من مستاجر نیستم خانه‌ام «بیت رهبری» است

چهارشنبه اتوبوسی که ما را آورد راهپیمایی، همان اتوبوسی بود که پدرم را برد جبهه. پلاک اتوبوس « ایران ۱۱» نبود. نه از آن قدیمی ها بود، نه از این لیزری ها. پلاک اتوبوس « AK-S۰۲۲-۹۱H» بود و پلاک پدرم در جبهه « BB-C۰۶۸-۰۲۸۲H. » من با همین اتوبوس رفتم راهی سرزمین نور شدم و بوسه زدم بر خاک کرخه نور. امسال عید بازهم با همین اتوبوس می خواهم بروم جنوب. من هنوز هم سوار هوندا ۱۲۵ پدرم می شوم. پدرم روی همین موتور، موتور ضدانقلاب را در همین خیابان های تهران پایین آورد. ۲۰۰ کلاهک هسته ای اسرائیل، حریف هوندا ۱۲۵ پدر من نشده است! پدر من روی همین موتور به شهادت رسید ولی اجازه نداد که آبادان « عبادان» شود و خرمشهر « المحمره» . زیر لاستیک هوندا ۱۲۵ پدر من، هنوز هم دارد استخوان های آمریکا خرد می شود. امروز هم فتنه گران از صدای هوندا ۱۲۵ « بابااکبر» بیشتر از هیبت ماشین های ضدشورش نیروی انتظامی می ترسند.

چهارشنبه اتوبوسی که ما را آورد راهپیمایی ضدگلوله نبود. لاستیکش عاج نداشت. تاج و تخت نداشت. شیشه هایش دودی نبود. دنده اش خوب جا نمی رفت. فرمانش هیدرولیک نبود. سقفش یکی، دو تا سوراخ داشت. BMW نبود که سقف متحرک داشته باشد. راننده اش کت و شلواری نبود. پیراهن مشکی اش وصله داشت. کاپشنش را از « تاناکورا» خریده بود که قبلا « ادواردو آنیلی» آن را پوشیده بود. برلوسکنی کت و شلوار می پوشد. آنجلا مرکل کت دامن. سارکوزی یک وقت هایی لخت می گردد و من به کوری چشم « ۲۴ France» اعتراف می کنم و افتخار می کنم که حکومت به ما ساندیس داد و من چون روزه بودم « نی» اش را نگه داشتم تا در روضه علی اصغر در آن بدمم؛ بشنو از نی. من نی ام را درون ساندیس نکردم. فرو کردم در چشم رئیس جمهور آمریکا و از حرمله انتقام گرفتم. ساندیس من آب سیب بود.

… دادم به رباب تا طفل ۶ ماهه اش را سیراب کند. به کوری چشم ضدانقلاب، رئیس جمهور آمریکا با ما نیست. او با ما نیست؛ با سران فتنه است. با آن بی سواد که مردم گفتند عامل دست موساد. خانم کلینتون! ساندیس های جمهوری اسلامی الکل ندارد که ۱۰۰ دلار آب بخورد. از شیر مادر حلال تر است. ۱۵۰ تومان است که مش رجب ۱۰ تایش را می فروشد هزار تومان. سران فتنه کوکاکولا می خورند که گازش اشک آور است و اشک کودکان فلسطینی را درمی آورد. نتانیاهو با سران فتنه است؛ فتحی شقاقی شهید با ما. علی عبدالله صالح با سران فتنه است. حسن نصرالله با ما. چشم اسرائیل کور! حکومت به ما تی تاب هم داد. من روزه ام را با همین تی تاب باز کردم. خاک بر سر شما که به جای گوشت « بزغاله گوساله» ، گوشت خوک را می خورید. دانشمندان می گویند؛ گوشت خوک، آدم را خرفت می کند. بنازم انقلاب اسلامی را که با ساندیس و تی تاب و هوندا ۱۲۵ و اتوبوس، دهن کجی کرده به تمام دنیای غرب. آمریکا حریف ساندیس ما نمی شود. برادر کوچک من، ساندیس خود را که خورد، آن را باد کرد و ترکاند جلوی عکس نتانیاهو و مردک ۲ متری عقب رفت. من یک ساندیس جمهوری اسلامی را با کل دنیای آمریکا و اسرائیل عوض نمی کنم. من حتی اگر به عشق خوردن فلافل، بروم « حاج منصور» شرف دارد که به عشق بی بی سی سر از لندن درآورم. ساندیس جمهوری اسلامی شراباً طهوراست؛ آب زمزم است. آب زمزم ما ساندیس های جمهوری اسلامی است، نه چشمه ای که اختیارش دست سعودی های شیعه کش است.

