«حوض نقاشی» ؛ چهره دلنشین خانواده ایرانی

به گزارش پارس به نقل از طبنا ؛ محمد دیندار منتقد سینما با مروری بر وضعیت سینما در سال ۹۱ نوشته است: سال گذشته و در پی مخالفت حوزه هنری با اکران بعضی فیلم ها که از جهاتی با ارزش های عرفی و مذهبی جامعه و نیز نهاد مقدس خانواده در تضاد بودند، برخی افراد و حتی دستگاه های دولتی این حرکت حوزه هنری را اقدامی سلیقه ای و سیاسی قلمداد کرده و در برابر آن موضع گیری های غیرمنصفانه ای گرفته و حتی ادعا کردند اگر حوزه راست می گوید چرخه تولیدات سینمایی خود را فعال کرده تا ببینیم چه گلی به سر سینمای ایران می زند.

در این میان وقتی حوزه در سال ۹۱ اقدام به دریافت چهار پروانه ساخت کرد و تولید این چهار اثر را رقم زد، باز طعنه ورزان و مخالفان این نهاد هنری شروع به طعنه زدن و جوسازی کرده و لحظه شماری می کردند تا پس از آماده شدن و نمایش این آثار، نقطه ضعفی به ویژه از حیث محتوا در آنها یافته و تیغ تیز بی انصافی بر آنها حواله ساخته و بگویند ببینید این هم از فیلم های حوزه که این همه ادعای کار فرهنگی و محتوایی می کرد.

با این حال وقتی حوزه هنری سه فیلم آماده شده خود را راهی جشنواره فیلم فجر کرد و در معرض تماشا و داوری افکار عمومی اعم از عموم مردم و نیز اهالی سینما گذاشت، همه متفق القول هم صدا شدند که این آثار اعتباری نو به سینمای ایران بخشیده و فضای سینمای ارزشی و خانوادگی را که در سال های گذشته مورد هجمه قرار گرفته بود، تلطیف کرده و تصویری واقعی، محترمانه و سازنده از جامعه و خانواده ایرانی را بر پرده سینماهای ایران به تصویر کشیده است.

در این خصوص فیلم « حوض نقاشی» ساخته مازیار میری به تهیه کنندگی منوچهر محمدی و محصول حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی، یکی از آثار شاخص سینمای ایران در سال های اخیر است که از طریق قصه ای عاطفی و پر مغز، چهره ای دلنشین از خانواده ای ایرانی و دغدغه های آنها را مطرح می کند؛ فیلمی که توانست در سی و یکمین جشنواره فیلم فجر از سوی صاحبان و مخاطبان اصلی سینما یعنی مردم به عنوان بهترین فیلم برگزیده شود، هر چند که از سوی داوران نادیده گرفته شد.

در هر حال می توان گفت حوزه هنری در سال گذشته کارنامه ای خوب و سازنده از خود در عرصه سینما ارائه داده و نه تنها در میان تمامی تهیه کنندگان بخش دولتی و خصوصی بهترین عملکرد را به نمایش گذاشته بلکه در میان تمامی نهادهای انقلابی و دستگاه های سینمایی و فرهنگی منسوب به این نهادها نیز کارنامه ای به مراتب شاخص تر و سازنده تر به نمایش گذشته است.

  در این میان آنچه که می تواند این حرکت خجسته حوزه هنری را ارزشی صد چندان بخشیده و ماندگار سازد، تداوم و مانایی این روش و منش است. روش و منشی که اگر مقطعی نباشد و سیری رو به جلو داشته باشد، سینمای ایران و مخاطبان آن را چه به لحاظ محتوایی و چه به لحاظ سرگرمی سازنده، منتفع خواهد ساخت و پنجره ای با هوای تازه به روی سینمای کدر امروز خواهد گشود.