چرا دچار پرخوری عصبی می شویم و چگونه بر سلامت ما اثر می گذارد ؟

پرخوری عصبی چیست؟ چگونه بفهمیم دچار پرخوری عصبی هستیم؟ فرق پرخوری عصبی با گرسنگی چیست؟ در این مقاله از پارس نیوز راهکارهایی برای خلاصی از پرخوری عصبی را در اختیارتان می گذاریم.

پرخوری چیست؟

در اختلال پرخوری (BED)  فرد به‌صورت مداوم و غیرارادی با سرعت بسیار زیاد غذا می‌خورد. درنهایت نیز فرد به دلیل این میزان غذا دچار دل‌درد می‌شود. زنان دو برابر مردان در معرض خطر ابتلا به پرخوری قرار دارند.

نکته قابل‌توجه این است که این مشکل در اوایل بزرگ‌سالی شایع است اما در مردان با رسیدن به میان‌سالی بروز می‌کند. این شرایط متأثر از سن، نژاد، جنس، ژنتیک و مسائل فرهنگی است. بیشتر افراد مبتلا به اختلال پرخوری از اضافه‌وزن رنج می‌برند.

پرخوری عصبی چیست ؟

پرخوری عصبی یا بولیمیا از شایع‌ترین اختلالات تغذیه‌ای است که اثرات منفی بسیار زیادی را در زندگی فردی و اجتماعی مبتلایان می‌گذارد. جالب است بدانید که از هر صد نفر، ۲ نفر به بولیمیا مبتلا هستند.

در این مواقع، فرد مقدار بسیار زیادی غذا می‌خورد و پس‌ازآن دچار شرمندگی و ho گناه می‌شود. زیرا از چاق شدن هراس دارد. اگرچه این اختلال در همه سنین مشاهده شده است اما نوجوانان در خطر ابتلای بیشتری قرار دارند.

یکی از مواردی که باید در مورد بولیمیا مدنظر قرار بگیرد این است که این اختلال، معمولاً مزمن بوده و فرد مبتلا را تا پایان عمر درگیر می‌کند. درنتیجه اثرات جانبی آن همواره موجب آزار و اذیت روانی فرد خواهد بود.

دوره و شیوع پرخوری عصبی

شیوع پرخوری عصبی (پراشتهایی عصبی یا بولیمیا) بیش از بی‌اشتهایی عصبی می‌باشد و در حدود ۲ تا ۴ درصد زنان جوان به آن مبتلا می‌باشند. شیوع آن در بین زنان بسیار بیشتر از مردان است و ۹۰ درصد مبتلایان را زنان تشکیل می‌دهند. البته به‌غیر از مردان همجنسگرا که در بین آنان نیز معیار وزن و اندام بسیار با اهمیت بوده و در نتیجه در بین آنان نیز شیوع بالایی دارد. در جوامع صنعتی شیوع آن بیشتر است.

سن آغاز اختلال پرخوری عصبی (پراشتهایی عصبی یا بولیمیا) اندکی دیرتر از شروع اختلال بی‌اشتهایی عصبی بوده و نوعاً در اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی است. پرخوری عصبی (پراشتهایی عصبی یا بولیمیا) معمولاً با منع غذایی آغاز می‌شود. و در تقریباً یک‌چهارم موارد، ملاک تشخیصی بی‌اشتهایی عصبی، مدتی در این افراد مشاهده شده است.

پرخوری شبانه چیست و چرا به وجود می‌آید؟

یکی از علل چاقی مفرط میل به پرخوری شبانه است. بسیاری از افراد در مقابل وسوسه گرسنگی شبانه هیچ کنترلی ندارد و کالری بسیار زیادی در هنگام شب دریافت می‌کنند که تأثیر بسیار زیادی بر کیفیت خواب شبانه آن‌ها و سلامت بدنشان می‌گذارد. این اتفاق معمولاً مانند بولیمیا، جنبه روانی دارد. دلایل بسیاری برای اختلال سندرم پرخوری شبانه ذکرشده که برخی از آن‌ها عبارت‌اند از:

• عوامل ژنتیکی و وراثت
• بی نظمی در وعده‌های غذایی در طول روز و دریافت کالری‌های نامتناسب و در فواصل زمانی بسیار زیاد
• برهم خوردن ساعت طبیعی بدن. مانند زمانی که فرد دائماً در حال مسافرت است یا شغلی دارد که مجبور است شب‌ها بیدار بماند و شب‌کاری کند
• استرس زیاد
• افسردگی و نوسانات خلقی
• سابقه پرخوری عصبی

