چوب حراج ترامپ به اعتبار آمریکا

تصمیم دولت آمریکا مبنی خروج از شورای حقوق بشر سازمان ملل، اقدامی قابل پیش بینی بود که با هدف حمایت از اسرائیل و سرپوش نهادن به هفت دهه جنایت های این رژیم صورت گرفت؛ رویکردی که بی تردید بر وجهه و جایگاه واشنگتن در نظام بین الملل تاثیر می گذارد.

برخلاف دولت دموکرات «باراک اوباما» رئیس جمهوری قبلی آمریکا که در آن شکافی عمیق بین کاخ سفید و اسرائیل ایجاد شد اما در عمر یکسال و نیم دولت جمهوریخواه کنونی شاهد بهبود مناسبات آنها هستیم. 

«دونالد ترامپ» رئیس جمهوری این کشور تحت تاثیر «ایپک» به عنوان لابی پرنفوذ یهود در آمریکا طی این مدت محدود، بیشترین حمایت های ممکن را از رژیم صهیونیستی به عمل آورده است. 

در ادامه سلسله حمایت های دولت آمریکا از رژیم صهیونیستی دیروز سه شنبه بیست ونهم خردادماه شاهد اقدامی تازه بودیم. 

«مایک پمپئو» وزیر امور خارجه آمریکا و «نیکی هیلی» نماینده این کشور در سازمان ملل متحد بیانیه ای را قرائت کردند که از تصمیم ترامپ مبنی بر خروج از شورای حقوق بشر سازمان ملل، حکایت می کرد. 

آنها ضمن متهم کردن این شورا به زیر پا گذاشتن اصل بی طرفی، تاکید کردند که شورای مذکور در اهداف خود شکست خورده است. همان طور که انتظار می رفت این اقدام تیم ترامپ مورد استقبال اسرائیل قرار گرفت، هر چند که جامعه جهانی آن را محکوم کردند. 

البته این تصمیم کاخ سفید دور از انتظار نبود و چند روز پیش خبرگزاری «رویترز» به نقل از منابع دیپلماتیک از احتمال خروج آمریکا از شورای حقوق بشر سازمان ملل خبر داده بودند؛ اقدامی که به دنبال ناکامی ترامپ در خارج ساختن موضوع جنایت های اسرائیل از دستور کار این شورا انجام گرفته بود.

لازم به یادآوری است در دستور کار قرار گرفتن به این معنی است که طی همه نشست های شورا در مورد مساله فلسطین نیز بحث خواهد شد. 

از زمان تعرض اسرائیل به سرزمین فلسطین حدود هفت دهه می گذرد اما وضعیت حقوق بشر در این سرزمین اشغالی بیش از یک دهه (از سال 2007) مجدانه در دستور کار شورای مذکور قرار گرفته است. 

واشنگتن و تل آویو در این مدت تلاش های فراوانی را برای خارج ساختن این موضوع از دستور کار شورا به کار گرفتند؛ تلاش های نافرجامی که راه به جایی نبرد و سرانجام ترامپ بهترین راه حل را در خروج از شورای حقوق بشر دید. 

البته این اولین باری نیست که آمریکا از شورای حقوق بشر سازمان ملل خارج می شود و به احتمال قوی آخرین بار هم نخواهد بود. خروج سه ساله آمریکا در دوره جرج دابلیو بوش نیز به دلیل حمایت از رژیم صهیونیستی انجام گرفت که مجددا اوباما به عضویت کشور خود در شورای حقوق بشر مهر تایید زد. 

از این رو مشاهده می کنیم که جانبداری بی چون و چرا، فصل مشترک تصمیمات دولتمردان آمریکا در حوزه سیاست خارجی بوده است. همین موضوع در کنار بدهی های گزاف چند صد میلیون دلاری آمریکا به سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) در دولت ترامپ، بستر را برای خروج این کشور از یونسکو هموار کرد. به دنبال خروج آمریکا از یونسکو، مقامات کاخ سفید یکی از عمده دلایل تصمیم خود را رویکردهای این سازمان علیه تل آویو عنوان کردند. 

سخنان پارسال هیلی نیز از عمق نارضایتی کشور متبوع خود در این باره نشان داشت که وی از 70 قطعنامه حقوق بشری علیه تل آویو در مقابل تنها هفت قطعنامه ضدایرانی انتقاد و شورای حقوق بشر را به تصمیمات غرض ورزانه و تعصبی دیرینه نسبت به اسرائیل متهم نمود. 

مهمترین دلیل هماهنگی این شورای 47 عضوی در محکوم کردن جنایت های رژیم صهیونیستی به درگیری های خونین هفته های اخیر برمی گردد؛ در گیری هایی که در پی تصمیم ترامپ مبنی بر انتقال سفارت این کشور از تل آویو به بیت المقدس رخ داد. 

در جریان آن بیش از یکصد نفر از فلسطینیان به شهادت رسیده و چند هزار نفر دیگر زخمی شدند. عمق این فجایع به اندازه ای بود که «آنتونیو گوترش» دبیرکل سازمان ملل آن را شوکه کننده دانست. 

بی تردید محاصره 11 ساله غزه و مصائب مردم این منطقه از چشم جهانیان و همچنین اعضای شورای حقوق بشر سازمان ملل دور نمانده است. مخالفت نمایندگان اروپا با رای گیری درباره قطعنامه ای اخیر آمریکا که با هدف خارج سازی جنایت های اسرائیل از دستور کار شورای حقوق بشر در صحن مجمع عمومی سازمان ملل طرح شده بود، کاخ سفید را بیش از پیش در انزوا فرو برد تا در نهایت از شورای مذکور خارج شود. 

آمریکایی که پس از جنگ دوم جهانی از بانیان اصلی تشکیل سازمان های مهم بین المللی بود، در دوره ترامپ یکی پس از دیگری از این سازمان ها خارج می شود. خروج مستمر ترامپ از پیمان ها، معاهدات و سازمان های معتبر بین المللی در وهله نخست از ناکامی آمریکا در پیشبرد سیاست های خود از طریق این کانال ها نشات می گیرد. 

بدون شک حمایت بی دریغ ترامپ از شهرک سازی های غیرقانونی اسرائیل و کشتار مردم بیگناه فلسطین به قیمت خروج از سازمان های بین المللی از اعتبار ایالات متحده به شدت می کاهد و واشنگتن را با هزینه های جبران ناپذیری مواجه خواهد کرد؛ هزینه هایی که در تصمیم سازی های دولتمردان قبلی آمریکا همواره مد نظر قرار می گرفت.