توافق ژنو دروازه جاسوسی از ایران است

به گزارش پارس به نقل از مشرق، کریستوف هورستل (Christoph Hö rstel) مشاور دولتی و تجاری ساکن شهر پوستدام آلمان در نزدیکی برلین است. هورستل از رهبران مخالفان در آلمان بشمار می آید. وی در سال ۲۰۰۶ تلاش کرد به دولت تازه منتخب حماس کمک کند. اما از آن پس دولت آلمان راه های ورود وی به سیاست را بست. به گفته آقای هورستل، مقامات دولت آلمان و کمپانی ها، سفارت خانه ها و دولت های خارجی از استخدام من و یا حتی تماس و مشاوره گرفتن نهی شده اند.
با این سیاست مدار و محقق آلمانی درباره توافق ایران و شش کشور در ژنو گفت وگویی انجام دادیم. به اعتقاد آقای هورستل، ایران در توافق ژنو چندان دست پر بیرون نیامده است و راهی که آمریکا آغاز کرده، تا توقف کامل برنامه هسته ای ایران ادامه خواهد داشت. وی به عنوان یک کارشناس سیاسی آلمانی معتقد آلمان در این توافقنامه برخلاف ۵ کشور دیگر، هیچ دستاوردی نداشته است.

- امتیازاتی که ایران می دهد فرصت بی نظیری برای جاسوسی وسیع غرب ایجاد می کند

- ایران راستی آزمایی بی حد و مرزی را به طرف مقابل داده است

- ایران دستاوردهایی را که با تلاش و هزینه بسیار به دست آورده، در این توافق از دست می دهد

- افشای اطلاعات تأسیسات هسته ای ایران، فرصت خرابکاری را فراهم می کند

- در ان پی تی چنین تعهداتی برای ایران وجود ندارد

- این توافق آغازی است بر از بین بردن کامل برنامه هسته ای ایران

- توافق ژنو یعنی به رسمیت شناختن حق جامعه جهانی برای تبعیض علیه ایران

- ایران در شرایطی این پیروزی را تقدیم آمریکا کرد که این کشور در همه جا شکست خورده است

- تمرکز سیاست خارجی ایران باید بر رابطه با دوستان خود ازجمله چین و روسیه باشد

- آمریکا و ناتو هنوز ایده جنگ با ایران را بطور کامل کنار نگذاشته اند

- تنها فایده توافق ژنو تغییر وجهه ایران در جهان است

- ایران در نظر کشورهای غربی دیگر" منزوی" نیست

- آلمان هیچ دستاوردی در توافق ژنو نداشت

- آمریکا در جریان هسته ای شدن پاکستان قرار داشت اما از آن جلوگیری نکرد

تفسیر شما به عنوان یک خبرنگار و سیاستمدار آلمانی از توافق هسته ای میان ایران و کشورهای ۱+۵ چیست آیا این توافق یک پیروزی تاریخی برای ایران محسوب می شود؟

کریستوف هورستل: پیروزی تاریخی؟ بهتر است بگویم یک شکست تاریخی برای ایران بود. دست کم آمریکا در صحبت با لابی صهیونیستی که جز نابودی ایران چیزی نمی خواهد، این گونه می گوید. و به نظر می رسد همین طور هم باشد: این « معامله» موقت شش ماهه هزینه زیادی برای ایران خواهد داشت. غربی ها برای رسیدن به این توافق ظاهراً نیازی به تغییر دولت در ایران نداشتند و تنها کافی بود حس « اطاعت» در مقامات این کشور ایجاد شود. برخی تحلیلگران هم معتقدند منافع اقتصادی برخی اشخاص و گروه ها در داخل ایران، می تواند عامل تن دادن دولت به این توافق باشد.

اولاً، ایران تقریباً حق بی حد و مرز « راستی آزمایی» به طرف مقابل داده که به معنای شکست بزرگی در حق حاکمیت ایران و پیروزی بزرگی برای کنترل آمریکا [بر این کشور و منطقه] است. دوماً، امتیازات هسته ای که می پردازد حتی نیمی از امتیازاتی نیست که از غرب می گیرد.