اختلال پراشتهایی چه علائمی دارد؟

افراد که به پراشتهایی مبتلا می‌شوند، اکثر اوقات از وزن بالای خود معذب بوده و از فرم بدنی‌شان احساس شرم می‌کنند. البته ذکر این نکته ضروری است که پرخوری گاه‌به‌گاه به معنای ابتلای به اختلال پرخوری نیست. درصورتی‌که علائم زیر در فرد مشاهده شود، احتمال ابتلا به اختلال پراشتهایی وجود دارد:

• غذا خوردن افراطی و بیشتر از حد معمول
• فرد تا زمانی که احساس ندامت کند به غذا خوردن ادامه می‌دهد اما پس‌ازاین پرخوری بیش‌ازحد بازهم گرسنه است
• تنهایی غذا خوردن؛ زیرا فرد از پرخوری در انظار عمومی احساس شرم دارد
• عدم اعتمادبه‌نفس و نارضایتی از فرم بدنی
• امتناع از شرکت در جمع‌های دوستانه و فعالیت‌های اجتماعی

افراد مبتلا به بولیمیا بلافاصله بعد از غذا خوردن افراطی استفراغ می‌کنند یا با ورزش شدید این میزان کالری دریافتی را از بین می‌برند. اما افرادی که اختلال پرخوری دارند؛ کالری دریافتی را از نمی‌سوزانند. بنابراین این افراد از اضافه‌وزن شدید رنج می‌برند.

 

چگونه پرخوری بر سلامت و تندرستی شما تأثیر می گذارد

 

پس به طور حتم ، رفتار های افراطی و پاکسازی باعث بروز مشکلات جسمی می شود، مانند:

 

• التهاب و گلو درد یا التهاب مری ، زخم دهان ، غدد بزاقی متورم
• مینای دندان پوسیده و پوسیدگی دندان – ناشی از قرار گرفتن بیش از حد در معرض اسید معده در هنگام استفراغ مکرر عمدی
• نوسان وزن – بالا و پایین رفتن
• مشکلات دستگاه گوارش – اسهال ، نفخ ، یبوست ، رفلاکس اسید ، تهوع ، درد شکم ، زخم معده
• کم آبی
• بوی بد دهان
• فشار خون پایین
• عدم تعادل الکترولیت به دلیل از بین رفتن سدیم ، کلسیم ، پتاسیم و سایر مواد معدنی ، که در نهایت می تواند منجر به ضربان قلب غیر طبیعی ، حمله قلبی یا مرگ شود.

 

همچنین ممکن است شرایط عاطفی و روانی مرتبط با پرخوری را تجربه کنید ، مانند:

 

• احساس گناه و شرم
• حساسیت بیش از حد در مورد تعداد کالری مصرفی
• کاهش مزمن عزت نفس و تصویر منفی از خود
• افسردگی یا اضطراب
• امتناع از دوستان و فعالیت ها

 

 

آیا اختلال پرخوری قابل‌ درمان است؟

 

پرخوری (BED) یک بیماری است. بنابراین احتیاج به درمان و کمک گرفتن از متخصص دارد. اگر به‌محض مشاهده نشانه‌های این بیماری به متخصص مراجعه کرده و در مورد مشکل خود صحبت کنید؛ احتمال درمان وجود دارد. فراموش نکنید که موارد حاد BED گاهی منجر به مرگ می‌شود. روان‌شناسان و روان‌پزشکان روش‌های درمانی خاصی برای درمان این اختلال دارند و از ابزارهای متنوعی برای رسیدن به نتیجه مطلوب استفاده می‌کنند.

 

در اولین قدم معمولاً از روش رفتاردرمانی شناختی استفاده می‌شود. یعنی فرد مبتلا به این بیماری، با گفتگو درمانی و صحبت کردن صریح و بی‌پرده در مورد مشکل خود، در مورد افکار، احساسات و پرخوری خود به درک بیشتری می‌رسد. سپس درمانگر ممکن است در مورد الگوی فکری و رفتار غذا خوردن به شما آموزش دهد. در ضمن این روش، به شما ابزارهایی برای مقابله با اضطراب ناشی از مشکلات جسمی و اضافه‌وزنتان ارائه می‌دهد.

