به گزارش پارس به نقل از ایسنا، به نقل از روزنامه دیلی تلگراف، بوریس جانسون در مقاله‌ای که در این روزنامه منتشر کرد، گفت: تونی بلر، نخست وزیر سابق انگلیس از حزب کارگر و جورج دبلیو. بوش، رئیس جمهور سابق آمریکا با تکبری باورنکردنی اعتقاد داشتند سرنگون کردن صدام منجر به وضعیت بی‌ثباتی که مستقیما 100 هزار قربانی عراقی و صدها سرباز کشته شده آمریکایی و انگلیسی حاصل آن بود نمی‌شود.

وی در ادامه تاکید کرد: بلر با خودداری از پذیرفتن اینکه جنگ عراق در سال 2003 یک اشتباه اسفبار بوده، همان آرمانی را که از آن حمایت می‌کرد تضعیف می‌کند: آرمان مداخله موثر و جدی.

شهردار لندن تاکید می‌کند: کسی باید به تونی بلر بگوید که یا دهانش را ببندد یا دست کم واقعیت به وجود آمده در اثر فاجعه‌ای که او به آن کمک کرد را بپذیرد. پس از آن است که حرف‌های او ارزش شنیدن دارد.

جانسون در ادامه نوشت: من به این نتیجه رسیده‌ام که تونی بلر کاملا عقل خود را از دست داده و دیوانه شده است. او در بحث درباره فاجعه در عراق امروزی، ارزیابی‌هایی می‌کند که دهان را از تعجب باز نگه می‌دارد و به طرزی شگفت‌انگیز با واقعیت در تضاد است. بلر نیازمند کمک روان‌پزشکان حرفه‌ای است.

شهردار لندن افزود: اگر ما به عراق نمی‌رفتیم و وضعیت جنگی در این کشور را ایجاد نمی‌کردیم امروز بیش از صدهزار عراقی کشته شده، زنده بودند و این صرف نظر از سربازان آمریکایی، انگلیسی و دیگر کشورهایی است که در این کشور جان خود را از دست داده‌اند. این حقیقت است و زمان آن رسیده که تونی بلر آن را بپذیرد.

شهردار لندن گفت: ما کاملا مراکز قدرت در عراق را بدون داشتن طرح معتبری برای مرحله بعد از ویرانی، بمباران کردیم و صادقانه من بوش و بلر را به دلیل تکبر باورنکردنی خود در اینکه فکر می‌کردند این کار مفید خواهد بود، متهم اصلی می‌دانم.

جانسون در ادامه نوشت: این اشتباه و پذیرفتن شکست خودمان است که نتیجه بگیریم چون ما درباره عراق اشتباه کردیم هرگونه تلاش ما برای ایجاد جهانی بهتر نیز منجر به اشتباه خواهد شد.

وی خاطرنشان ساخت: ما نباید درباره انگلیس فعالی که با جهان در تعامل است چنین قضاوتی کنیم مگر آنکه دست کم درباره شکست‌هایمان صادق باشیم. ممکن است اقدامات هدفمند و مشخصی باشد که ما می‌توانستیم انجام دهیم و از نظر اخلاقی نیز شاید این اقدامات را باید از جمله هم در عراق و هم در سوریه انجام دهیم.

شهردار لندن تصریح کرد: جنگ به رهبران کشورها نوعی بزرگی می‌دهد که در غیر این شرایط آنها نمی‌توانند صاحب آن باشند. اگر شما به دنبال کاریزمای افرادی همچون چرچیل یا مارگارت تاچر باشید هیچ چیز مثل یک جنگ پیروزمندانه آن را ایجاد نمی‌کند.