شرط همیشگی حمایت رهبر انقلاب از تیم مذاکره‌کننده

به گزارش پارس ، روزنامه کیهان در ستون اخبار ویژه امروز پنج شنبه خود نوشت:

*گزارش۱۰۰ روزه دولت بود یا تبلیغات قبل از انتخابات؟ !

مصاحبه سه شنبه شب رئیس جمهور به مناسبت صدمین روز فعالیت دولت یازدهم با ابهامات و نقدهایی مواجه شد. یکی از ابهامات مهم که با توجه به شاکله اصلی این گفت وگوی ۲ ساعته به چشم مخاطبان آمد این موضوع بود که اگر قرار بود محور نقد و تخطئه غلیظ دولت سابق را از این گفت وگو بگیرند، دیگر چه چیز عمده ای باقی می ماند؟ دست کم این که سه چهارم زمان مصاحبه به تخطئه یک طرفه و بدون اما واگر و استثنای دولت قبلی گذشت. این سوال مضمون دیگری را در خود نهفته دارد و آن اینکه اگر قرار بود درباره دولت سابق سیاه نمایی محض انجام شود، آیا غیر از همین مصاحبه یکطرفه چیز دیگری هم از آب در می آمد؟ و یا اگر تاریخ ۵ آذر ۹۲ را از زمان مصاحبه حذف کنیم و به جای آن تاریخ ۳ ماه قبل از انتخابات (مثلاً فروردین ۹۲) بگذاریم تفاوتی در محتوا می کند؟ !

اتفاق جالب اقدام روزنامه ایران بود که در این باره تیتر « رونمایی از ۸ سال نابسامانی» را برجسته کرد، حال آنکه تصور می رفت حال و هوای فضای انتخاباتی جایگزین گزارش کار نشود. البته منتقدان منصف پیشاپیش معتقد بودند ۱۰۰ روز با توجه به کمی زمان، موعد مناسبی برای مطالبه فعالیت ها و توقعات مثبت از دولت نیست اما در عین حال این ابهام وجود دارد که آیا گزارش دولت با تبلیغات ما قبل انتخاباتی اشتباهگرفته نشده و خلأ گزارشی درباره اینکه ما چه کرده ایم با ادبیات « قبلی ها چه کردند یا چه نکردند» پر نشده است؟ !

موضوع دیگر عدم طرح برخی چالش ها و تناقضات مهم در همین دوره چند ماهه است به این معنا که برخی رفتار و گفتارها در تناقض با تبلیغات و شعارهای انتخاباتی است چنان که مثلا رئیس کل جدید بانک مرکزی برخلاف تبلیغات سیاه نمایانه قبل از انتخابات اعلام کرد، نمی گذاریم قیمت دلار پایین بیاید؛ یا موضوع لزوم مهار تورم و کاهش قیمت خودرو و یا تعابیری نظیر مهار رشد تورم که با برخی واقعیت ها ناسازگار است. همچنین درباره اعلام رکورد ۴۰ درصدی تورم به عنوان بالاترین تورم ۴ دهه گذشته، این حقیقت که رکورد تورم مربوط به دولت سازندگی با ۴۹ درصد است، کتمان شد و این در حالی است که بخشی از تورم امروز حاصل فشار تحریم هاست و البته سهم اصلی بی تدبیری و سوء مدیریت و رهاشدگی برخی امور در دولت قبلی را نباید نادیده گرفت. تخطئه مطلق در حوزه هایی نظیر سفرهای استانی و مسکن مهر و… نیز از نکاتی بود که نقد به دور از اعتدال و آمیخته با افراط و تفریط را تداعی می کرد.

یکی از عجیب ترین اتفاقات این مصاحبه، دوز بالای خود تشکری! -به سیاق اغلب دولت های گذشته- است تا آن جا که با مساعدت یکی از مصاحبه کنندگان، پیروزی های ورزشی چند هفته اخیر والیبال و فوتبال ساحلی به پای دولت جدید نوشته شد! در حالی که وزیر ورزش دولت جدید یکی دو هفته است از مجلس رای اعتماد گرفته و طبیعتا موفقیت های ورزشی محصول، علمکرد چند ساله برخی فدراسیون ها در دولت قبلی است.