 

گاهی اوقات نیز داروهای ضدافسردگی یا ضد اضطراب برای مقابله با پرخوری تجویز می‌شود. درمان اثربخش و موفق پرخوری در اکثر موارد ترکیبی از رویکردهای درمانی گوناگون خواهد بود.

 

درمان پرخوری عصبی

 

• آموزش و نظارت

 

پس از آموزش درباره اختلال خوردن به بیمار، او باید خوردن و دیگر رفتارهای مربوطه، افکار، ‌احساسات و رویدادها را در لحظه ثبت کند تا به این طریق شناخت بهتری از خود به‌دست آورد. (نمونه ثبت نظارت را در شکل ببینید). خودنظارتگری دو هدف دارد: به شناسایی مشکلات و تشخیص پیشرفت بیمار کمک می‌کند و مهمتر از آن، با کمک به بیمار در رسیدگی به مشکلاتش همزمان با بروز آنها، تغییر را آسان می‌کند.

 

انجام وزن‌گیری هفتگی

 

بیمار و درمانگر، وزن بیمار را یک‌بار در هفته می‌گیرند و آن را روی یک نمودار وزن شخصی ثبت می‌کنند. از بیماران با جدیت خواسته می‌شود در اوقات دیگر وزن‌شان را نگیرند. وزن‌گیری هفتگی اهداف زیادی دارد: (۱) به بیماران امکان می‌دهد همزمان با تغییر عادات خوردن‌شان، اطلاعات دقیقی درباره وزن‌شان به‌دست آورند.

 

(۲) فرصتی را برای درمانگر فراهم می‌کند تا به بیمار کمک کند ارقام روی ترازو را تفسیر کند. بدون کمک درمانگر، ممکن است بیمار ارقام را به غلط تفسیر کند. (۳) این کار به فرایندهای مهم بیش از اندازه چک‌کردن وزن یا اجتناب از وزن کردن که موجب تداوم بیماری می‌شوند، می‌پردازد.

 

• عادت به غذا خوردن منظم

 

شکستن چرخه معیوب پرخوری- رژیم غذایی و استفراغ اولین نکته در درمان پرخوری عصبی (پراشتهایی عصبی یا بولیمیا) می‌باشد. رژیم‌های سخت غذایی باعث ایجاد این چرخه معیوب می‌گردد. هر چقدر رژیم سختتر باشد، فکر فرد بیشتر به‌صورت وسواس‌گونه به‌سمت غذا رفته و احتمال پرخوری بیشتر می‌شود.

 

فرد وقتی‌که قانون سختش را می‌شکند، به‌واسطه‌ی خطای شناختی صفر و صد به‌خود می‌گوید حال که قانونم را شکستم، پس دیگر فرقی نمی‌کند و تا جایی‌که می‌توانم می‌خورم. (حال که قانونم را شکستم و یک قاشق بستنی خوردم، پس کل دو کیلو بستنی را می‌خورم).

 

با اتمام دوره پرخوری، احساس گناه کرده و خود را سرزنش می‌کنید و به رفتارهای جبرانی از قبیل استفراغ و رژیم‌های سخت‌تر می‌پردازید که به‌نوبه‌ی خود بیشتر احتمال شکسته‌شدن و افتادن مجدد به چرخه معیوب را دارند.

 

بنابراین ایجاد یک الگوی غذایی منظم برای موفقیت درمان پرخوری عصبی، اساسی است.

 

این الگوی درمانی به یک نوع مهم از رژیم غذایی می‌پردازد (خوردن به تأخیرافتاده). این الگو جایگزین دوره‌های پرخوری می‌شود و برای بیمارانی که کمبود وزن دارند، غذاهای عادی و میان‌ وعده‌هایی دارد که می‌توان میزانشان را متعاقباً افزایش داد.

 

از بیماران خواسته می‌شود هر روز سه وعده غذایی برنامه‌ریزی‌‌شده را بخورند، بعلاوه دو میان‌وعده برنامه‌ریزی ‌شده (یا اگر کمبود وزن دارند سه میان‌‌وعده). همچنین از آنها خواسته می‌شود در فواصل بین این وعده‌ها چیزی نخورند.

 

 

بیماران می‌توانند انتخاب کنند چه غذایی بخورند، تنها به این شرط که پس از صرف غذاها و میان‌وعده‌ها، مرتکب هیچ‌گونه رفتار جبرانی نشوند. همچنین بین این وعده‌های غذایی نباید بیش از چهار ساعت فاصله باشد.

