نقش والدین در تربیت صحیح فرزندان

جواد آل حبیب در تربیت فرزند در یادداشتی چنین می نویسد: برای بسیاری از والدین این سؤال مطرح است که تربیت فرزند خود چگونه برخورد کنند؟ آیا والدین روابط بسیار صمیمی و دوستانه با فرزندان خود ایجاد کنند یا این‌که سخت گیرانه و یا بی‌تفاوت و با کنترل از دور مسائلشان را رهبری و راهبری کنند؟  به طور کلی پدر و مادر چه مشی و روشی را در تربیت فرندان خویش به کاربندند تا این میوه به ثمر نشیند و گل زندگیشان بشکفد. در ارتباط تربیت فرزند و وظائف والدین نسبت به این مساله، دو نکته حائز اهمیت است: اول اینکه هر کدام از پدر و مادر بدانند که وظیفه آنها چیست؟ دوم اینکه بدانند رفتار و عکس العملشان در مواقع گوناگون چگونه باشد؟

ایفای نقش پدری، ایفای نقش مادری

در ارتباط ایفای نقش پدری و مادری در ادامه این روانشناس بالینی چنین تصریح می کند:

بنابراین لازم، مهم و اساسی است بعد از ایفای نقش خود، بدانیم بهترین رفتار کدام است، یعنی پدر و مادر بدانند در موقعیت مناسب رفتار صحیح را انجام دهند. 

آماده سازی بستر ارتباط فراخانوادگی توسط والدین

در ارتباط آماده سازی بستر ارتباط فراخانوادگی توسط والدین که از عدم توجه کافی و وافی هر یک از والدین شکل می گیرد آل حبیب این چنین می گوید:

 در این میان بسیاری از پدر و مادرها به خاطر ضعف‌هایی که وجود دارد یا به خاطر مسائل و مشکلات بیرون از خانواده معمولاً به پرخاشگری یا بی توجهی دست می‌زنند و فرزندان خویش را از خود دور کرده و زمینه برای ارتباط فراخانواده‌ای را در وجود آن ها نهادینه می کنند.

از این رو بهترین حالت ارتباط این است که هر کدام از پدر و مادر وظیفه خود را ایفا کنند یعنی نقشی را که به عهدشان واگذار شده است ایفا و سپس اجرا کنند آن را اجرا کنند.

تعریف پدر و مادر در نقش تربیت فرزند

تعریفی که جواد آل حبیب روانشاس بالینی از نقش پدر و مادر در تربیت فرزند ارائه می دهد چنین است:

 پدر در نقش پدر یعنی قاطعیت در ظاهر و مهربانی در باطن و مادر در نقش مادر یعنی مهربانی در ظاهر و قاطعیت در پشت این چهره مهربان.

 وظیفه پدر در بدو ورود به منزل با توجه به شرایط متفاوت است: وقتی پدر وارد منزل شد باید به امورات تمام اعضای خانواده رسیدگی کند، اگر فرزند خردسالی دارد باید با او مقداری باز کند تا نیازهای وجودی و معنوی اش برطرف گردد و علقه ایجاد شود. کودک از طریق بازى روشهاى تسلط بر خود و کمک به دیگران و اعتماد به نفس را فرا مى گیرد ... بازیها مایه بهجت و سرور روحى کودک مى شوند و استعدادها و توانایى او را بر ابداع و نوآورى بارور مى سازند. این جریان برای فرزند بزرگتر و 12 ساله فرق می کند. اینجا رسیدگی به امورات فرزند با بررسی تکالیف و پرداختن به مسائلی است که فرزند با او در طول روز سرگرم بوده است. این دوره دوره تربیت فرزند است. تربیت در این دوره، ضرورت بیشترى نسبت به دوره هاى پیش از این دارد; زیرا فطرت کودک در این مرحله، سالم و دست نخورده و پاک است و هر راهنمایى و ارشاد و نصیحتى را پذیراست. بنابراین، والدین وظیفه دارند از فرصت به دست آمده در جهت انجام مسئولیتهاى تربیتى خود استفاده کنند.

 و در نهایت بازگشت با کانون محبت خانواده یعنی همسر و تحویل بار زندگی از اوست که باید در این زمنیه سنگ تمام بذارد.

مادر که خود جمال حضرت حق است باید بر منوال مهربانی که در وجودش نهادینه شده امورات را اداره کند تا تعادل در زندگی با مهربانی او و قاطعیت پدر شکل گیرد. مادر نقش اصلی تربیت کننده را به عهده دارد. مادر نقش مربی و آموزش دهنده ای مهربان را باید ایفا کند چراکه با حضور مادر در تربیت فرزند سوگیری و تاثیر منفی در شخصیت فرزندان شکل نمی گیرد. امیدواریم شاهد زندگی پر از نشاط در ایران عزیز باشیم.

https://instagram.com/alehabib.javad