امتیازاتی که ایران می دهد باعث می شود تا طرف مقابل بتواند جاسوسی وسیعی درباره توانایی های فنی این کشور انجام دهد، که با توجه به تهدیدهای کنونی به جنگ، برای منافع دفاعی ایران مخرب است. آمریکا در گذشته هم بارها فشار آورده بود تا بتواند تأسیسات نظامی ایران را تحت نظر بگیرد، در حالی که این تأسیسات هیچ رابطه مشهودی با برنامه هسته ای این کشور ندارند. در دولت آقای احمدی نژاد این امتیازها یکی یکی و بعد از مذاکرات بسیار به طرف غربی اعطا می شد؛ اما اکنون یک جا و احتمالاً به عنوان یک قانون دائمی به غرب واگذار شده است.

حق نظارت بر مکان هایی که تدارکات و ماشین های هسته ای، از جمله سانتریفیوژها را تولید و مونتاژ می کنند به علاوه افشای جزئیات برنامه هسته ای به این معناست که فرصت های زیادی برای خرابکاری یا حتی نابود کردن این قطعات به طرف مقابل داده شده است؛ به خصوص با توجه به تاریخ دخالت های آمریکا در ایران، از جمله تهدید و اجبار و اخاذی از یک خانواده سوئیسی با هدف وارد کردن مواد مخرب به ایران.

ایران دارد دستاوردهایی که را که با تلاش و هزینه فوق العاده به دست آورده، در قالب این توافقنامه از دست می دهد، در حالی که ان پی تی به هیچ عنوان چنین اجبارهایی را علیه ایران نخواسته است. روزنامه آسیا تایمز مفاد توافقنامه را این گونه می نویسد: « محدود کردن غنی سازی به ۳ تا ۵ درصد، در مقایسه با ۲۰ درصد کنونی؛ خنثی کردن ذخیره سوخت ۲۰ درصد برای جلوگیری از غنی سازی بیش تر؛ عدم استفاده از سانتریفیوژهای پیشرفته IR-M۲ برای غنی سازی؛ فعال نکردن رآکتور آب سنگین اراک. » یعنی نه تنها توقف برنامه هسته ای ایران بلکه به عقب بردن آن. مطمئن باشید این آغازی است برای از بین بردن کامل برنامه هسته ای ایران، در شرایطی که اسرائیل برنامه خود را ادامه می دهد، و هیچ مخالفتی هم با برنامه هسته ای هند نمی شود.

توافق ژنو یعنی به رسمیت شناختن حق جامعه جهانی برای تبعیض قائل شدن در برابر ایران. به یک دلیل بسیار ساده: چون آمریکا می خواهد. هیچ قرارداد بین المللی به رسمیت شناخته شده ای ایران را مجبور به اعطای این امتیازات نمی کند. به علاوه، در مقابل چه چیزی نصیب ایران می شود؟ آزاد کردن تنها ۷ میلیارد دلار از مجموع ۱۰۰ میلیارد دلار ایران در بانک های خارجی. این مبلغ انعام است، پول واقعی نیست. تقریباً همه تحریم های دیگر سر جای خود هستند. دور جدیدی از تحریم ها هم در راه است، چون اوباما نمی تواند جلوی تصویب آن ها در کنگره را بگیرد.

اما بزرگ ترین مشکل، سیاست « سازش» ایران این جاست که اولاً، به اشتباه در تبلیغات انتخاباتی قول هایی داده شده است که بر اساس توافق با قدرت هایی است که ماهیتاً با ایران دشمن هستند. بنابراین آمریکا و متحدانش فقط باید تکیه می دادند و صبر می کردند تا آقای روحانی بر سر میز مذاکره بیاید. دوماً، پس از نشستن بر مسند ریاست جمهوری به اشتباه خود را مشتاق نشان داد که به « هر» توافقی دست پیدا کند، بنابراین آمریکا و متحدانش را تشویق کرد تا هر چه می توانند امتیازات بیش تری طلب کنند. و سوماً، متأسفانه در شرایطی آن همه امتیاز داد که آمریکا در همه جای دیگر دنیا دارد شکست می خورد: افغانستان، جزایر دیائویو چین، اختلافات ارزی با ژاپن و کره جنوبی که از سال گذشته هر دو از یوان چین استفاده می کنند، سوریه که روسیه در آخرین لحظات آبروی آمریکا را خرید.