 

این الگوی جدید غذایی باید بر دیگر فعالیت‌ها اولویت داشته باشد. اما نباید آنقدر سخت و خشک باشد که مانع تنظیم زمان برای انجام دیگر تعهدات روزانه بیمار گردد. الگوی خوردن منظم جلوی هرگونه پرخوری را می‌گیرد. فرد باید بداند خوردن منظم وعده‌های غذایی باعث اضافه وزنش نمی‌شوند.

 

زیرا از بیماران خواسته نمی‌شود مقدار یا نوع غذایی را که می‌خورند، تغییر دهند. همچنین خوردن منظم منجر به کاهش فراوانی پرخوری می‌شود و بنابراین جذب کلی انرژی به‌طور چشمگیری کاهش پیدا می‌کند. فرد باید آگاه شود که با استفراغ یا ملین‌ها نمی‌تواند از جذب کالری جلوگیری کند. زیرا غذا به‌محض ورود به دهان شروع به جذب شدن می‌کند و پیش از استفراغ، بیش از ۵۰ درصد کالری مصرف شده جذب بدن شده است.

 

باید به بیماران کمک کرد به این برنامه غذایی منظم وفادار بمانند و در برابر غذا خوردن میان غذا‌ها و میان ‌وعده‌های برنامه‌ریزی ‌شده مقاومت کنند.

 

برای رسیدن به این هدف، به نکات زیر توجه کنید:

 

۱- به گرسنگی خود توجه کنید و به محض آنکه اندکی احساس گرسنگی کردید، غذا بخورید و نگذارید به‌جایی برسید که بیش از حد گرسنه شوید.

 

۲- به‌طور منظم غذا بخورید. هیچ وعده غذایی را حذف نکنید.

 

۳- هیچ خوردنی را برای خود محدود نکنید، زیرا احتمال وسوسه‌شدن و پرخوری را افزایش می‌دهد. به‌جای آنکه بگویید: «من اصلاً لب به کیک خامه‌ای نمی‌زنم»، بگویید: «هفته‌ای یکبار می‌توانم کیک خامه‌ای بخورم».

 

۴- به غذایی که می‌خورید، دقت کنید. سعی کنید با آرامش غذا بخورید و به طعم غذاها و مزه‌اش توجه کنید و از خوردن غذا لذت ببرید.

 

۵- هر زمان شدیداً میل به پرخوری در شما ایجاد شد، از خود بپرسید آیا به‌خاطر تنش زیادی که دارد دچار میل پرخوری نشده است؟ آیا برای رفع تنش و استرس نمی‌خواهد پرخوری کند؟ چه کار دیگری به برطرف شدن این میل کمک می‌کند؟ باید فرد فعالیت‌هایی را که با خوردن ناسازگار است (مثلاً برای بعضی افراد پیاده‌روی از جمله این فعالیت‌ها است) شناسایی کند و در این مواقع به آنها بپردازد.

 

۶- باید آگاه باشید که میل شدید به خوردن، پدیده‌ای موقتی است و در صورتی‌که اوج تمایل به خوردن طی شود، تمایل فرد فروکش می‌کند. باید یاد بگیرید که چگونه خود را از میل به خوردن دور کنید تا به‌تدریج در طول زمان از بین برود.

 

• ارزش‌گذاری بیش از حد روی اندام و وزن

 

متاسفانه حیطه‌های زندگی فردی که به اختلال خوردن دچار است، به اندام و وزن و کنترل خوردن محدود می‌شود و ارزش‌گذاری فرد از خود تنها بر اساس آنها صورت می‌گیرد.

 

اهمیت نسبی این حیطه‌ها را می‌توان به‌صورت بصری روی نمودار دایره‌ای نشان داد که در مورد اغلب بیماران، بخش بزرگی از نمودار به اندام و وزن و کنترل خوردن اختصاص دارد.

 

سپس بیمار و درمانگر، مشکلات اصلی موجود در این طرح خودارزیابی را شناسایی می‌کنند. به‌طور خلاصه، سه مشکل بهم‌ وابسته وجود دارند: (۱) ارزش‌گذاری بیش از حد روی اندام و وزن، حیطه‌های دیگر زندگی را به حاشیه می‌راند و از این رو، خودارزیابی کاملاً به عملکرد فرد در یک حوزه از زندگی وابسته است، (۲) حوزه کنترل اندام و وزن، حوزه‌ای است که در آن موفقیت فرّار است، پس عزت‌نفس را تضعیف می‌کند و (۳) ارزش‌گذاری بیش از حد منجر به رفتاری می‌شود که سالم نیست و خود در تداوم اختلال مؤثر است.

