالات در این حوزه نیستند؟ چرا به صورت شفاف در یک برنامه تلوزیونی محل هزینه کرد پول های آزاد شده را شرح نمی دهند و به صورت تفصیلی تحریم های برداشته شده را نام نمی برند تا اذهان عموم از فواید این توافق نامه آگاه شوند؟ و یا اینکه چرا هنوز نمایندگان مجلس اذعان دارند که از صورت جلسه مذاکرات آگاه نیستند و این در حالیست که معاون وزیر امور خارجه آمریکا، خانم وندی شرمن بارها صراحتاً اعلام کرده است که شرکای اسرائیلی شان را در جریان تمام جزئیات می گذارند و این امر جای تعجب ندارد که دشمنان قسم خورده ما از همه مسائل با خبر باشند ولی نمایندگان یک ملت که حق قانونی و طبیعی شان این آگاهی می باشد، بی خبر باشند و نامحرم؟

۳- چرا در این بازه زمانی که بخش اعظم پتانسیل و انرژی دولت و مخصوصاً دستگاه دیپلماسی آن باید در جهت حل بحران غزه هزینه شود، صرف ایجاد مسائلی حاشیه ای در کشور و برای دولت می شود؟

۴- این نحوه برخورد با منتقدان درست پس از جلسه سران سه قوه صورت می گیرد. جلسه ای که قرار است به همگرایی بیشتر در کشور بیانجامد و رفع مشکلات مردم رذا به همراه داشته باشد.

۵- آیا بهتر نبود به جای ترسو خواندن منتقدان، حق نگران شدن را با توجه به ماهیت خبیث دولت آمریکا و سابقه دشمنی آنان با جمهوری اسلامی به آنان می داد و در این یکسال که از عمر این دولت  می گذرد، در جهت رفع نگرانی آنان می کوشید؟

۶- شایسته تر این بود رییس دولت از عبارات و الفاظ خفیف تری برای ابراز ناراحتی خویش استفاده می کردند؛ چراکه می دانیم این ابراز ناراحتی با الفاظ تند توام با عصبانیت می تواند در اذهان مردم تاثیرات مخرب داشته باشد و فضای جامعه را متشنج کند.

۷- مطلوب این است که دولت محترم به جای برخورد های اینچنینی با منتقدان، ابتدا فضای نقد را در دانشگاه ها و به ویژه در صدا و سیما فراهم کند تا از این طریق هم بتواند از نقدهای دلسوزانه استفاده کند (که در صورت به نتیجه نرسیدن مذاکرات، راه بازگشت را برای خود نبسته باشد و شاهد اتفاقات تلخی نظیر آنچه در سال های ۸۳ و ۸۴  رخ داد، نباشیم) و در مرحله بعد فشارهای جناح های سیاسی دیگر را بر خود کاهش دهد و بار روانی حاصل از انتقادات انباشته شده و بی پاسخ را از دوش خویش بردارد.