بنابراین حتی یک دلیل هم وجود ندارد که ایران یک باره حاضر به تسلیم شود. البته این اتفاق در گذشته آقای روحانی هم افتاده است. به هر حال، اگرچه این بار نتوانست توافق رهبر ایران را برای بستن کامل برنامه هسته ای جلب کند، اما تا همین جا هم بیش از حد امتیاز داده است.

این ها همه در شرایطی است که ایران تعمداً از صحبت با افرادی خودداری می کند که ۸۰ تا ۹۰ درصد ملت های غربی را تشکیل می دهند و با هر گونه جنگی، از جمله جنگ بر ضد ایران، مخالف هستند؛ و همچنین گفت وگو با روؤسای مخالفان در این کشورها با بی اعتنایی به کنفرانس هایی مثل « افق نو» و آسیب زدن به جشنواره فیلم عمار.

دولت آقای روحانی باید هر چه سریع تر دو گام مهم را بردارد: اول، ایران باید با دوستان خارجی خود رابطه برقرار کند. دوم، از قدرت مردم استفاده کند، به جوانان بیکار توانایی و انگیزه بدهد تا با نیروی خود به کشور خدمت کنند. بیکاری در ایران به هیچ وجه توجیه پذیر نیست.

و اما نکته آخر: هر چه هم که برخوردها در نیویورک و ژنو دوستانه باشد، آمریکا و ناتو هنوز نظریه جنگ علیه ایران را به طور کامل کنار نگذاشته اند. عاقلانه نیست که فراموش کنیم روند مذاکرات نباید به آمریکا و ناتو کمک کند و آن ها را قادر سازد بر سیاست های ایران کنترل پیدا کنند. به علاوه باید به صراحت بگوید که جنگ طلبان در طرف مقابل میز مذاکره نشسته اند و هیچ مشروعیتی برای حضور در این مذاکرات و اخاذی از ایران ندارند.

دولت جدید ایران به دنبال توافق با کشورها و دولت هایی است که در طول تاریخ بیش ترین دشمنی را با جمهوری اسلامی و مردمش داشته اند. به نظر شما امید داشتن به کمک کشورهایی مثل آمریکا و انگلیس چقدر می تواند واقع بینانه باشد؟

کریستوف هورستل: ایران دچار اشتباه بزرگی در سیاست خارجی خود شده است. باید بر آن کشورهایی تمرکز کند که دوستش هستند: روسیه، چین، دوستان دیگرش، و اعضای جنبش غیر متعهدها که ایران اکنون رئیس آن است.

آمریکا می خواهد بر همه دنیا مسلط شود. بنده هم با عنوان « یک استراتژی بین المللی جدید اروپایی» در سال ۲۰۰۹ به این مطلب اشاره و تأکید کرده ام که اروپا باید روابط خود با آمریکا را کاهش دهد و بیش تر بر روسیه و کشورهای اسلامی در اطراف این قاره از جمله ایران تمرکز کند.

بخشی از این سیاست جدید باید اتحاد علیه ناتو برای تشکیل توازن جدید بین المللی بوده و هست. این سیاست تنها استراتژی موجود برای رسیدن به توازن مورد نیاز است تا از افزایش احتمال بروز جنگ های بیش تر جلوگیری شود. البته برخورد با آمریکا و ناتو نیاز به دقت نظر بسیار زیادی دارد؛ اما تأکید باید روی حفظ استقلال و رشد همکاری ها باشد تا روابط دوستانه گسترش پیدا کند، نه این که دشمنی و جنگ طلبی قانون روابط بین طرفین باشد. بگذارید غرب برای پیروزی در مقابل ایران تلاش زیادی کند، مثل وضعیت کنونی اوکراین البته در موضعی بسیار ضعیف تر. این کشور کوچک اروپایی دارد به همه یاد می دهد چگونه باید در مقابل فشار غرب ایستادگی کرد.