 

 

تصحیح افکار نادرست درباره اندام و وزن، کمک زیادی به درمان پرخوری عصبی می‌کند.

 

فرد دچار پرخوری عصبی معمولاً خطاهای شناختی زیر را دارد:

 

۱. تفکر صفر یا صد: در این حالت فرد نمی‌تواند بین سفید و سیاه چیزی ببیند. مثال: «چون نمی‌توانم به وزن دلخواه برسم پس بگذار بخورم». «یک قاشق بستنی خوردم و قانونم شکسته شد، پس فرقی نمی‌کند اگر کل ۲ کیلو بستنی را بخورم».

 

۲. استدلال احساسی: شما فکر می‌کنید چون احساس خاصی دارید، پس حتماً آن احساس باید درست باشد. مثال: «احساس می‌کنم چاقم، پس حتماً چاق هستم.» (بدون هیچ شاهد منطقی)

 

۳. باید اندیشی: برای خود بایدهای سفت و سختی می‌گذارید و بدون توجه به شرایط، در صورت تخطی خود را سرزنش می‌کنید. مثال: «من نباید فلان غذاها را بخورم.»

 

۴. برچسب‌گذاری: به خودتان القاب زشت و نادرستی می‌دهید. مثلاً به‌جای آنکه بگویید احساس خوبی از ظاهرم ندارم، می‌گویید: «ظاهر و اندامم زشت و انزجارآور است.»

 

اگرچه برخورد کردن با افکار نادرست درباره ارزش‌گذاری بیش از حد روی اندام و وزن به تدریج میزان آن را کم خواهد کرد، اما در عین حال تشویق بیمار برای بالا بردن تعداد و اهمیت حوزه‌های دیگر برای خودارزیابی نیز ابزار بسیار موثری در درمان پرخوری عصبی می‌باشد. مثلاً فرد باید تشویق شود تا احساس ارزشش را در کارهای هنری، علمی یا موفقیت‌های شغلی جستجو کند.

 

• چک کردن بیش از اندازه بدن و یا اجتناب از آن

 

بیماران اغلب آگاه نیستند که درگیر چک کردن بدن‌شان هستند و اینکه این کار باعث استمرار حس عدم‌رضایت آنها از بدن‌شان می‌شود. فرد باید این رفتارهایش را به‌طور مفصل ثبت کند.

 

بیمار باید درک کند که چک‌کردن بدن، راه مؤثری برای ارزیابی اندام و وزن نیست، زیرا اطلاعات جانبدارانه و غیرقابل ‌اطمینانی در اختیارشان می‌گذارد. چک کردن بدن معمولاً در قالب مقایسه خود با دیگران صورت می‌گیرد که عملاً حس عدم‌‌رضایت از اندام را تداوم می‌بخشد. ماهیت این مقایسه‌ها عموماً سبب می‌شود بیماران نتیجه بگیرند بدنشان به اندازه بدن دیگران جذاب نیست.

 

این نوع برداشت دو علت دارد: اول اینکه این مقایسه‌ها به‌شدت انتخابی هستند (خود را فقط با افرادی مقایسه می‌کنند که لاغر و جذاب هستند) و سنجش دیگران زیاد سخت و منتقدانه نیست (درحالی‌که فرد خود را به‌صورت موشکافانه‌ای مورد سنجش قرار می‌دهد).

 

از سویی دیگر، درمانگر باید برای بیمارانی که از دیدن بدن‌شان اجتناب می‌کنند، توضیح دهد که اجتناب کردن احساس عدم‌‌رضایت آنها را از بین نمی‌برد. باید بیماران را تشویق کرد که عادت کنند بدن‌شان را ببینند و احساس کنند. مشارکت در فعالیت‌هایی مثل شنا، که مستلزم در معرض‌ قراردادن بدن می‌شوند، مفید هستند.

