تصمیمات عجیب!

به گزارش پارس به نقل از دنیای اقتصاد، مسوولان محترم باید به شرایط حساس کشور توجه داشته باشند. هر بخشنامه و حتی قوانین مصوب مراجع ذی صلاح نیازمند همخوانی با موضوع تحریم ها و مشکلات اقتصادی جامعه است. بدون توجه به چنین شرایطی، تصمیم گیری بسیار مخاطره آمیز است. اینک به دو تصمیم غیرقابل فهم در دو حوزه اشاره می شود. به امید آنکه هم دستگاه های اجرایی و هم سازمان های ناظر توجه و حساسیت لازم را در این خصوص به ویژه در ماه های پایانی دولت داشته باشند.

۱- گندم

داستان گندم داستان عجیبی است. ابتدا که عامل رانده شدن اجداد ما از بهشت برین شد و طی تاریخ زندگی بشر نیز همیشه به عنوان یک رکن رکین اقتصادی، سیاسی حضور داشته است. در دوره ای کشور با تولید ۱۴ میلیون تن گندم به خودکفایی رسید. سال گذشته حدود ۶ میلیون تن واردات گندم داشته ایم. احتمالا تولید داخلی حدود ۸ میلیون تن بوده است. تحویل به سیلوها از محل گندم داخل ۲ / ۳ میلیون تن از تولید است. اگر بخواهیم واردات انجام دهیم باید نفت استخراج کرده، صادر کنیم. با مشکلات عدیده ارز حاصل از آن را ذخیره و مجددا طی پروسه های سختی اقدام به جابه جایی ارز و واردات گندم کنیم. قیمت گندم وارداتی با ارز مبادله ای حدود ۱۱۰۰ تومان و با ارز آزاد ۱۴۰۰ تومان خواهد بود. ارزش واقعی ارز برای کشور همان قیمت بازار است. اینکه دولت محترم اصرار دارد با کیلویی ۷۰۰ و ۸۰۰ تومان؛ یعنی ۴۰۰ تا ۶۰۰ تومان زیر قیمت واردات از کشاورز ایرانی خرید کند، چه مفهومی دارد؟

برای مثال از خودروی داخلی با تعرفه ۱۰۰ درصد حمایت می شود. به این معنی که باید خودروی داخلی را به دو برابر قیمت تمام شده واردات خرید کنیم تا تولید داخلی حفظ شود. آیا در شرایط موجود نان به عنوان رزق مردم از خودرو اهمیت کمتری دارد؟

اینکه از دولت خواسته شود نه به میزان دو برابر قیمت تمام شده واردات، بلکه به میزان قیمت واردات گندم به کشاورز ایرانی پول پرداخت شود، خواسته ای غیرمنطقی است؟ علت تاخیر در چنین تصمیم استراتژیکی چیست؟ تفاوت خودرو و گندم کدام است؟

۲- صادرات سنگ آهن

هدف تحریم، کاهش دسترسی کشور به منابع ارزی است. این یک هدف مشخص و روشن و متکی به مکانیزم و سیستم های فراگیر است. هر اقدامی که بتواند با اهداف مذکور مقابله کند، نوعی عملیات ضدتحریم محسوب می شود. ایجاد محدودیت در صادرات آن هم در مورد کالاهایی که مازاد نیاز کشور است به هیچ عنوان توجیه ندارد، ما اگر بتوانیم مواد معدنی و حتی سایر تولیداتی را که افزون بر مصرف کشور است، صادر کرده و نیازهای خود را وارد کنیم نه تنها ایراد ندارد، بلکه خدمتی مقدس به کشور است.

هر از چند گاه محدودیت هایی در قالب تعرفه برای بعضی از اقلام معدنی اعمال شده که بلافاصله صادرات اقلام مذکور را به شدت کاهش می دهد و مآلا دسترسی کشور را به منابع ارزی محدود می کند. این امر با توجیه مقابله با خام فروشی صورت می پذیرد. اولا، بخش عمده صادرات کشور نفت است که خود ماده خام محسوب می شود. ثانیا، این مباحث در شرایط عادی آن هم در مورد موادی که کشور به آن نیاز دارد، قابل توجیه است. مساله بسیار جالب می شود که یک خبرگزاری غربی در مورد صادرات سنگ آهن گزارشی می دهد و ما نیز متاسفانه با اقدامی غیرعقلایی ایجاد محدودیت می کنیم. البته در باب سنگ آهن کنسانتره که نیاز کشور است مقرر کردن تعرفه توجیه دارد، لیکن درباب سنگ آهن دانه بندی شده جز کاهش منابع ارزی حاصلی به همراه نخواهد داشت.

به نظر می رسد مرجعی فوق دستگاه های اجرایی باید چنین اقداماتی را رصد و کنترل کند. کشور باید روند صادرات را تسهیل کند. وقتی غرب در باب نفت متمرکز می شود، ما باید از همه امکانات خود برای دور زدن تحریم ها استفاده کنیم. این نیازمند یک هوشمندی عملیاتی است.

به کارگیری توان مردم و کارآفرینان در حوزه های ضد تحریم بسیار موثر است. دولت فقط باید بسترسازی کند. در این سیستم می توان چرخه ای ایجاد کرد که از صادرات شروع و به تامین نیازهای کشور ختم می شود. با حمایت دولت می توان این چرخه را روز به روز توسعه داد؛ به گونه ای که در یک دوره زمانی واقعا کشور از قید نفت آزاد شود. این یک توفیق اجباری است که دیگران ما را در مقابل آن قرار داده اند.