در همین حال وبسایت ندای انقلاب در بررسی مصاحبه انجام گرفته، تیتر « ۱۲۰ دقیقه سیاه نمایی به جای گزارش عملکرد ۱۰۰ روزه» را برگزید و رجانیوز نوشت: « سایه سنگین جو انتخابات بر گزارش ۱۰۰ روزه دولت! انتخابات ۱۰۰ روز پیش تمام شد، لطفا به مردم گزارش دهید» . از سوی دیگر سایت مشرق به بخش دیگری از مصاحبه دکتر روحانی پرداخته و در مطلبی با عنوان « لیبرالیسم فرهنگی؛ خطری که باید نسبت به آن هوشیار بود» می نویسد: اگر افکار عمومی فیلتر خوبی باشد باید برای همه کالاهایی که در بازار عرضه می شوند با یک منطق رفتار شود و دلیل ندارد که فیلم یا کتاب یا هر اثر دیگری را دارای منطق جداگانه بدانیم. علاوه بر این در عرصه کالاهای فرهنگی نیز در مورد مستهجن نگاری ها و تصاویر و فیلم های مستهجن نیز همین منطق غلط می تواند مطرح باشد. حتی در مورد مواد غذایی نیز همین استدلال به خوبی خطا و ضعف خویش را به نمایش می گذارد.

فرض کنید که دولتی همین نظرات مطرح شده در بیان رئیس جمهور را در مورد مواد غذایی نیز بیان کند و بگوید بهترین فیلتر افکار عمومی است و به صراحت بیان دارد که دولت نظرش این است که هیچ فیلتری بهتر از افکار عمومی مردم نیست و وقتی یک کالا را ساختند و مردم نرفتند بخرند، و به آن سازنده بی اعتنا شدند، خودش می داند که باید چکار کند. مشخص است که این منطق ناقص و معیوب و باطل است. با این حساب باید به همه تولیدکنندگان و فروشندگان کالاهای غیربهداشتی در عرصه مواد غذایی نیز اجازه داد تا با این فیلتری که دولت تصور می کند بهترین فیلتر است روبرو شوند و دولت زحمت را کم کند و در کار آنها دخالت نکند.

همچنین سایت آینده آنلاین- از حامیان دولت- نوشت: برخی ژست های مجریان و به به و چه چه های آنان به جای ورود به پرسشگری حرفه ای، نه بازتاب مناسبی در میان مردم داشت و نه به نظر می رسد به سود دولت و صداوسیماست. نویسنده معتقد است: این امر باعث شد این سوال مطرح شود که ادامه شیوه مرتضی حیدری که خودداریش از پرسشگری مقابل احمدی نژاد، باعث انتقاد شدید کارشناسان بود، صرف نظر از رویکرد خود او، به دولت و صداوسیما مربوط نمی شد. سایت حامی دولت نوشت: آقای رئیس جمهور خیلی خوش سخن و خوش سیما ظاهر شد و لبخندش به دل می نشست. فقط به نظرم استفاده مکرر از واژه سرهنگ بدون آن که محل ارجاعش مشخص باشد، کم کم لوث می شود.

جهان نیوز نیز معتقد است: اگرچه نقد دولت گذشته نه تنها امری مذموم نیست بلکه نوع سازنده آن بسیار ضروری و لازم هم است اما کنایه های متعدد به دولت قبل وجهه رئیس جمهوری که خود را اهل اعتدال می داند اندکی خدشه دار می کند. رئیس جمهور که خود نیز روحانی است بهتر از نگارنده می داند که همین رفتار ممکن است پس از دوره ایشان نیز علیه ایشان به کار گرفته شود. نکته مهم در اینجا این است که این رویه مسئولان و نظایر آن، به سرعت در بین مردم الگوبرداری می شود و تکرار آن فرهنگ کشورمان را دچار بی اخلاقی هایی از این جنس خواهد کرد. جهان نیوز درباره برخورد نچسب یکی از مصاحبه کنندگان می نویسد: برخورد دیشب شهیدی فر برای بسیاری از بینندگان تلویزیونی جای تعجب داشت. یادمان باشد به گونه ای عمل نکنیم که خدای نکرده تملق و چاپلوسی از عملکردمان برداشت شود. موردی که متاسفانه رشد آن در کشور، فرهنگ غنی ما را دچار انحراف خواهد کرد.