آمریکا و دو متحد اصلیش انگلیس و فرانسه می گوید جامعه جهانی درباره ایران نگران است، و برخی درون ایران هم همین صحبت ها را تکرار می کنند. از نظر شما تعریف این « جامعه بین المللی» چیست؟ مشکل اصلی درباره ایران چیست؟

کریستوف هورستل: ایران باید جامعه جهانی را از نظر استراتژیکی به کشورهای مختلف تقسیم کند؛ بر اساس آمادگی برقراری روابط دوستانه، فواید روابط تجاری، توان بالقوه، و آمادگی این کشور برای برقراری دیپلماسی عمومی با این کشورها. روسیه، چین، و اعضای جنبش غیر متعهدها از مهم ترین این کشورها هستند. ذکر نام بقیه کشورها در این جا لازم نیست. اما اگر جامعه جهانی را در قالب نهادهای ملی تعریف کنیم، با این مسئله برخورد بسیار بد و اشتباهی کرده ایم. جریانی از آگاهی بین المللی در حال شکل گرفتن و تشدید روزافزون است که افق های جدیدی را در فرصت های بین المللی ایجاد می کند:

· این جریان انقلابی فرهنگی در فیس بوک ایجاد کرد. مردم نماد یک قلب را می گذاشتند و می نوشتند من ایران را دوست دارم. چرا دولت ایران توجهی به این جریان نکرد؟

· جریان فوق همچنین شامل مذاکرات آزاد در این باره بود و هست که نتانیاهو رئیس « دیوانه» اسرائیل، با تماس هایش با روؤسای جمهور فرانسه و آمریکا، آن ها را در مذاکرات سرد می کرد. آیا دولت ایران راهی نداشت که از این اشتباهات بزرگ جنگ طلبان در سیاست خارجی شان به سود خود استفاده کند؟

· ایران درباره جنگی که از سال ۱۹۷۹ تا کنون زیر میز مذاکره علیه این کشور در جریان است، هیچ صحبتی نمی کند: کشتار، جنگ تروریستی (از طریق گروه جندالله) ، مسلح کردن کردها، انواع عملیات نیروهای ویژه، اخیراً ترور دانشمندان هسته ای، ارتباطات هدف دار با ایرانیان ساکن خارج از این کشور، و به گزارش آسیا تایمز، تأمین میلیون ها دلار بودجه برای حمایت از عملیات های ویژه با هدف « تغییر رژیم از داخل» .

· آمریکا، اروپا و ناتو در سیاست خارجی خود در همه جای دنیا اشتباهات بزرگی دارند: شکست در جنگ های مجرمانه و بحران زا، آزاد کردن قدرت « السیاده» (همکاری سیا با القاعده) ، ورشکستگی کشورها، و همچنین رسوایی وحشتناک آژانس امنیت ملی آمریکا. چرا ایران تابستان گذشته کمپین تبلیغات توریستی برگزار نکرد؟

مشکلی که درباره ایران وجود دارد این است: ببخشید که این قدر راحت می گویم، اما وزارت امور خارجه ای مملو از پرسنل ناکارآمد است. این تجربه شخصی خود من است. سفیرانی که حقوق بسیار بالا دارند، بیش تر به تجارت خود می اندیشند تا مصالح کشورشان. کارکنان بی انگیزه این سفارت خانه های ایران نمی توانند مدیریت امور را به دست بگیرند.