 

 

• کشف منشأ ارزش‌گذاری بیش از حد

 

شناسایی منشأ حساسیت بیمار به اندام، وزن و خوردن نیز برای درمان پرخوری عصبی مفید است. بررسی تاریخی می‌تواند در فهمیدن چگونگی پیشرفت و بزرگ شدن مشکل مفید باشد، و نشان دهد که این حالت احتمالاً چگونه در مراحل آغازین عملکرد مفیدی داشته است و به بیماران کمک می‌کند از گذشته فاصله بگیرند.

 

اگر یک رویداد خاص، به نظر نقش مهمی در پیشرفت مشکل خوردن بازی کرده باشد؛ باید به بیمار کمک کرد از نقطه‌نظر کنونی آن رویداد را مجدداً ارزیابی کند. این بررسی تأکیدی است بر آغاز درمان پرخوری عصبی و به بیمار کمک می‌کند از چارچوب‌های ذهنی اختلال خوردن بیشتر فاصله بگیرد.

 

• پیشگیری از عود

 

بیماران باید در خصوص آینده انتظارات واقع‌گرایانه داشته باشند. یک مشکل رایج این است که بسیاری از بیماران انتظار دارند هیچگونه مشکل خوردنی را دوباره تجربه نکنند. باید توضیح داده شود که این انتظار، برعکس باعث عود بیماری می‌شود؛ زیرا سبب می‌شود بیماران به کوچک‌ترین موانع واکنش منفی نشان دهند.

 

باید به بیماران گفت که انتظار لغزش‌ها را داشته باشند و مشکل خوردن همچنان پاشنه آشیل (نقطه ضعف) آنها خواهد ماند. هدف این است که بیماران به محض بروز موانع، آنها را شناسایی کنند و به مشکل، به‌عنوان لغزش لحظه‌ای نگاه کنند و نه «عود بیماری» و برای پرداختن به آن، از برنامه‌ای استفاده کنند که به خوبی طراحی شده است.

 

• مشارکت افراد مهم موردنظر بیمار

 

درمان پرخوری عصبی اساساً یک درمان انفرادی برای بزرگسالان است، بنابراین عملاً فرد یا افراد دیگری در فرایند درمان پرخوری عصبی حضور ندارند، اما علیرغم این گفته، روال کار ما بر این است که از «افراد مهم موردنظر» بیمار استفاده شود تا در اعمال تغییرات نقش تسهیلگر را ایفا کنند. آنها در صورت عدم آشنایی با نوع اختلال، با اعمالی مانند انتقادهای شدید از خوردن یا ظاهر بیمار، هرگونه تغییر را دشوار‌ می‌سازند.

 

درمان دارویی پرخوری عصبی 

 

تحقیقات نشان می‌دهد دارو درمانی بالاخص داروهای ضد افسردگی مانند فلوکستین در کاهش پرخوری عصبی (پر اشتهایی عصبی یا بولیمیا) موثر عمل می‌کنند و تا حدود ۲۲ درصد پرخوری عصبی (پر اشتهایی عصبی یا بولیمیا) را کاهش می‌دهند.

 

درمان پرخوری عصبی (پر اشتهایی عصبی یا بولیمیا) از طریق ترکیب دارو درمانی و شناخت درمانی به‌طور قطع روش موثرتری می‌باشد و احتمال عود کمتری دارد. قرص فلوکستین برای درمان پرخوری عصبی توسط روانپزشک تجویز می‌شود.

 

قرص برای درمان پرخوری عصبی

 

رایج‌ترین داروی ضد افسردگی مورد مطالعه و تجویز شده برای درمان پرخوری عصبی فلوکستین است که با نام تجاری پروزاک شناخته می‌شود. در واقع، فلوکستین در حال حاضر تنها داروی ضد افسردگی است که توسط سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) برای درمان پرخوری عصبی تایید شده است، زیرا ثابت کرده که فراوانی پرخوری را کاهش می‌دهد.

 

تحقیقات نشان داده است که بسیاری از افراد مبتلا به پرخوری عصبی دارای عدم تعادل شیمیایی انتقال‌دهنده عصبی سروتونین هستند که مسئول تنظیم احساسات، خلق و خو و اشتها است.

 

عدم تعادل سطح سروتونین در بدن می‌تواند میل به پرخوری و پاکسازی را در زنان و مردان مبتلا به بولیمیا افزایش دهد و قرص ضد اشتهای عصبی فلوکستین می‌تواند با متعادل کردن موثر سطوح انتقال‌دهنده‌های عصبی در مغز، این تمایلات را کاهش دهد.