*شرط همیشگی حمایت رهبر انقلاب از تیم مذاکره کننده هسته ای

تشکر رهبر معظم انقلاب از تیم مذاکره کننده هسته ای مانند همیشه و از جمله ده سال پیش مشروط به حراست از حقوق ملت ایران در برابر زیاده خواهی های دشمن است. سایت رجانیوز نوشت: مهر ماه ۱۳۸۲ وقتی مذاکرات سعدآباد انجام شد، جمع کثیری از نیروهای انقلابی به نتیجه آن مذاکرات اعتراض داشتند، در همین حال در آن برهه رهبر معظم انقلاب در ۱۱ آبان ۱۳۸۲ با تایید اقدام صورت گرفته در سعدآباد فرمودند « کاری که مسئولان کردند، کار درستی بود. با تدبیر و بدون پذیرش تسلیم و قبول حرف زور انجام شد تا توطئه ای که از طرف آمریکایی ها و صهیونیست ها علیه جمهوری اسلامی طراحی شده بود، شکسته شود. البته این آغاز قضیه است و کار تمام نشده است. اگر ادامه این کار به همین روالی که تاکنون طراحی شده، ادامه پیدا کند، هیچ ایرادی ندارد؛ اما اگر قرار باشد دشمنان یا مراکز قدرت، فزون خواهی کنند و سنگر به سنگر جلو بیایند و ما هم عقب نشینی کنیم، این می شود تسلیم، که به هیچ وجه درست نیست و اجازه چنین کاری هم داده نخواهد شد. »

رجانیوز با اشاره به اینکه روحانی خود نیز آن زمان در میانه راه معترض روند مذاکرات شد، می نویسد: حسن روحانی در نامه سال ۸۴ به البرادعی نوشت « با گذشت یک سال دیگر و با انجام بیش از یک هزار نفر روز از سخت ترین بازرسی ها، مدیر کل در بند ۱۱۲ گزارش نوامبر سال ۲۰۰۴ خود، مجدداً تاکید کرد که « تمامی مواد هسته ای اعلام شده در ایران مورد حسابرسی قرار گرفته و بنابراین، چنین موادی به سوی فعالیت های ممنوعه منحرف نشده اند. » متأسفانه، در مقابل اگر نگوییم هیچ، ایران مابه ازای بسیار اندکی دریافت کرد و بارها اقدامات اعتمادساز خود را افزایش داد و تنها در عوض آن، با قول های انجام نشده و درخواست های بیشتر رو به رو شد. » (صفحه ۵۸۲ کتاب امنیت ملی و دیپلماسی هسته ای، خاطرات دکتر حسن روحانی)

سایت مذکور می افزاید: این روند منجر شد تا رهبر انقلاب در ۱۳ دی ۱۳۸۶ و در جمع دانشجویان استان یزد تاکید کنند، « من همان وقت هم در جلسه مسئولین- که از تلویزیون پخش شد- گفتم اگر چنانچه بخواهند به این روند مطالبه پی درپی ادامه بدهند، بنده خودم وارد میدان می شوم؛ همین کار را هم کردم. بنده گفتم که بایستی این روند عقب نشینی متوقف شود و تبدیل بشود به روند پیشروی، و اولین قدمش هم باید در همان دولتی انجام بگیرد که این عقب نشینی در آن دولت انجام گرفته بود؛ و همین کار هم شد. » ایشان در ۳ مرداد ۱۳۹۱ نیز با اشاره به این مسئله فرمودند: « عقب نشینی ها آنها را گستاخ تر کرد، طلبکارتر کرد. یک روزی بود که مسئولین ما قانع بودند که اجازه بدهند ما ۲۵ سانتریفیوژ در کشور داشته باشیم؛ آنها گفتند نمی شود! اینها قانع شدند که ۵ تا سانتریفیوژ داشته باشیم؛ باز هم گفتند نمی شود! مسئولین ما قانع شدند که ۳ تا سانتریفیوژ داشته باشیم؛ باز هم گفتند نمی شود! امروز گزارش را شنیدید، یازده هزار سانتریفیوژ داریم! اگر ما آن عقب نشینی ها را، آن انعطاف ها را ادامه می دادیم، امروز از پیشرفت هسته ای که هیچ خبری نبود. »