زمانی که یک مسئول رسانه ای عوض می شود، به نفر بعدی گزارش کار نمی دهد. ژورنالیست ها باید درباره هر فرد تازه ای از ابتدا تحقیق کنند، که هم خسته کننده است، هم غیر ضروری و هم افراد را بی انگیزه می کند. تقریباً همه افراد درباره شیوه برخورد با رسانه ها بی تجربه هستند؛ در حالی که رسانه های غربی مثل ارتشی علیه ایران می جنگند. البته ژورنالیست های زیادی آماده هستند تا کار خود را صادقانه انجام دهند و باید به آن ها فرصت های لازم داده شود. خود من تا به حال با چهار سفیر ایرانی برخورد داشته ام که هیچ کدام این گونه رفتار نکرده اند و یا پاسخ های غیرمؤدبانه به من داده اند و یا اصلاً از پاسخ دادن خودداری کرده اند.

دوست دارم یک « کلوپ طرفداران ایران» با نام سازمان دوستی آلمان-ایران تأسیس کنم. وب سایت را تهیه کرده ایم، لوگوی فوق العاده زیبایی هم طراحی کرده ایم؛ اما چهار سال است سفارت ایران با ما همکاری نمی کند.

منبع بزرگی از قدرت در کشورهای غربی، و حتی در اسرائیل، مردم هستند که ۸۰ تا ۹۰ درصدشان از جنگ فراری هستند و آرزو دارند کشورشان با ایران رابطه صلح آمیز داشته باشد؛ اما هیچ کس نیست که این آرزوها را محقق کند. ایران هیچ اقدامی نمی کند و سفارت های غربی هم که مسلماً در این زمینه قدمی برنمی دارند.

دولت ایران می تواند در عرصه بین المللی بسیار فعال تر باشد و سرمایه گذاری مالی بیش تری کند تا تصاویر زیبایی از این کشور فوق العاده را به نمایش بگذارد. نتیجه آن هم درک بیش تر دیدگاه های سیاسی جمهوری اسلامی خواهد بود. برخی تحلیلگران می توانند از کمپین های تبلیغاتی منافع امنیتی استخراج کنند، و این سیاست بسیار خوبی هم هست.

مشکل ایران عدم برخورداری از پرسنلی است که بتوانند این گونه کمپین ها را حرفه ای مدیریت کنند. این تلاش ها باید یکپارچه باشد، مثلاً ترکیبی از نیروهای فعال مردمی، تبلیغات رسانه ای و فعالیت های روابط عمومی. در عوض آن چه در ایران مشاهده می کنیم، اشتباه و عدم درک شیوه های عملکرد جوامع غربی و رسانه های آن ها است.

به نظر شما به نفع ایران نیست که مستقیماً با مردم دنیا گفت وگو و توافق کند؟

کریستوف هورستل: وقتی وقایعی که اهمیت زیادی ندارند توسط رسانه های غربی بزرگ نمایی می شوند، مسلم است هر کشوری نتواند با ملت های فریب خورده و بی اطلاع غربی صحبت کند، شکست می خورد و کسانی که این گونه روابط را بیاموزند پیروز خواهند شد.

خود من هر چه از دستم برمی آمده انجام داده ام تا دولت سوریه را به استفاده از این روش تشویق کنم، اما نهایتاً به این نتیجه رسیدم که هیچ کس نیست که بتوانم در این باره با تو صحبت کنم؛ صرفاً به دلیل کمبود پرسنل آموزش دیده. درون ایران افرادی هستند که بتوان با آن ها صحبت کرد؛ اما دولت همیشه از برداشتن قدم های ضروری خودداری می کند؛ مسئله به ضعف اخلاق کاری و بی میلی به برداشتن گام های بی سابقه برمی گردد.

ایران سازمان های مدنی غیر رسمی یا نیمه رسمی بسیاری دارد. با توجه به مدیریت صحیح در تهران، آن دسته از این سازمان ها که به درستی انتخاب شده باشند، می توانند تحت کنترل شدید استراتژیک و با بررسی روش ها، با احتمال موفقیت بالا در غرب به دنبال شریک بگردند. اکنون بهترین زمان برای اتخاذ این سیاست های جدید است، زیرا:

· اگر توافق ژنو یک فایده داشته باشد، همین است که ایران از طریق توافق با دولت ها اکنون می تواند با مردم کشورهای دیگر ارتباط برقرار کند.