چهارشنبه، اتوبوسی که ما را آورد راهپیمایی، تلویزیون نداشت. نوار آهنگران گذاشته بود و من در خیابان انقلاب دیدم دختران وطنم وقتی پرچم انگلیس را آتش زدند، دودش رفت در چشم آقازاده معروف. من دختر بن لادن را در سفارت عربستان ندیدم ولی در چهارراه استانبول دیدم آقازاده ای را که فقیر نبود اما کاسه گدایی دراز کرده بود جلوی در سفارت روباه پیر. من ادعا نمی کنم رهبرم « سید خراسانی» است اما در دجال بودن شما شک ندارم و البته که ظهور نزدیک است. امروز صبح یکی به من SMS داد که سران فتنه دررفته اند. رفته اند شمال، ویلای « احسان الله خان» ! با ماشین ضدگلوله که ترمزش « ای بی اس» دارد و همه چراغ قرمز های منتسب به خون شهدا را رد می کند! به میرزاکوچک خان زنگ زدم که حواست به وطن فروش ها باشد. میرزا گفت: دکتر حشمت، نبض شیخ را گرفته. چهارشنبه ای، مردم را که دیده، تبش بالا رفته. آن یکی هم ساندیس بدنش کم شده! به میرزا گفتم: این بار مواظب سرت باش. اینها در سر سودای وطن فروشی دارند. وطن فروش خواننده ای است که حنجره اش را پنجره ای کرده به سوی غرب. عالیجناب چهچه! « دود عود» ات بوی زغال سوخته می دهد برای این ملت.

برای قوم طالوت حضرت داوود باید نغمه بخواند. هان ای ابراهیم! تبر بردار. دیکتاتورهای مخملین از دموکراسی بت ساخته اند. علامت کوچک تر، بزرگ تر سرشان نمی شود. معلم کلاس اول من یاد داده بود که ۲۴ از ۱۳ بزرگ تر است و آرای باطله از رأی شیخ! معلم دینی من می گفت: ۱۳ عدد نحسی نیست. نحس کسانی هستند که به اسم خط امام، رای مردم را دزدیدند. نحس کسی است که آشوبگر عاشورا را هوادار خود می داند. سال بعد اول ژانویه، دهم محرم است. محرم که بیاید، حتی عید ارمنی ها هم عزا می شود. آن وقت هواداران آقای نخست وزیر، سوت می زنند در روز عاشورا و به افتخار شمر که سر امام را برید، کف مرتب می زنند. ای عیسی! بابانوئل سرش را در برف کرده و « مروه شربینی» را نمی بیند. امسال مجله تایم، بابانوئل را کرد مرد سال و نوبل را دادند به بابانوئل. حیف که عمر سعد، هزار و چهارصد سال زود به دنیا آمد و الا « یونیسف» ، یک تقدیری هم از او کرده بود. اینجا هم، کسانی بودند که عکسش را ۶ ستونی کار کنند. ستون دین من نماز یزید نیست. آقازاده معاویه مست بود و « انالله و اناالیه راجعون» را نوشت « انا الله و انا علیه الراجعون» (! ) ستون دین من، آن نمازی است که سیدالشهدا (ع) خواند در ظهر عاشورا و به ازای هر کلمه نماز یک تیر خورد و الا ابن ملجم هم زیاد نماز می خواند اما قبله اش ولایت نبود، قطام بود. در نماز ابی عبدالله خم ابروی یار در یاد آمد و در نماز ابن ملجم، کرشمه دختر اغیار!