در ادامه این تحلیل آمده است: از این رو بدیهی است در شرایط کنونی رهبر معظم انقلاب در پاسخ به نامه رئیس جمهور، با تاکید بر « آنچه رئیس جمهور مرقوم داشته» ، از فعالیت های تیم مذاکره کننده هسته ای تشکر کرده اند و در بخش دوم « ایستادگی در برابر زیاده خواهی ها همواره باید شاخص خط مستقیم حرکت مسئولان این بخش باشد» مورد مطالبه قرار گرفته است. نویسنده همچنان به بیانات چند روز قبل رهبر معظم انقلاب در جمع بسیجیان استناد کرد و نوشت: ایشان ضمن تاکید بر اینکه در جزئیات مذاکرات دخالتی نمی کنند، بر مشی عمومی خود در حمایت از دولت های مختلف تاکید و فرمودند: « بنده اصرار دارم بر حمایت از مسئولانی که اجرای کار بر عهده شان است، از همه دولتها بنده حمایت می کنم، از مسئولان- مسئولان داخلی، مسئولان خارجی- حمایت می کنم و وظیفه ما است… لذا اینها به کمک احتیاج دارند، من هم کمکشان می کنم، حمایتشان می کنم؛ این یک طرف قضیه است که قطعی است. از آن طرف اصرار دارم بر تثبیت حقوق ملت ایران، از جمله مسئله حقوق هسته ای؛ اصرار داریم بر اینکه از حقوق ملت ایران یک قدم عقب نشینی نباید بشود. ما البته در جزئیات این مذاکرات مداخله نمی کنیم. »

*نقیض گویی فتنه گران درباره بیانیه تهران و توافق ژنو

مشاور فراری کروبی از اصلاح طلبان و سبزها خواست اخلاق مدار باشند و اگر توافق ۳ سال پیش تهران را زیر سوال می بردند اکنون به طریق اولی توافق ژنو را زیر سوال ببرند. مجتبی واحدی با اشاره به بیانیه سه جانبه تهران میان ایران و ترکیه و برزیل که به مبادله سوخت ۵/۳ درصد با سوخت ۲۰ درصد مورد نیاز راکتور تهران اختصاص داشت و با کارشکنی آمریکا نافرجام ماند، نوشت: صدور آن بیانیه اعتراض گروهی از اصلاح طلبان و حامیان جنبش سبز را به دنبال داشت. آنان معتقد بودند که این نوع برخورد با یک کشور مستقل، تحقیر آمیز است. شدیدترین اعتراض در این مورد توسط زهرا رهنورد مطرح شد. او که به همراه موسوی بود اظهار داشت « بر تارک تمامیت ارضی ما فتح خرمشهر و آبادان می درخشد وقتی بیشتر درخشش این پیروزی ها درک خواهد شد که آن را با برخی از توافقنامه های امروزی مقایسه کنیم توافقنامه هایی که از قراردادهای ننگین ترکمنچای و گلستان بدتر است و آخرین نمونه اش همین معاهده هسته ای هفته گذشته است» .

وی می افزاید: میرحسین موسوی نیز با عباراتی مشابه نگاه همسر خویش در خصوص بدتر دانستن بیانیه تهران از قراردادهای ننگین ترکمانچای و گلستان صحه گذاشت. دقیقا سه و نیم سال بعد از آن اظهارنظر، قراردادی در ژنو امضا شد که بی تردید دهها بار بدتر از بیانیه اردیبهشت ۸۹ است. وی در گویانیوز می نویسد؛ بسیاری از کسانی که آن روز با استناد به دیدگاه موسوی و رهنورد، مقاله نوشتند و از رفتار دولت احمدی نژاد در آن بیانیه گله کردند آزاد هستند و از این آزادی تنها برای هورا کشیدن به خاطر قرارداد فعلی، بهره می گیرند. مردم و دولت بنفش حق دارند هورا بکشند اما سبزها چه؟ آیا آنها در برابر وجدان، اخلاق و تاریخ می توانند ثابت کنند محتوای توافق اخیر بهتر از بیانیه ای است که آن را ننگین تر از ترکمانچای دانستند؟