· ایران در چشم دوستان محافظه کار دولت های غربی « دیگر منزوی نیست. » دیدگاه غالب در غرب اکنون این است که می توان با ایران حرف زد.

· برگزاری کنفرانس های مختلف درباره فرصت های تجاری در ایران بعد از لغو تحریم ها به یکی از موضوعات اولویت دار در پاییز و زمستان امسال در پایتخت های غربی و محافل تجاری تبدیل شده است.

· اگر مقامات ایران می خواهند خود را برای موضعی قوی تر در دور بعدی مذاکرات با ۱+۵ آماده کنند، باید زمینه را برای برقراری ارتباط قوی تر و بهتر با کشورهای غربی آماده کنند.

اگر ایران این سیاست ها را اعمال کند، در دور بعدی مذاکرات می تواند با از دست دادن امتیازات بسیار کم تر، موفقیت بسیار بزرگ تری کسب کند.

شما خودتان ژورنالیست هستید. به نظر شما بهانه غرب و ابراز نگرانی از برنامه هسته ای ایران چقدر با واقعیت های برنامه هسته ای ایران منطبق است؟ غرب چه تاکتیک هایی را برای تخریب تصویر ایران به کار می گیرد و ایران برای اصلاح این تصویر چه اقداماتی می تواند بکند؟

کریستوف هورستل: همان طور که در سخنرانی ها، کنفرانس ها و مصاحبه های خود و همچنین در گفت وگو با همکارانم در صدا و سیمای ایران صراحتاً گفته ام، تمام داستان « بمب هسته ای» صرفاً یک فریب است. قدرت های مخالف ایران از گذشته به دنبال ماجرایی بوده اند تا ایران را منزوی و ترس را در ذهن مردم از همه جا بی خبر خود نهادینه کنند.

آمریکا از سال ۱۹۷۵ تا کنون درباره تجارت بین المللی هسته ای پاکستان اطلاع کامل داشته، اما از همان ابتدا تصمیم گرفته تا کاری به این کشور نداشته باشد. اولاً، به این دلیل که برای مقابله با پتانسیل شوروی در افغانستان به پاکستان نیاز داشت، و دوماً، چون تنها کشورهایی با پاکستان وارد معامله می شدند که توانایی مالی آن را داشتند. بنابراین آمریکا می توانست به راحتی این کشورها را مجازات و از آن ها بهره کشی کند. لیبی و ایران اولین کشورهایی بودند که در این دام آمریکا گرفتار شدند. لیبی از نظر فنی توان استفاده از بسته هسته ای یک میلیارد دلاری را نداشت که از آقای « عبدالقدیرخان» پاکستانی خریده بود اما ایران یک برنامه هسته ای کامل و موفق بر اساس آن ساخت.

همان طور که ژورنالیست های غربی می گویند سیا، آژانس اطلاعات آلمان و دیگران کاملاً از مأموران خرید دولت پاکستان در بازارهای هسته ای غرب حفاظت کرده اند. به گفته دو منبع کاملاً قابل اعتماد در روزنامه گاردین، سیا تا آن جا پیش رفت که از اقدام اف بی آی در دستگیری مأمورین پاکستان هنگام خرید در آمریکا جلوگیری کرد. نه حتی یک بار!

همه رؤسای جمهور آمریکا هم از سال ۱۹۷۵ درباره پیشرفت های هسته ای پاکستان به کنگره دروغ گفته اند. آن مأمور سیا هم که این فریب کاری را افشا کرد، زندگی خود و خانواده اش را از هم پاشید؛ اکنون با یک لپ تاپ و گوشی قدیمی در یک خانه تریلری زندگی می کند. خود من چندین بار با او صحبت کرده ام. صراحتاً انکار می کند که سرنوشت شومش بخشی از نقشه بزرگ تر واشینگتن بوده برای اشاعه ترس و بدنام کردن ایران و لیبی، به خاطر معاملات هسته ای که خود آمریکا مخفیانه از آن ها حمایت کرده بود. همین اتفاق برای ژورنالیست های غربی هم افتاد که تمام ماجرا را افشا کردند.