چهارشنبه، اتوبوسی که ما را آورد راهپیمایی، راننده اش کمربند نبسته بود. جریمه شد ۲۰ هزار تومان. ۱۳ هزار تومانش البته به خاطر سیگار بود. « وینستون» می کشید. ریه اش آسیب می بیند ولی در عوض محصول آمریکایی را آتش می زند. چرا کسی آنهایی را که « بهمن» می کشند، جریمه نمی کند؟ ! مگر« ۲۲ بهمن» را که محصول امام بود آتش نزدند؟ من کاری با قوه قضائیه ندارم. دلم برای محافظان سران فتنه می سوزد که به جای حفاظت از انقلاب، مجبورند مراقب جان شیخ بی سواد باشند. سربسته بگویم: این سخت ترین کار دنیاست؛ شیعه علی بودن و محافظت از عثمان تا که این پیراهن دوباره شر نشود.

چهارشنبه، اتوبوسی که ما را آورد راهپیمایی، به راننده اش مرخصی داده بودند. به من هم مرخصی دادند. امتحان برادر کوچکم هم در مدرسه لغو شد. هان ای دشمن! از این پس قصه همین است. ساندیس نظام مان را می خوریم. از مرخصی اش استفاده می کنیم. سوار اتوبوس می شویم و در خیابان علیه شما شعار می دهیم و در برابرتان تمام قد می ایستیم. ما همه مان حکومتی هستیم. من مستأجر نیستم؛ خانه ام « بیت رهبری» است. بیت رهبری خانه فقط « سید علی» نیست. کاشانه ما هم هست. ناشیانه حرف نزنید. ما به این آشیانه ساده و صمیمی افتخار می کنیم. تا وقتی حاکم، « علی» است، راهپیمایی های ما همه حکومتی است.

چهارشنبه، اتوبوسی که ما را آورد راهپیمایی، راننده اش می گفت؛ ۲۲ بهمن، نوشابه و ساندویچ هم می دهند. ما ۲۲ بهمن هم می آییم. برای چنین ملتی که جانش برکف است، جان باید داد. جمهوری اسلامی به مردمش می رسد؛ حرفی هست؟ ! ما با رهبرمان آنقدر « نداریم» که هر وقت اراده کنیم، چفیه اش را می گیریم؛ حرفی هست؟ ! آنقدر دوستش داریم که با یک اشاره اش نشانی خیابان انقلاب را می گیریم و می آییم، ساندیس هم می خوریم؛ حرفی هست؟ ! سران غرب به فکر مردمان خود باشند که اول سال نو از سرما یخ نزنند. ما اینجا رابطه مان با رهبرمان گرمِ گرم است. خاک بر سرت سارکوزی! به ما چه که مردم فرانسه می خواهند، سر به تن تو نباشد؟ ! نظام ما با ساندیس و نی و تی تاب و هوندا ۱۲۵ همه حیثیت همه ابرقدرت های دیگر + « ۱+۵» را به بازی گرفته. ما تا ساندیس داریم بمب هسته ای می خواهیم چه کار؟ حالا آقای اوباما دیدی که ما چرا انرژی هسته ای را برای مصارف صلح آمیز می خواهیم؟ ! شما هر وقت نی ساندیس نظام ما را حریف شدید، آن زمان حرفی نیست؛ ما هم می رویم سراغ نیزه.

راستی! یادم رفت بگویم؛ برای این دل نوشت که تقدیمش می کنم به مولایم خامنه ای، ۲ تا ساندیس گرفتم، یک تی تاب، حرفی هست؟ !