مجتبی واحدی این را هم نوشته که « حامیان موسوی اگر مانند همراهان روحانی توافق نامه اخیر را یک موفقیت بزرگ می دانند باید دیدگاه خود نسبت به بیانیه تهران که به مراتب عزتمدارانه تر از توافق اخیر بود را بیان نمایند. چگونه می توان معاوضه اورانیوم غنی شده با سوخت مورد نیاز مراکز پزشکی هسته ای را ترکمانچای نامید و پذیرش ده ها درخواست منطقی و غیرمنطقی همان قدرت ها را یک پیروزی بزرگ دانست؟ آیا شرط اخلاق مداری آنست که هر چه توسط رقیب انجام می شود را به باد ناسزا بگیریم و خود، کاری را صورت دهیم که قبیح تر از آنست؟ » .

*با این نبوغ شما را ندزدند!

آقای زیباکلام که آرزو دارد آلفرد و جانسون نامیده شود و در دانشگاه های آمریکا تدریس کند! می گوید محتوای توافق ژنو برایش مهم نیست بلکه مهم این است که نگاه خصمانه ایران به آمریکا و غرب ترک برداشته است. وی در گفت وگو با دویچه وله بی آن که صادقانه و دست کم بیطرفانه اذعان کند اصل خصومت مربوط به عداوت های کور آمریکا در ۶۰ سال گذشته علیه ملت ایران است، گفت: اصلا جزئیات توافق ژنو مهم نیست. این که آنها گفته اند چه کار می کنند و ما گفته ایم چه کار می کنیم، آنها گفته اند که غنی سازی سه درصد را به رسمیت می شناسیم یا ما اعلام پیروزی کنیم و بگوییم که در نتیجه مقاومت ما آنها مجبور شده اند و… هیچ کدام اینها مهم نیست، مهم این است که برای اولین بار، بعد از ۳۵ سال، آن نگاه خصمانه، آن نگاه غیظ و غضب آلود ایران به غرب و به آمریکا، ترک برداشته است و این اتفاق مهمی است که در ژنو افتاده است.

وی می افزاید: بعد از توافق ژنو اصولگرایان تندرو خواهند گفت مقاومت ما باعث پیروزی شد، مقاومت ما باعث شد که غرب عقب نشینی کند، مقاومت ما باعث شد که آمریکایی ها مجبور شوند غنی سازی را بپذیرند و… در حالی که اصلاً دعوا بر سر غنی سازی نبود. اصلاً دعوا بر سر این نبود که ما چه کار داریم می کنیم، غربی ها چه می گویند، غربی ها چه می خواهند و… نه، بحث بر سر بی اعتمادی بوده است. مشکل اساسی و بنیادی غربی ها با فعالیت های هسته ای ما این بود که اعتماد نداشتند که ما داریم چه کار می کنیم. آنچه اتفاق افتاده، این است که برای اولین بار، بعد از ۳۵ سال، غربی ها خیلی محتاطانه حاضر شده اند که به ما اعتماد کنند… حال اینکه روزنامه کیهان بگوید توی دهن زدیم، گرفتیم، مقاومت ما پاسخ داد و… به نظر من، طبیعی است که آنها این چیزها را خواهند گفت.

آقای زیباکلام اینجا نیز روشن نمی کند که آیا یک ملت قربانی تسلیحات کشتار جمعی (ایران) باید به دولت زورگویی مانند آمریکا که سازنده و اولین و آخرین کاربرد بمب اتمی در دنیاست اعتماد کند یا این آمریکاست که حق دارد بگوید به ملت ایران اعتماد ندارد؟ ! به شوخی هم که شده باید به آقای زیباکلام گفت با این همه نبوغ که از خودتان سراغ دارید مراقب باشید شما را ندزدند و به آمریکا نبرند. وی پیش از این ضمن یادداشتی در روزنامه شرق مدعی شد که اگر نامش به جای صادق زیباکلام، آلفرد و دیوید و جانسون و اسمیت بود و به جای ایران در دانشگاه های آمریکا تدریس می کرد آن گاه برای نظریاتش در دنیا مدال می دادند اما چه کند که بچه آب منگل است و در ایران تدریس می کند (! ) زیباکلام می گوید دوستان اصلاح طلبش به خاطر همین نظریات عجیب و غریبش به او می گویند باید درِ دانشکده ای را که در آن تدریس می کنی گِل گرفت.