خط شکنی کارگردان گاندو

در دوره‌ای که شرکت‌های بزرگ فیلم سازی در سراسر دنیا به ساخت سریال روی آورده­اند، در هر خانه‌ای سی‌دی، فلش مموری یا هاردهایی پر از سریال‌های مختلف دست به دست می‌شود، و سلیقه‌ی مخاطب هم گام با استانداردهای جهانی در حال ارتقاست. ساخت و پخش سریال گاندو در گروه فیلم و سریال شبکه سه را می­‌توان گامی مثبت در عرصه تولید سریال­‌های ایرانی در تلویزیون ملی دانست چرا که با انتخاب و پرداخت موضوعی جذاب در ژانری کمتر تجربه شده توانسته مخاطب جدید و جوانی را پای تلویزیون بنشاند؛ از آنجا که سال‌هاست که سریال‌های ملودرام صرف در تمام شبکه‌های تلویزیونی ما جا خوش کرده‌اند. سریال‌هایی با موضوعات و بعضا لوکیشن‌های تکراری. موضوعاتی چون عشق، مشکلات خانوادگی، بیماری و مرگ. لوکیشن‌هایی نظیر بیمارستان و قبرستان و... پای ثابت همه­ سریال‌­های تلویزیونی ما شده­‌اند و ذائقه و سلیقه مخاطب را در حدی تنزل داده‌­اند که مخاطب در کنار سریال‌­های وطنی نمونه‌­های سخیف‌­تر ترکیه‌ای را از طریق ماهواره دنبال کند.

«گاندو» با انتخاب درست بازیگران جوان در نقش افرادی توانمند، خوش فکر و جذاب، گروه جدیدی از نقش‌­ها را برای مخاطب تعریف می‌­کند. مخاطبی که به نقش‌­های عاشق، معشوق، ظالم و قربانی عادت کرده است. تاکنون برای جذب مخاطب جوان در سریال­‌های ایرانی از نمایش جوانی و جوانی کردن اغلب در مفهوم مبتذل و نابخردانه آن استفاده می­شده، اما گاندو با معرفی گروهی کمتر دیده شده از جوانان ایرانی، نقش‌­هایی را به تصویر می­‌کشد که در حوزه حرفه‌ای‌شان با وجود سن کم توانمند بوده و با تسلط به حوزه‌­های مختلف دانشی اعم از زبان انگلیسی، فعالیت‌های سایبری و... به شدت واقعی و باورپذیرند.

«گاندو»، را می‌­توان نه یک گام که جهشی در انتخاب و پرداخت موضوع در سریال‌­های ایرانی دانست. در شرایط فعلی پرداختن به موضوع جدی و جدیدی چون امنیت ملی و به تصویر کشیدن فعالیت­‌های تهدیدکننده آن در زیرپوست شهر هیجانی کم­تر تجربه شده را برای مخاطب به ارمغان می­آورد و معادلات ذهنی مخاطبی را به هم می­زند که به ملودرام صرف عادت کرده است و اینجا با جذابیت­‌هایی جدیدی در داستان، شیوه روایت و بازیگری روبرو می‌­شود که برایش دلچسب و شگفت­ انگیز است.

با تمام این تفاسیر همیشه اولین‌­ها بهترین نخواهند بود. قطعا کاستی‌هایی از ابعاد مختلف در سریال گاندو به چشم می­خورد و انتقادهایی به وجه خانوادگی شخصیت­‌های داستان وارد است. شخصیت اول که در دوران نامزدی است حتی در خلوت و زمان کوتاهی که در کنار همسرش می‌­گذراند درباره مسائل و موضوعات کاری صحبت می­‌کند. یا دیگری، در شب تولدش وقتی به خانه می‌­رسد که همه خواب هستند و این بخش به مخاطب اینگونه القا می‌­کند که در صورت نادیده گرفتن فضاهای خانوادگی می­‌توانی در کار حرفه‌­ای شوی.

به هر ترتیب به جرأت می‌توان گفت که گاندو یک شروع موفق برای سبک جدیدی از سرگرمی تلویزیونی است که با ارتقای سلیقه مخاطب این توقع را ایجاد می­‌کند که تلویزیون از ملودرام دست کشیده و به ژانرهای دیگر اقبال نشان دهد.

نمایش این سریال و بازگشت دوباره مخاطب جوان به واسطه آن، فرصتی طلایی برای رسانه ملی فراهم آورده است که می‌شود با تداوم تولید و پخش سریال­‌هایی با موضوعات متفاوت این مخاطبان را نگه داشته و افزایش داد.