این شیوه عادی ژورنالیست های غربی است: دقیقاً به همان اندازه اطلاعات منتشر می کنند که اجازه دارند. به ندرت تمام ماجرا را گزارش می کنند. نظام غربی « آخرین خط دفاع» را معین می کند؛ هرکس از این خط عبور کند همه چیزش را از دست می دهد. این جا است که وظیفه من آغاز می شود.

هدف کمپین اشاعه ترس و بدنام کردن ایران چیست؟ هدف این است که یک « منطقه تجارت ممنوع» علیه ایران تعیین شود. یعنی نظاره می کنند که چگونه ایران همه فعالیت های اقتصادی خود را در برنامه هسته ای خلاصه می کند؛ و تا آخرین لحظه صبر می کنند، که ایران دیگر راهی برای تغییر رویه نداشته باشد و به این نتیجه برسد که توقف سرمایه گذاری هسته ای رفاه مردم این کشور را به شدت تهدید خواهد کرد. آن زمان است که آمریکا با فشار، تهدید و اخاذی از کشورهای دیگر آن ها را مجبور به حمایت از تحریم های شدید اقتصادی علیه ایران می کند. بنابراین یک بن بست ایجاد می شود: اگر ایران بخواهد طبق حقوق خود برنامه هسته ای مشروع را دنبال کند، قربانی اقداماتی می شود که آمریکا و متحدانش صلاح می دانند. اگر هم نخواهد برنامه هسته ایش را دنبال کند با خطر سقوط اقتصادی مواجه می شود.

این سیاست ها مثل همه سیاست های دیگر غربی، از حمایت قوی برخوردار نیستند. ملت ها در غرب از این سیاست های پشتیبانی نمی کنند؛ و اگرچه دولت های فاسدشان آن ها را فریب می دهند؛ اما متوجه می شوند که یک جای کار می لنگد. به همین دلیل بی توجهی به دیپلماسی عمومی در این مقطع تاریخی اشتباه بزرگ دیگری از جانب ایران است که ممکن است پیامدهای مخربی داشته باشد.

آلمان در پیروی از سیاست های آمریکا در قبال ایران چه منافعی به دست می آورد و چه امتیازاتی از دست می دهد؟

کریستوف هورستل: مردم آلمان قلباً و ماهیتاً دوست ایران هستند؛ بخش تجاری آلمان هم به شدت طرفدار همکاری با ایران است. متأسفانه صدراعظم ما خانمی است که تحسین واشینگتن را نسبت به منافع ملی آلمان در اولویت قرار می دهد. خود من علناً او را به « خیانت بزرگ» متهم و سخنان او درباره حمایت بی قید و شرط از « امنیت» اسرائیل را نقل قول کرده ام؛ که خانم صدراعظم آن را تا حد بسیار اعلای « دکترین ملی آلمان» هم بالا برده است، بدون آن که نگاهی کرده باشد که قانون اساسی و سوگند رسمی وی چه وظایفی را از صدراعظم آلمان خواسته است. این نوع سیاست تا میلیاردها دلار به منافع اقتصادی آلمان آسیب می زند، سیاست های جنگ طلبانه را پیش می برد و میان مردم تفرقه می اندازد.

پاسخ درست به سؤال شما این است که آلمان هیچ منفعتی به دست نمی آورد. اما نام خانم مرکل در لیست آژانس سخنگویی « هری واکر» ثبت می شود؛ در کنار کلینتون ها، چنی ها، آقای شرودر آلمانی که معامله قایق های U-Boat با اسرائیل را در آخرین روز حضور خود در مسند صدراعظمی تأیید کرد. آژانس هری واکر توسط یک صهیونیست افراطی به همین نام در سال ۱۹۴۶ تأسیس شد و سخنگوهای ارشد را به رویدادهای مهم اعزام می کند. ثبت نام خانم مرکل بعد از پایان دوره اش انجام می شود و قیمت قراردادهای سخنگویی او را به ۱۰۰ هزار دلار به ازای هر سخنرانی می رساند. یک سخنرانی تنها! هزینه های سفر هم جدا حساب می شود.